Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

9.

ό,τι θυμάμαι από την εντατική.
πολλά.
ένιωθα ότι μου λείπει η ζωή, κι ότι ήμουνα φριχτά στριμωγμένη, και υπέφερα φριχτά, σαν να ήμουνα μέσα σ'ένα ρόμβο!
ναι, ρόμβο. και προσπαθούσα να κουνηθώ και δε γινότανε!
έβλεπα χρώματα και φώτα, όπως τα μπατίκ, να παίζουν χωρίς θόρυβο, αλλά όπως όταν είσαι σε ντίσκο και παίζουν τα χρώματα με τη μουσική.
έβλεπα ένα διάδρομο με απαλά χρώματα, σαν κύματα.
έβλεπα πως είχε έρθει ο γιος μου και του συμπαραστεκόταν πολύ κι ήταν μαζί του συνέχεια ο χρήστος, ένας φίλος του. έβλεπα κάτι αφρικάνους με στολές.
αυτό το τελευταίο φυσικά και δεν υπήρχε, αφρικανοί με στολές στην εντατική του υγεία, ας γελάσω.
τα χρώματα που άλλαζαν στο πλάι μου, μπορεί να ήταν κάτι από τα μηχανήματα που σου μετράνε πιέσεις, καρδιές, κλπ.
τον καημένο το μεγάλο μου γιο, έμαθα αργότερα, τον έφεραν στην εντατική να με δει, καθότι ίσως φοβόντουσαν και κάτι άλλο.
έμαθα αργότερα από μια καθηγήτριά του, ότι μέχρι να ξυπνήσω το δεκαπεντάχρονο τότε αγοράκι είχε χάσει τον ύπνο και τη χαρά του, κι όταν 'ξύπνησα' ήταν άλλο παιδί στο σχολείο...
είχα επίγνωση του χώρου της εντατικής, έστω κι αν φαινόταν σαν να είχα τα μάτια πάντα κλειστά.
αινιγματικό μεν, αλλά αληθινό, σ'ένα όνειρό μου μέσα στην εντατική, είδα τον πατέρα μου να έρχεται, και να μπαίνει στην εντατική από μια πόρτα με τζαμαρία που έβγαζε σε πεζοδρόμιο! αν είναι δυνατόν! έβλεπα επίσης κι ένα σαλονάκι.
ε, λοιπόν, όταν γύρισα εκεί δυο μήνες περίπου αργότερα, αυτούς τους απίθανους χώρους, τους είδα!!!...
ένιωθα ότι φώναζα!
μια νοσοκόμα ήρθε δυσαρεστημένη και μου είπε: γιατί φωνάζεις, ε; γιατί φωνάζεις; δεν μπορείς να σταματήσεις;
(διασωληνωμένη πάντως ήμουνα, άρα σίγουρα δεν μπορούσα να φωνάζω.
τότε εγώ γύρισα και της είπα:
θες να μάθεις γιατί φωνάζω; ε, να λοιπόν! (και της είπα κάτι από τα πραγματικά μου προβλήματα, που όπως καταλαβαίνετε σκεφτόμουνα).
τότε η εν λόγω φανταστική νοσοκόμα σταμάτησε.
γύρισα και της είπα: θέλεις να κάνεις κάτι για μένα;
ήρθε πιο κοντά και της είπα: κάνε προσευχή γι'αυτό που σου είπα.
και τότε, μέσα σ'αυτό το όνειρο, είδα τη νοσοκόμα να πηγαίνει σ'όλους τους ασθενείς και να ζητάει προσευχή...
αυτό βέβαια δεν μπορούσε να γίνει.
τον άντρα μου και τον αδελφό μου και τη ματθίλδη που έρχονταν να με δούνε, ούτε που τους ένιωθα. προφανώς οταν ήταν εκεί, εγώ καθησύχαζα και κοιμόμουνα πιο ήσυχα.
όμως, είχα μια επαφή φοβερή:
κάποιος γιατρός που μου έλεγε 'ελένη, κάνε κουράγιο, κι εγώ ήμουνα σαν και σένα και τώρα είμαι καλά', ελένη, είμαι ο γιώργος... κλπ

