ατάκες απανωτής επικοινωνίας

καλά, έτσι κουρασμένη που είμαι, λύθηκα στα γέλια.
μιλάω με μια φίλη στο τηλέφωνο.
μου περιγράφει ότι ανέβασε ένα καινούριο ποστ, της λέω ότι θα μπω και θα της γράψω, κι εκείνη μου λέει:

κοίτα, μη με ξεφτυλίσεις όπως μόνο εσύ ξέρεις!

και θυμάμαι και μια άλλη, υπέροχη, σίγουρη για τον εαυτό της, που τον περιγράφει ως εξής:

είμαι ένας υπερφίαλο μικρό ξόανο!

κι εγώ το έγραψα στον τηλεφωνοκατάλογό μου, κι όταν θέλω να τη βρίσω, ανοίγω τον τηλεφωνοκατάλογο και τη βρίζω τοιουτοτρόπως, διότι τρεις λέξεις στη σειρά δεν μπορώ να θυμηθώ μόνη μου, και της τις διαβάζω!

συγχρόνως, ένας άνθρωπος που δε γνωρίζω από κοντά, και μένει μακριά και γι'αυτό δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, μου στέλνει σήμερα ένα μήνυμα ε-μαιλ, όπως τακτικά κάνει. γράφει : τι κάνεις ελενάκι σήμερα;
ε, αυτό το 'ελενάκι', για ένα 'υπερφίαλο και πανάλαφρο μικρό ξόανο' είναι πραγματικά σαν βάλσαμο, γιατί μου δίνει τις διαστάσεις που θα ήθελα να έχω απέναντι στις ευθύνες τις πολλές που μου πέφτουν στο κεφάλι, ή μάλλον, θα ήθελα οι ευθύνες να είναι τόσο μικρές.
αυτό το 'ελενάκι' είναι σαν ένα χομόγελο. να είναι καλά ο άνθρωπος...
(σημ.: μην πλακώσετε και με λετε έτσι γιατί θα τα πάρω στην κράνα, έτσι!, να το αφήσετε σε αυτόν που το είπε αυθόρμητα).
παράλληλα, μια στιχομυθία γεμάτη ευγένεια από το φέις μπουκ ήταν αρκετή για να νιώσω πιο ήρεμη, να αφεθώ λίγο από το άγχος.

μετά από μια μέρα φουλ κουραστική, αυτές οι μικρές σταγόνες επικοινωνίας είναι σαν να απλώνει νηνεμία κι απάγγειο στα 'ανεμοδαρμένα ύψη' του καθενός μας...

καληνύχτα, καλή ξεκούραση σε όλους, να είσαστε όλοι καλά...