περί αξιοπρεπείας

με το λοιπόν, η μουρλάρα μου, είχε πάει στη νέα υόρκη για να μη χαθεί ο τόσος σπάνιος, εξαιρετικός, αλλοπρόσαλος εγκέφαλός μου.
μετά τόση νοσηλεία στην αθήνα, να μαι εκεί να μου ζητάνε ακτινογραφία θώρακος.
μου λένε μέσα στο εργαστήριο: βγάλτε τη μπλούζα σας. κι εγώ πρόθυμα βγάζω τη μπλούζα μου, και τότε γίνεται πανικός!
ούτε η αντζελίνα ζολί να ήμουνα! τους θάμπωσα, και προσπαθούσανε νε με μαζέψουνε: ήταν ανήκουστο αυτό που γίνεται κατά κόρον στα ελληνικά νοσοκομεία, να σου λένε 'γδύσου επί το αυτώ και επί τα αυτά!"
εκεί αυτό είναι ενάντιο στην αξιοπρέπεια του ασθενούς.

σήμερα πήρα μεγάλη πίκρα.
έπαιρνα τηλέφωνο την κυρία μαργαρίτα δαλμάτη, έξοχο μουσικό και άνθρωπο των γραμμάτων, η γητεύτρια έχει γράψει γι'αυτήν.
επειδή όχι μόνο δεν απαντούσε, αλλά είχε φρακάρει και ο τηλεφωνητής, ανησύχησα, κι έμαθα ότι εδώ και πολύ καιρό είναι στο αττικό κέντρο, ή κάπως έτσι, σπετσών και ευβοίας στην κυψέλη.
την επισκέφτηκα σήμερα.
το δωμάτιο όλο, κρεβάτια κλπ ήταν όχι μόνο πεντακάθαρο αλλά και καλοβαλμένο, με δυο πολυθρόνες.
με μεγάλο παράθυρο, για δύο ασθενείς.
η μαργαριτούλα μου, 38 κιλά άνθρωπος, σπουργίτι με μυαλό γίγαντα και δάχτυλα, κάποτε, νεράιδας, τσεμπαλίστας διεθνούς φήμης, καθηγήτρια νεοελληνικής λογοτεχνίας και γλώσσας στο παλέρμο, φίλη του μεγάλου ελληνιστή λαβανίνι, και πολλών άλλων, καθόταν σε μια πολυθρόνα. ακόμη πιο αδυνατισμένη, εντελώς πετσί και κόκκαλο.
έπαιζε μια τηλεόραση, στο δωμάτιο.
για ποιον;
η μαργαρίτα είναι πολύ μακριά απ΄αυτά.
η άλλη κυρία διασωληνωμένη, υπέργηρη επίσης, με μάτια κλειστά, στο κρεβάτι της.
σε λίγο, εκεί που καθόμουν, έρχεται μια νοσοκόμα και ασχολείται με την άλλη κυρία.
της σηκώνει την κουβέρτα προφανώς με σκοπό να την αλλάξει, κι εγώ από διακριτικότητα βγαίνω έξω.
δε θα ήθελα να με αλλάζουν εμένα, αν είμαι ανήμπορη, κι οι άλλοι να κάθονται γύρω μου.

βγαίνω, ενώ η νοσοκόμα μου λέει: γιατί βγαίνετε; εμένα δε με νοιάζει!

την κυρία, δε θα την ένοιαζε; ή επειδή δεν μιλά, δε χρειάζεται να έχει ούτε γνώμη, ούτε αξιοπρέπεια, ούτε καν σημασία;
στέκομαι στον προθάλαμο, σε λίγο τελειώνει, και αφού βγαίνει, τη ρωτάω διακριτικά για την πορεία της μαργαρίτας, που είναι σαν να τελειώνει. 85 ετών.
- και τι ξέρω εγώ γι'αυτην; μου λέει. δεν ασχολούμαι εγώ μ'αυτήν!

εντάξει. μπαίνω μέσα και προσπαθούμε υποτυπωδώς να μιλήσουμε. η μαργαρίτα είναι εξαντλημένη στο έπακρον. και στεναχωρημένη. με τη λεπτότητά της, μου λέει: 'εδώ είναι σαν να ζω σε άλλο κόσμο. σαν να μην είναι ο κόσμος μου, σαν να είμαι σε χώρα παραμυθιών...'

αχ μαργαρίτα, που δε χάνεις το χιούμορ σου ούτε ψιθυριστά...

έρχεται μια άλλη νοσοκόμα..
λέει στη μαργαρίτα τώρα θα σε βάλω στο κρεβάτι σου. είναι νταβραντισμένη, θα είναι τουλάχιστον εκατό κιλά, δεν πειράζει, η μαργαρίτα είναι πολύ λιγότερο από 38 που ήταν πριν.
την παίρνει αγκαλιά και τη βάζει από την πολυθρόνα στο κρεβάτι σε ένα λεπτό.
εγώ μπροστά.
λέω για να σπάσω το αμήχανο της στιγμής: μαργαρίτα, ευτυχώς που είναι τόσο ελαφριά.
η νοσοκόμα με κοιτάζει άγρια:
-ελαφριά; μου λέει με ξενική προφορά, ελάχιστα ξενική. ναι, αλλά κάνει έτσι που γίνεται εκατό κιλά!
κι αρχίζει να την ξεντύνει μπροστά μου. φεύγω άμεσα στον προθάλαμο.
η νοσοκόμα λέει:
-μη φεύγετε, δε με πειράζει εμένα!


--------------------------
ανθρωποι, άνθρωποι, μ'ακούει κανείς;

παρακαλώ, ακούστε, όλοι θα έρθουμε στην ίδια θέση ενδεχομένως. ας το σκεφτούμε.