αυτός ο άνθρωπος, που θεωρούσα ότι ήταν γιατρός, είχε για μένα κι ένα πρόσωπο. τον έβλεπα, ένας νέος ήταν, μελαχροινός. κι ήταν μαζί μ'έναν άλλον, και παλεύανε, έτσι τους θυμάμαι, να μου βγάλουν τον αναπνευστήρα.
δυο-τρεις μήνες αργότερα, πήγα στη γραμματεία της εντατικής και είπα: όταν ήμουνα στην εντατική, ένιωθα ότι κάποια πρόσωπα με βοήθησαν. δεν ξέρω όμως αν αυτά τα πρόσωπα υπήρχαν ή αν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας μου. μήπως θα μπορούσα να έχω κάποια επαφή με τους ανθρώπους της εντατικής και αν αυτά τα πρόσωπα υπάρχουν, να τα ευχαριστήσω;
κανονίστηκε να κατέβω εκεί, και μιλώντας με το διευθυντή της εντατικής, να σου κι ο τύπος που με αποκαλούσε ελένη! ἠρθε εκεί! που σημαίνει πως όντως υπήρχε, και υπήρχα κι εγώ γι'αυτόν και με θυμότανε!
μόνο που δεν τον έλεγαν γιώργο. γιώργο όμως έλεγαν το διευθυντή της εντατικής, κι ίσως τον φώναζε, κι εγώ του έβαλα έτσι αυτή την ταμπέλα...

αυτόν τον άνθρωπο, που ίσως δε θα ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου, του εύχομαι όση ευτυχία περσότερη γίνεται, και να έχει πάντα αυτή τη ζεστασιά με τους ασθενείς του!

21 σχόλια:

P. Kapodistrias είπε...

Μού κόπηκε η ανάσα...

ATHENA είπε...

Α ΡΕ ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ...

Coco είπε...

πωπω σκέτη ψυχεδέλεια!
καλά, ε, πότε θα ιδωθούμε;; ο αέρας μού πήγαινε κόντρα απόψε!

Ανέστης Μ. είπε...

περασμένα αλλά διόλου ξεχασμένα.. έχεις μια ικανότητα στο να παρουσιάζεις και τις πιο δύσκολες καταστάσεις με μια αισθητική ευγένειας.. μακάρι νάναι έτσι όλοι οι γιατροί, κ να μην ξαναπεράσεις παρόμοια περιπέτεια. χαιρετώ.

baobab είπε...

Καλημέρα Ελενάκι μου!
σε σκέφτηκα, σε διάβασα, σε πόνεσα, θυμήθηκα γιατί σ'αγαπώ και τώρα -επειδή θέλει η π... να κρυφτεί και δεν την αφήνει η χαρά- σου ανακοινώνω ότι βγάζω τα ρούχα της δουλειάς, φοράω φορμίτσα, παίρνω φραπέ για το δρόμο, παίρνω την αγάπη μου και φεύγουμε εκδρομή στο Γαλαξείδι!
Αν δεν γυρίσω να χαρείς!

Socrates Xenos είπε...

σκεπάζω τα ποτάμια και κυλούν...
να πεις ότι δεν τα 'ξερα ...
κι όπως ετοιμάζομαι με τα καλά μου να φύγω σε μιαν εκδήλωση για τον Ελύτη, σε παίρνω μαζί μου, Ελέν, να ξεσκάσουμε λιγάκι μέσα στην ποίηση

να χαμογελάς,ε; όπως ξέρεις εσύ
και σε όλους

την αγάπη μου

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Aπό τα βάθη της Ψυχής μου "σιδερένια"
και αυτές οι εμπειρίες( που τις έχω ζήσει και γω ακόμη πιο τραγικές κοντά στον αγαπημένο μου,) σου εύχομαι να περάσουν στην λήθη μέχρι τα βαθιά σου γεράματα να είσαι καλά και να χαίρεσαι τους αγαπημένους σας.
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

ritsmas είπε...

