Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

ουφ, κανένα ανέκδοτο;

Ο γέρος Άραβας ζει στη Νέα Υόρκη για πάνω από 40 χρόνια. Θέλει να φυτέψει πατάτες στον κήπο του, αλλά είναι μόνος κι αδύναμος.

Στέλνει λοιπόν ένα e - mail στο γιο του, που σπουδάζει στο Παρίσι:

"Αγαπημένε μου γιε, είμαι πολύ λυπημένος επειδή δεν μπορώ να φυτέψω πατάτες στον κήπο μας. Είμαι βέβαιος πως, εάν ήσουν εδώ, θα με βοηθούσες να σκάψουμε τον κήπο.
Σε αγαπώ, ο πατέρας σου."

Σε μια ώρα, ο γέρος λαμβάνει e - mail απάντησης από το γιο του:
"Αγαπημένε μου πατέρα, παρακαλώ μην αγγίζεις τον κήπο, γιατί ΕΚΕΙ έκρυψα το ΠΡΑΜΑ.
Σε αγαπώ κι εγώ, Ahmed."

Σε 15 λεπτά, ο αμερικανικός στρατός, το ναυτικό, το FBI , η CIA και οι Rangers περικυκλώνουν το σπίτι του γέρου, σκάβουν ολόκληρο τον κήπο, ερευνούν το σπίτι, γδύνουν τον γέρο, ΔΕΝ βρίσκουν απολύτως τίποτα και φεύγουν απογοητευμένοι.
Μισή ώρα αργότερα, ο γέρος λαμβάνει ένα άλλο email από το γιο του:
"Αγαπημένε μου πατέρα, είμαι βέβαιος ότι ο κήπος είναι ήδη σκαμμένος και μπορείς να φυτέψεις τις πατάτες.
Έκανα ό,τι μπορούσα για να σε βοηθήσω από το Παρίσι.
Σε αγαπώ, Ahmed."

--

32 σχόλια:

Tyler Durden είπε...

χαχαχαχαχαχα! τέλειο!! Πάρε και ένα τριτοκοσμικό από μένα

ΠΟΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ;

Δυο μεγαλοκτηματίες σε μπανανία δίνουν συνέντευξη τύπου:

- Μα πώς είναι δυνατόν να μας θεωρούνε στυγνούς εκμεταλλευτές;

- Εμείς που φροντίζουμε οι έγχρωμοι να έχουν πάντα και όλο το 24ωρο εργασία και απασχόληση στις απέραντες φυτείες μας και μάλιστα έξω στο φυσικό περιβάλλον, κάτω από τον γαλάζιο ή έναστρο ουρανό και όχι κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου;

- Εμείς που μεριμνούμε πάντα η διατροφή τους να είναι πλούσια σε... «ίχνη στοιχείων» για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας και των «ασθενειών του πολιτισμού» μας;

- Εμείς που νοιαζόμαστε για την υγεία τους και με τακτικούς αεροψεκασμούς τους ραντίζουμε μαζικά και εντελώς δωρεάν την ώρα της δουλειάς για να μην προσβάλονται από μολυσματικές αρρώστιες; Και καθότι έχουμε υπ’ όψιν ότι αυτά τα χημικά έχουν κάποιον... εχμ... βαθμό τοξικότητας και επειδή πάντα ύψιστη φροντίδα μας ήταν, είναι και θα είναι η ασφάλεια των εργατών, σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπουμε σε άτομα που δεν έχουν συμπληρώσει το... 12ο έτος της ηλικίας τους να εργάζονται στις φυτείες μας... χωρίς ομπρέλα!

Unknown είπε...

ΤΕ ΛΕΙ Ο!
χα χα χα...
και πολύ σνιφ, καθότι, πέραν της ομπρέλας, όλο αλήθεια...

L'Enfant de la Haute Mer είπε...

