9.

ό,τι θυμάμαι από την εντατική.
πολλά.
ένιωθα ότι μου λείπει η ζωή, κι ότι ήμουνα φριχτά στριμωγμένη, και υπέφερα φριχτά, σαν να ήμουνα μέσα σ'ένα ρόμβο!
ναι, ρόμβο. και προσπαθούσα να κουνηθώ και δε γινότανε!
έβλεπα χρώματα και φώτα, όπως τα μπατίκ, να παίζουν χωρίς θόρυβο, αλλά όπως όταν είσαι σε ντίσκο και παίζουν τα χρώματα με τη μουσική.
έβλεπα ένα διάδρομο με απαλά χρώματα, σαν κύματα.
έβλεπα πως είχε έρθει ο γιος μου και του συμπαραστεκόταν πολύ κι ήταν μαζί του συνέχεια ο χρήστος, ένας φίλος του. έβλεπα κάτι αφρικάνους με στολές.
αυτό το τελευταίο φυσικά και δεν υπήρχε, αφρικανοί με στολές στην εντατική του υγεία, ας γελάσω.
τα χρώματα που άλλαζαν στο πλάι μου, μπορεί να ήταν κάτι από τα μηχανήματα που σου μετράνε πιέσεις, καρδιές, κλπ.
τον καημένο το μεγάλο μου γιο, έμαθα αργότερα, τον έφεραν στην εντατική να με δει, καθότι ίσως φοβόντουσαν και κάτι άλλο.
έμαθα αργότερα από μια καθηγήτριά του, ότι μέχρι να ξυπνήσω το δεκαπεντάχρονο τότε αγοράκι είχε χάσει τον ύπνο και τη χαρά του, κι όταν 'ξύπνησα' ήταν άλλο παιδί στο σχολείο...
είχα επίγνωση του χώρου της εντατικής, έστω κι αν φαινόταν σαν να είχα τα μάτια πάντα κλειστά.
αινιγματικό μεν, αλλά αληθινό, σ'ένα όνειρό μου μέσα στην εντατική, είδα τον πατέρα μου να έρχεται, και να μπαίνει στην εντατική από μια πόρτα με τζαμαρία που έβγαζε σε πεζοδρόμιο! αν είναι δυνατόν! έβλεπα επίσης κι ένα σαλονάκι.
ε, λοιπόν, όταν γύρισα εκεί δυο μήνες περίπου αργότερα, αυτούς τους απίθανους χώρους, τους είδα!!!...
ένιωθα ότι φώναζα!
μια νοσοκόμα ήρθε δυσαρεστημένη και μου είπε: γιατί φωνάζεις, ε; γιατί φωνάζεις; δεν μπορείς να σταματήσεις;
(διασωληνωμένη πάντως ήμουνα, άρα σίγουρα δεν μπορούσα να φωνάζω.
τότε εγώ γύρισα και της είπα:
θες να μάθεις γιατί φωνάζω; ε, να λοιπόν! (και της είπα κάτι από τα πραγματικά μου προβλήματα, που όπως καταλαβαίνετε σκεφτόμουνα).
τότε η εν λόγω φανταστική νοσοκόμα σταμάτησε.
γύρισα και της είπα: θέλεις να κάνεις κάτι για μένα;
ήρθε πιο κοντά και της είπα: κάνε προσευχή γι'αυτό που σου είπα.
και τότε, μέσα σ'αυτό το όνειρο, είδα τη νοσοκόμα να πηγαίνει σ'όλους τους ασθενείς και να ζητάει προσευχή...
αυτό βέβαια δεν μπορούσε να γίνει.
τον άντρα μου και τον αδελφό μου και τη ματθίλδη που έρχονταν να με δούνε, ούτε που τους ένιωθα. προφανώς οταν ήταν εκεί, εγώ καθησύχαζα και κοιμόμουνα πιο ήσυχα.
όμως, είχα μια επαφή φοβερή:
κάποιος γιατρός που μου έλεγε 'ελένη, κάνε κουράγιο, κι εγώ ήμουνα σαν και σένα και τώρα είμαι καλά', ελένη, είμαι ο γιώργος... κλπ

αυτός ο άνθρωπος, που θεωρούσα ότι ήταν γιατρός, είχε για μένα κι ένα πρόσωπο. τον έβλεπα, ένας νέος ήταν, μελαχροινός. κι ήταν μαζί μ'έναν άλλον, και παλεύανε, έτσι τους θυμάμαι, να μου βγάλουν τον αναπνευστήρα.
δυο-τρεις μήνες αργότερα, πήγα στη γραμματεία της εντατικής και είπα: όταν ήμουνα στην εντατική, ένιωθα ότι κάποια πρόσωπα με βοήθησαν. δεν ξέρω όμως αν αυτά τα πρόσωπα υπήρχαν ή αν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας μου. μήπως θα μπορούσα να έχω κάποια επαφή με τους ανθρώπους της εντατικής και αν αυτά τα πρόσωπα υπάρχουν, να τα ευχαριστήσω;
κανονίστηκε να κατέβω εκεί, και μιλώντας με το διευθυντή της εντατικής, να σου κι ο τύπος που με αποκαλούσε ελένη! ἠρθε εκεί! που σημαίνει πως όντως υπήρχε, και υπήρχα κι εγώ γι'αυτόν και με θυμότανε!
μόνο που δεν τον έλεγαν γιώργο. γιώργο όμως έλεγαν το διευθυντή της εντατικής, κι ίσως τον φώναζε, κι εγώ του έβαλα έτσι αυτή την ταμπέλα...

αυτόν τον άνθρωπο, που ίσως δε θα ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου, του εύχομαι όση ευτυχία περσότερη γίνεται, και να έχει πάντα αυτή τη ζεστασιά με τους ασθενείς του!