Τί έγινε τελικά ; παρουσιαστηκε ή όχι ; ομολογώ ότι εχασα το λογαριασμό!!

anepidoti είπε...

συνεχίζω να διαβάζω....
καλό βράδυ, ελενάκι!!!!

Theogr ο κηπουρός είπε...

Σε παρακολουθώ ανελλιπώς. Καλό Σ/Κ.

Unknown είπε...

αγαπημένοι μου φίλοι, το απόφθεγμα 'κακό σκυλί ψόφο δεν έχει', όπως αποδεικνύεται, είναι γεγονός!

Unknown είπε...

π.κ.
εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια ζω μια επανάσταση...
όχι ότι αναθεωρώ όλα, αλλά ότι όλα μέσα μου είναι μαλλιά κουβάρια!.

ένιωθα ότι μου έφευγε η ζωή και ήμουνα μακριά από το Χριστό. για μένα αυτό ήταν πολύ βαρύ.
όταν πήγα στη νέα υόρκη για την αποθεραπεία, πήγα στην εκκλησία και τους είπα σε ποιο νοσοκομείο θα είμαι, κι αν τυχόν δεν μπορώ να μιλήσω, δήλωσα ότι θέλω να κοινωνήσω.
κι άλλα περί αυτού...

Unknown είπε...

θεουλίνι απίστευτα τρυφερό και καλοσυνάτο! ως αφηρημένη γαϊδούρα, ξανάχασα κινητό και τηλέφωνα, τρίτη φορά!
έτσι, τηλέφωνό σου γιοκ! φιλιά πολλά!

παιδιά, το μικρό μου αδερφάκι το θεουλίνι, είναι μια γυναικάρα απίστευτη!

Unknown είπε...

κοκάκι, και τι σε νοιάζει εσένανε για αέρα κλπ; εσύ είσαι ο ιπτάμενος ποδηλάτης! θέλω να καταφέρουμε να πάμε σινεμα!
παιδιά, η κοκό, το σινεμά κι εγώ είναι μια πολύ λεπτή υπόθεση: άλλοτε μας πετυχαίνει, κι άλλοτε μας λιώνει η βροχή και το χιόνι (ποιητικό, ε;!)

Unknown είπε...

ανέστη, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. νομίζω ότι δε θα αντέξω τέτοια εμπειρία δεύτερη φορά...
άλλωστε, πού να βρω τις δυνάμεις;
σήμερα έγινε αφορμή να συζητήσω και με τους δικούς μου γι'αυτό το θέμα. η δοκιμασία του να με βλέπουν ήταν επώδυνη, μου το έλεγε σήμερα η ματθίλδη...
ένα γράμμα για έναν από τους γιατρούς που μου συμπαραστάθηκε εκεί, και που δεν το έδωσα ποτέ, ίσως το αναρτήσω και πάλι...

Unknown είπε...

δεντράκι, αναμένουμε εντυπώσεις από το γαλαξείδι το υπέροχο, και την εκδρομή με τον καλό σου...
πολλά φιλιά!
α, και να σου πω και κάτι άλλο! το βρήκα μόλις τώρα! ξέρω γιατί μ'αγαπάς! γιατί εσύ είσαι αξιαγάπητη...
:)κι ευχαριστώ!

Unknown είπε...

σωκράτη, όλοι ξέρουμε τα του φίλου, ακόμη κι όταν δε μιλά...
σε φιλώ!

Unknown είπε...

λυγερή, ευχαριστώ για το 'σιδερένια', αλλά, δυστυχώς είμαι 'μπαμπακένια', και δεν τα καταφέρνω να παλέψω σοβαρά για κάτι!
εσύ όμως είσαι σιδερένια!
σου εύχομαι να κρατάς πάντα καλά!

Unknown είπε...

ριτς, κι εγώ προσπάθησα να επικοινωνήσω... να τα πούμε αύριο;

Unknown είπε...

ανεπιδοτάκι, διερωτώμαι πότε θα σε γνωρίσω...

Unknown είπε...

κηπουρέ μας τεό, χαρά μου η επαφή μαζί σου, να 'σαι καλά!