Βρήκα εδώ :
http://astakos.wordpress.com/2009/04/07/%ce%b1%ce%bd%ce%ad%ce%ba%ce%b4%ce%bf%cf%84%ce%bf/
το παρακάτω πολυπολιτισμικό. Ελπίζω να σου κάνει :

Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου.
Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι (γιο του διευθυντή της Σόνυ) και το μάθημα αρχίζει με μικρές ερωτήσεις ιστορίας.
«Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία;» λέει η δασκάλα.
«Ποιος είπε ?δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο?;»
Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:
«Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέφεια», απαντά.
«Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε: ?Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό?;», ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.
«Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ», απαντά και πάλι ο Σουζούκι.
Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει:
«Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!»
Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία:
«Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι, μαλάκες γιαπωνέζοι!»
«Ποιος το είπε αυτό;;;» ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.
Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει: «Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα, το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς»
Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή. «Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.
«Ποιος το είπε αυτό;;;» ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα.
Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι:
«Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991».
Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει: «Ρε δε μας παίρνεις καμιά πίπα, λέω γω!!!»
Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα: «Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου».
Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν: «Α γαμήσου ρε μαλακισμένο, Σουζούκι».
Ατάραχος ο γιαπωνέζος: «Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002».
Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής: «Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουρδέλο»..
Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι:
«Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2009, στην δεύτερη απόδραση απο τον Κορυδαλλo

Unknown είπε...

αν μου κάνει!
ακόμα χασκογελάω! θα έρθεις το απόγευμα σπίτι για καφέ; λέγε για να αρχίσω συμμάζεμα (που δεν πειράζει, δεν το βλέπω!, αλλά θέλω να ειδωθούμε!)

Dreamer on the Poof είπε...

Συζήτηση μεταξύ ξανθιών:
- Άσε ρε χθες, με τη ...διακοπή ρεύματος εγκλωβίστηκα 3 ώρες μέσα στο ασανσέρ.
- Τι να πω κι εγώ, που ήμουν επί 3 ώρες εγκλωβισμένη στις κυλιόμενες σκάλες;

Τσαλαπετεινός είπε...

Παλιό- δύο χρόνια περίπου- αλλά πολύ πολύ καλό...

L'Enfant de la Haute Mer είπε...

Μόλις μπήκα, άσε τα συμμαζέματα, πάρε με τηλέφωνο, και ετοίμασέ μου μια φορητή καπνοδόχο !

phlou...flis είπε...

να το κένω κι εγώ εδώ σ' ένα οικόπεδο που έχω ή μήπως η ΕΥΠ δε θα πάρει μυρωδιά;

Unknown είπε...

εδώ μάτια μου, για να στο οργώσουνε, το μόνο που πιάνει είναι να τους πεις ότι οι γερμανοί έχουν κρύψει θησαυρούς στην κατοχή...:)

Unknown είπε...

μιχαηλάν, εγώ είμουνα στις σκάλες!
σε φιλώ πολύ πολύ!

Unknown είπε...

τσαλ, καλώς όρισες! αριστφανικά φιλιά!

Unknown είπε...

παιδί, έλα!

kanenas είπε...

Πολύ καλό…
Καλά που είσαι κι εσύ ρε Ελένη.

ritsmas είπε...

ωραίο !!! Ολα καλα ή κανω λάθος;

ange-ta είπε...

είδα ανέκδοτο και έτρεξα.

σκίζει!!

ange-ta είπε...

όλα σκίζουν,
αυτό με τη σκάλα το λέγανε οι γερμανοι για τον Κόλ,

όπως το άλλο, σε αυτοκινητοπομπή ο Κολ η Θατσερ και ο Κλίντον.
καραμπόλα, βγαίνει ο Μπίλ, λέει στη Θάτσερ "Ω σόρυ"
απανταει η ίδια "Ω σορυ του"
και ο Κολ "σορυ θρι"

δόΧτωρ απαράδεΧτος είπε...

κάποτε είχα μια ιστοσελίδα που λεγόταν anarmosteselides.info
έπεσε θύμα ενός Τούρκου χάκερ και πάει καλιά της

στην ιστοσελίδα εκείνη είχα και ένα εργαλείο που μου έλεγε πόσοι την είδαν, από που την είδαν και λοιπά και λοιπά.

