10. σχεδόν επανάληψη. συζήτηση για μια αληθινή επικοινωνία μέσα στο χάος..

τελικά, μάλλον ένα άτομο υπό καταστολή που δεν αντιδρά στον εξωτερικό πόνο, ή δεν κινείται, κλπ, ή σε φυσικό κώμα, μπορεί προφανώς να βλέπει.
λόγω του συνεδρίου προχτές, η συζήτηση με τους δυο γιατρούς της οικογένειας ξανάρχισε, για το πώς ήμουνα. η ματθίλδη έλεγε ότι ήμουνα τρομακτική, καθόλου αντιδράσεις και μισάνοιχτα απλανή μάτια. ο αδελφός μου άρχισε τις θεωρητικούρες για το κώμα 1, 2, κλπ έως 6. μου έκανε εντύπωση που αυτός, προφανώς ως πιο στενός συγγγενής, δεν έκανε κανένα σχόλιο ως προς εμένα, ενώ η ματθίλδη, ως γυναίκα, έβγαζε κι ένα συναίσθημα (τρομακτική), παράλληλα με την ιατρική ψυχρότητα ('δεν καταλαβαίναμε αλλά σου λέγαμε ναι για να μη σε αγχώνουμε')
άρα, τα απλανή μάτια μπορούν να βλέπουν, αφού εγώ αναγνώρισα την οπτική γωνία μου, όταν ξαναπήγα στην εντατική, τον γιατρό που κατά κάποιο τρόπο φώτισε το σκοτάδι μου τότε, τη θέση του διευθυντή, και άλλες λεπτομέρειες.
παρόλο που το 'χω δημοσιεύσει ξανά κάπου στο μπλογκ, ή αυτό ή το προηγούμενο που κατέστρεψα, δε θυμάμαι, θα παραθέσω έστω ξανά εδώ το γράμμα που έγραψα μήνες αργότερα σ'αυτόν το γιατρό, και που δεν του το έστειλα, από λεπτότητα ίσως, με τη σκέψη ότι δε θα ήθελα να νιώσει ότι του γίνομαι φορτική, μιας και το ξέρω, εξωτερικεύομαι μερικές φορές με τάσεις πληθωριστικές:)

χτες το βράδυ μιλούσα με το παιδί της ανοιχτής θάλασσας, και έλεγα πόσο έχω αναστατωθεί από τις μνήμες αυτές. μου συνέστησε λοιπόν, ότι θα είναι κάπως απελευθερωτική η 'έξοδος' όλων των μορφών μνήμης γύρω από κείνη την περίοδο. έτσι κάπως θα φύγουν. αποφάσισα να ακολουθήσω τη συμβουλή της. το εγχείρημα, όσο και επιφανειακό να είναι, θα έχει κάτι από αυτή την ιστορία. αφού το γράφω εδώ με αριθμούς, θα το μαζέψω κάποτε να υπάρχει και θα το αφήσω για τα παιδιά μου, σαν ένα κομμάτι που ενδεχομένως κάποτε το διατρέξουν.

το πόσο το διαδίκτυο μπορεί να ελευθερώνει ή και να σκλαβώνει καμιά φορά, είναι πια γνωστό. εμένα με έχει βοηθήσει πολύ η επαφή με το διαδίκτυο, μου έχει ανοίξει κόσμους. όπως τώρα άκουσα με όλο το βάθος της λέξης το παιδί της ανοιχτής θαλασσας, έτσι πριν καιρό άκουσα και την κ.σ.μ, η οποία με παρότρυνε δημόσια να αφιερώσω το βιβλίο μου για τον αραβικό πολιτισμό στον μοσέ. κι έτσι κι έγινε. και ήταν σωστό να γίνει έτσι, μα δεν το σκέφτηκα μόνη μου. συγχρόνως βέβαια, σχεδόν στο ίδιο επίπεδο θα ήθελα να μιλήσω εδώ και για το μίχο, που, παρόλο που κάποτε υπήρχαν διαφωνίες με την κ σ μ, είναι κι αυτός ένας από τους πιο βαθείς και πιο αγαπημένους φίλους του διαδικτύου μου. αρνούμαι με πρόθεση ή χωρίς πρόθεση να εμπλακώ σε διαμάχες, γιατί η αγάπη πέφτει σαν ύφασμα πάνω στους ανθρώπους και τους ντύνει με την ομορφιά τους τον καθένα ξεχωριστά.
τέλος πάντων. από το νου μου περνά και η μπαομπάμπ τώρα. γιατί η μπαομπάμπ τέλειωνε μεταπτυχιακό νομικά στο εξωτερικό, όταν κάποιος με κατηγόρησε στο διαδίκτυο ότι έχω πάρει το ψευδώνυμό του. η μπαομπάμπ βρήκε νομική άκρη, ο μίχος με στήριξε πραγματικά με τη δύναμή του, κι άλλοι φίλοι επίσης μου στάθηκαν τότε, όπως ο μπάμπης δερμιτζάκης και ο γιάννης μανιάτης... κι άλλοι... και τους ευχαριστώ όλους.
οι συγκεκριμένοι άνθρωποι μού στάθηκαν και άλλοτε, μα το παραλείπω.