όσες φορές έγραφα εγώ ή τα μέλη για τις αμερικανιές των υπηκόων της αστερόεσσας, οι υπερατλαντικές επισκέψεις ανέβαιναν στα ύψη.

αυτό είχε απλώς πλάκα.
όταν όμως άρχισα να γράφω για την πολυγυνία στο Ισλάμ και να αντιμετωπίζω χιουμοριστικά τον προφήτη, οι μέν καουμπόυδες δεν ασχολήθηκαν, ο δε τουρκάκος τα πήρε στο κρανίο, κατέστρεψε την βάση δεδομένων και άφησε την στάμπα του
"hacked for Turkey by ...(δε θυμάμαι τ΄ όνομα)

Αυτά τα πολλά για να καταλάβεις το λόγο που δε γέλασα με το ανέκδοτο. Απλά θαύμασα την εφευρετικότητα του νεαρού που εκμεταλλεύτηκε την υπάρχουσα κατάσταση.

δόΧτωρ απαράδεΧτος είπε...

α ναι
να θυμηθώ να μη ξεχάσω να υποβάλλω τα σέβη μου

Τα σέβη μου ω Abttha

Unknown είπε...

καλημέρα! ποια γλυκιά μαρία με πεντε αριθμούς δίπλα μου έστειλε αυτό το υπέροχο κείμενο;
διαβάστε, νομίζω θα το κάνω και ανάρτηση:
----------------------




ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΓΟΝΑΤΙΣΕΙ Η ΚΡΙΣΗ? ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ...



Εξ’ αιτίας κάποιας διαδήλωσης το κέντρο ήταν κλειστό και, αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο σ’ ένα πάρκινγκ κοντά στον σταθμό του μετρό, μπήκαμε στον πρώτο συρμό που ήρθε. Ήταν γεμάτος από κόσμο που ένας Θεός ξέρει πού πήγαινε. Μας έκαναν χώρο διακριτικά για να χωρέσει η αναπηρική πολυθρόνα, ενώ ο Δημήτρης έβγαλε το καπέλο απ’ το κεφάλι του και μου το έδωσε να το κρατάω. Μετά ακολούθησε η καταστροφή. Με μια τσαχπίνικη κίνηση έβγαλε τη φυσαρμόνικα από την τσέπη του, την έφερε στα μπαρουτοκαπνισμένα χείλη του κι άρχισε να παίζει το «άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα». Και να εισάκουγε η γη τις παρακλήσεις μου και να άνοιγε να με καταπιεί, δεν θα τα κατάφερνε αφού μεσολαβούσε το δάπεδο του ολοκαίνουργιου σιδερένιου βαγονιού. Κοκάλωσα... Η ντροπή μου σαν σύννεφο γέμισε το βαγόνι. Αυτός συνέχισε απτόητος να παρακινεί τα μαλλάκια σε ανέμισμα. Το θέαμα ήταν υπερβολικά γελοίο. Δύο καθώς πρέπει, καλοντυμένοι σαραντάρηδες, εκ των οποίων ο ένας με κάποια προφανή αλλά άγνωστη στο φιλόμουσο κοινό αναπηρία, καθισμένος στην αναπηρική καρέκλα, να επαιτούν με μια κακοπαιγμένη φυσαρμόνικα. Και λέω, επαιτούν, γιατί έτσι εξελίχτηκε. Όπως σαστισμένος κρατούσα το καπέλο ανάποδα, το πρώτο κέρμα δεν άργησε να πέσει. Ακολούθησε βροχή από κέρματα να κάνουν παρέα στο πρώτο, ενώ ο Δημήτρης, εξακολουθώντας να εγκληματεί κατά της μουσικής, σε κάθε κέρμα που έπεφτε έγερνε το κεφάλι του ελαφρά εμπρός ευχαριστώντας τους ελεήμονες. Το θράσος του δεν είχε όρια, ενώ το καπέλο άρχισε να βαραίνει. Και κανα χαρτονόμισμα, παιδιά, σκέφτηκα να ουρλιάξω! Ώστε έτσι, ρε πούστη; Στα όρια θες; Στα όρια, λοιπόν, μαζί σου!

Κουνώντας το καπέλο στο χέρι μου για να ακούγεται ο ήχος των κερμάτων, που κατά μια άποψη ήταν καλύτερος από αυτόν της φυσαρμόνικας, άρχισα να τραγουδάω με φωνή άφοβη και στεντόρεια τα «μαλλάκια». Στο σόλο του Δημήτρη, (ο Θεός και η ψυχή του για σόλο), φώναζα στο κοινό μας.

«Είναι για τη Μύκονο. Βοηθήστε μας, είναι για την Μύκονο».

Ο κόσμος, θεωρώντας ότι ήταν κάποιο χάπενινγκ για το πόσο κοστίζουν οι διακοπές στη Μύκονο, λυμένος στα γέλια συνέχιζε να τροφοδοτεί το ψάθινο άφωνο τζουκ-μποξ μας με ό,τι είχε ευχαρίστηση.

«Είναι για τη Μύκονο. Βοηθήστε να πάμε διακοπές στη Μύκονο».

Ένας ταλαιπωρημένος τριαντάρης με βρώμικα ρούχα σκύβει και ψιθυρίζει στη συνοδό του.

«Να το κάνουμε κι εμείς μπας και πάμε τα παιδιά στην Πάρο;»

«Αφού δεν ξέρεις φυσαρμόνικα!» του απαντά η γυναίκα, επίσης κακοντυμένη αλλά με κατακόκκινα νύχια.

«Γιατί; Μήπως ξέρει αυτός;»



Το διάβασα πρόσφατα στο βιβλίο ¨Μπράβο Μικρέ¨, εκδόσεςι Ιβίσκος. Θα το κάνω, δεν κάνω πλάκα. Το Πάσχα θα πάω Μύκονο με τον φίλο μου, κι ας μην ξέρω φυσαρμόνικα. Τι κρίση και αηδίες, μας λένε...
--------------------------

Unknown είπε...

κανένα, καλημέρα! ευτυχώς που είμαστε όλοι μαζί, κι η μέρα ανοίγει...
:)

Unknown είπε...

ριτς, όλα καλά! όση δουλειά και να 'χουμε προτείνω μια βραδυά με ποδηλάτισσα, διδακτόρισασωματοποιημένη, λουλούδιπουσκαρφαλώνειστους τοίχους και μαμάτουπουγελάει, θεουλίνι, (τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ άλλα ονόματα γιατί βλέπω που δεν άφησα κενό στις λέξεις και αγχώνομαι)
και να βρούμε και αντίστοιχους ωραίους γκόμενους και να βγούμε, και δε θα πάμε στο περιβόλι του ουρανού, θα πάμε καισαριανή!
να μια τρελή ιδέα από εμένα!
τι πιο φυσικό!

Unknown είπε...

ανζετάκι μου αγαπημένο, θα σε παρασύρω, δε γίνεται!

σου κάνω δώρο και δυο δικά μου ανέκδοτα:

μου γράφει ένας φίλος με το ψευδώνυμο 'γκρικ γκάι', αγγλικά. εγώ, μετά από ένα δυο μέιλ, του απαντάω μητρικά: 'και τι με νοιάζει εμένα παιδάκι μου αν είσαι γκέι!!!'

κι ένα άλλο, παρόμοιου βεληνεκούς:
γιατί οι αμερικανοί την ημέρα των ευχαριστιών τρώνε τούρκους;

Unknown είπε...