αλήθεια, τι να είναι το 'χάος'; (εκτός από τον τρόπο που γράφω, που όντως είναι χαώδης ως σπήλαιο σε φρονιμίτη)

το βλέπω εκεί στον τίτλο που έχω βάλει γράφοντας, και σκέφτομαι τη λέξη 'χαουά', την αραβική, που προέρχεται από την ελληνική, και σήμαινε κλασικότερα 'αέρας, δλδ κάτι που σου επιτρέπει να αναπνέεις, και σήμερα σημαίνει κάπως καιρός.
σκέψου όμως ότι κοντά είναι και το αντιδάνειο 'χαβάς'... από το μουσικό δρόμο της ανατολικής μουσικής.
άρα, ούτε ο άνθρωπος σε κώμα είναι στο χάος με την απλούστατη νεοελληνική έννοια, ούτε ο άνθρωπος στο διαδίκτυο είναι στο χάος της 'α-προσωπίας'.

απλώς. υπάρχει ένα βλέμμα, μια ακοή, μια γεύση του κόσμου,
διαφορετική. μα το ίδιο βαθιά στην ανθρώπινη ιστορία του καθενός. είναι ένας νέος τρόπος επικοινωνίας που πάει ενάντια στα στεγανά που δημιουργεί η κοινωνική διαστρωμάτωση και η οικονομία.
σας κούρασα πάλι.

παραθέτω το γράμμα που σας έλεγα, και που παρέδωσα χτες στην οργανώτρια της στρογγυλής τράπεζας για την εντατική.

Ρίξε λίγο φως! Εδώ, εδώ, ναι, ακριβώς εδώ, αυτό είναι.
Βλέπω ένα άγνωστο, άγνωστο πράμα. Τα χρώματα να περιγράφουν τους παλμούς μου. Μα τι είναι αυτό το άγνωστο;Καλή μου, τι χρώμα έχει η ζωή;
Ξέρεις πόσο πονάει όταν φεύγει; Πονάει.
Λίγο ακόμη. Κάνε υπομονή. Να εγώ σώθηκα. Θα έρθει και η σειρά σου.
Μετά δε θα σου λέω τίποτα. Θα σου τα πει ο άντρας σου. Δεν ξέρω, ένα βάζο, κάτι σε χτύπησε… εκείνος θα στα πει.
Ένα χαμόγελο γεμάτο αμηχανία. Εσύ τώρα που με συναντάς πώς με ξέρεις; Όταν σου μιλούσα τότε πώς με έπιανες; Ναι, εγώ είμαι που σου έλεγα τ’ όνομά σου, εγώ, μου καρφώθηκες και σου καρφώθηκα στο πετσί του εγκεφάλου. Ούτε καν στη μνήμη. Η μνήμη είναι παραμύθι. Δεν έχω μνήμη. Ούτε με νοιάζει γιατί εσένα ένιωθα να με προστατεύεις με μια ζεστασιά. Άλλοι δρόμοι αυτοί, ούτε σύ μπορεί ενδεχομένως να τους ξέρεις. Εγώ δεν τους ξέρω σίγουρα. Ούτε με νοιάζει να τους δώσω ταυτότητα, και να πω είναι έτσι ή είναι αλλιώς, και λοιπά. είσουνα εκεί. Δεν ξέρω γιατί συνδύασα μια φωνή να με φωνάζει τότε που δεν έβλεπα, με το δικό σου πρόσωπο. Τόσα άλλα πρόσωπα και καταστάσεις θυμάμαι, αλλά το συνδυαστικό ήχου-προσώπου έγινε με σένα. Σου είχα δώσει όμως άλλο όνομα. Νόμιζα ότι σε λένε γιώργο. Ίσως να συνεργαζόσουν και με κανένα γιώργο, και να φώναζες κι αυτό το όνομα, ‘γιώργος’ είναι το όνομα του πατέρα μου, ίσως γι’ αυτό να μου έμεινε. Τώρα πια νομίζω πως σε λένε βαγγέλη. Νομίζω πως δεν κάνω πια λάθος, αν θυμάμαι καλά.
Ένιωσα σήμερα την ανάγκη να σου γράψω. Συνέχισε έτσι βαγγέλη, με τους ανθρώπους που πέφτουν, με όλη τη σημασία της λέξης, στα χέρια σου. ‘πέφτω’ στα χέρια ενός άλλου ανθρώπου, είναι πολύ τρομερό. Εγώ ‘έπεσα’ και ξέρω τι θα πει: θα πει πως όταν πέφτεις δεν είσαι πια άνθρωπος, έχεις γδυθεί αυτή την ταυτότητα, έχεις γίνει ένα ‘πράμα’, ένα σακκί πατάτες ας πούμε. Έτσι ένιωθα, ανήμπορη να κουνηθώ, ταπεινωμένη κάργα, τόσο πολύ, που τίποτα πια να μην έχει νόημα για μένα, ούτε η ντροπή, ούτε καν η ίδια η ταπείνωση. Εισέπραξα μιαν ανθρωπιά από κάποιον άλλον τότε, που στον απίστευτο πόνο των στιγμών ανάμεσα στους εφιάλτες και τα υπόλοιπα, η φωνή σου στον κυκαιώνα του μυαλού μου, ήταν μια όαση, μια συμπόρευση στη διάβαση από την έλλειψη ζωής προς τη ζωή.
Ταύτισα αυτόν τον κάποιον άλλον που με αποκαλούσε με το όνομά μου, τον ταύτισα με σένα. Ποτέ το ευχαριστώ μου δε θα σημαίνει πολλά πράγματα. Εύχομαι να είσαι καλά με τους γύρω σου, την οικογένειά σου, τους δρόμους της ζωής σου
.

ελένη κονδύλη.‏2004‏‏-‏09‏‏-‏30‏ λάθος ημερομηνία είναι αυγή πρώτης οκτωβρίου, κι ήμουνα στην εντατική που σε συνάντησα τον απρίλη του 2003.