δόκτωρ μου, τι να πω!
φταίει ο παλιοπαστάκας που μου έστειλε το ανέκδοτο! κι είναι και καλογραμμένο!
κοίτα τα ανεκδοτάκια στο σχόλιο για την ανζετά, ακριβώς από πάνω, για να διαπιστώσεις επίπεδο, μιας και είχες βέβαια την πολύ σωστή σκέψη να μου υποβάλλεις τα σέβη σου, τα οποία -τυχερός είσαι- γίνονται δεκτά από τη γραμματεία μου.
επίσης τρελάθηκα και με το ωραίο επιφώνημα, 'ω', το οποίο σαφώς και μου θύμησε ένα ευαγές ανάγνωσμα που είχα κάνει στις υπέροχες σελίδες σας, αγαπημένε μου ντόκτωρ! και
χάρηκα πολύ για την απάντηση στην προσευχή μου 'κόμ μπακ, κόμ μπακ πλιζ'!

την καλημέρα μου!

ritsmas είπε...

Μικρό μου Ελενάκι , να βγούμε, αλλά μπορούμε και χωρις γκ... αυτοί θα μας το χαλάσουν...εννοώ το αυθόρμητο γελιο του Νατασσ..... όσο για τα διδακτορικά που θα μαζευτούν, δεν σου λεω τίποτα. Θα τρελλαθούμε στη θεωρία!!!! Εχω κι εγώ απ αυτό, αλλά μισό. Μοιρα βασκανος δεν μου επέτρεψε να το τελειώσω. Σήμερα λυπάμαι. Τότε,όχι
Οσο για την κοπελιά στο Αιγαλ. ολα καλά και γλυκειά κλπ, αλλά δεν έχω χρόνο τις καθημερινές καθόλου και δεν μπορώ να πιεζω για άδειες γιατί οι καιροί ειναι εγκυοι!!!!

baobab είπε...

Κυρία κυρία!
εμπνεόμενη από το κειμενάκι με τον αυτοσχέδιο επαίτη-οργανοπαίκτη θα ζητιανέψω κι εγώ τη συμμετοχή μου στην οινοποσία της Καισαριανής! δεν έχω διδακτορικό αλλά από θεωρίες άλλο τίποτα!
Σε φιλώ

υ.γ. αυτή η ξαφνική μετάβαση από την κόπτουσα την ανάσα περιγραφή στα ανέκδοτα είναι τόσο χαρακτηριστική της καθημερινότητας! αυτό είναι ποίηση στην πράξη αγαπημένη μου φίλη!Σ'ευχαριστώ

L'Enfant de la Haute Mer είπε...

Μα τι μαγειρεύετε πάλι ?

υγ
Να σου φέρω ψωμί να το πάς στο
παιδί, έστω το μισό ?

L'Enfant de la Haute Mer είπε...

Τι θα γίνει?
Ούτε στο τηλέφωνο δεν σε βρίσκουμε πλέον !!!

Λιακάδα είπε...

χαχα έξυπνο !
Φιλιά Λενάκι

Unknown είπε...

κορίτσια κι αγόρια, ο μπάρκουλης!

λοιπόν, παιδί της ανοιχτής θάλασσας, στην υγειά σου!

εξαιρετικό, έχω αρχίσει και γαργαλιέμαι...

μαγειρεύω μπάμιες, δλδ θα μαγείρευα μπάμιες αν είχα, διότι μου αρέσουν. ναι, θέλω ψωμί! θέλω ψωμί!
και δε θα είναι για τη μύκονο, θα είναι για την κέρκυρα
(πιο σικάτο ακούγεται, ε;)

Unknown είπε...

γειά σου λιακάδα! ωραία μέρα σήμερα...:)

Unknown είπε...

ριτς, λέω για το μενάκι εγώ, κατάλαβες φαντάζομαι! το πειράζω κιόλας!

Unknown είπε...

μπαομπαουάκι, όταν έγραφα εκείνα τα πράματα τα δεκάξι και κάτι ψιλά, η φόρτιση ήταν τέτοια που δεν το είχα φανταστεί...
έτσι έπεσα στην πισίνα με τα ανέκδοτα και ριλάξαρα στο πι και φι.

εννοείται ότι θα είσαι μέσα στο μικρό κουτουκάκι! θα το κανονίσουμε για μετά το πάσχα.