τελεία και παύλα.
γύρισα από την αμερική πανευτυχής. εκείνη την εποχή έγινε και η εκλογή μου στη δουλειά μου.
το μόνο πολύ κουραστικό, ήταν ακόμη μια φορά η ακοή. όλα ήταν αλλιώτικα στην κεφάλα μου, σιγά σιγά έγινα αυτό που είμαι: από το δεξί μάτι βλέπω σαφώς λιγότερο, κι όταν αλλάζει η φωτεινότητα ξαφνικά, το μάτι κάνει λίγη ώρα να προσαρμοστεί. ο νευρολόγος το καταλαβαίνει, ο μη ειδικος όχι. τρέχω και πηδάω μέχρι σπασίματος ποδιού (χμ, χμ), γράφω μετά μανίας (ω, δυστυχία σας, το ξέρετε), εξαιτίας της αμερικής φυτρώσανε δυο βιβλία, ένα το λάθος τρένο κι ένα ο αραβικος πολιτισμός που εκκρεμούσε πολύ καιρό, κι ήταν υπόσχεση μετά τον άδωνη, κι έκανα την αγγειογραφία την υποτιθέμενη 6 μήνες μετά την επέμβαση, τον οκτώβρη του 2008, δλδ 6 μήνες ίσον δυόμισυ ή τρία χρόνια.
μόλις βγήκα από το νοσοκομείο εκείνη τη φορά, ξανάρχισα να γράφω εδώ, κι άνοιξα αυτό το μπλογκ...
τελειώσαμε!
σιδερένιοι όλοι! και το γλυκό μας θεουλίνι, σιδερένιο σαν κι εμένα!
7 σχόλια:
νάσαι πάντα σιδερένια, από καρδιάς!
βαρύ το οδοιπορικό σου...
όλα καλά!!!!!
φιλί!!!!
Εσύ έβαλες τελεία και παύλα στην ιστορία σου κι εμείς δυο θαυμαστικά: ένα για σένα ως έναν άνθρωπο όλο δύναμη κι αγάπη, κι ένα για το συναρπαστικό τρόπο που γράφεις, για την ανέγκλιτη, την οριστική γραφή σου που δεν αναλώνεται στην αναζήτηση του ύφους, που δεν προσπαθεί να δαμάσει τις λέξεις ή να διακοσμήσει τις σκέψεις. Κι εγώ τώρα σε ευχετική: να είσαι πάντα σιδεροκέφαλη!
παιδιά, ουφ, ουφ, τέλειωσα!
έτσι νομίζω.
δεν ήξερα ότι αρχίζοντας να γράφω αυτό το πράμα, το κόστος ήταν μεγάλο. ένιωθα να λιώνω. γι'αυτό έσπευσα να το τελειώσω.
η χαρά που μου δίνετε εσείς είναι μεγάλη.
το έγραψα και για έναν άλλο λόγο: πιστεύω πως καμιά φορά μπορεί κι άλλοι να βρεθούν στη θέση μου, να ξέρουν ότι κανείς δεν ξέρει πότε θα πεθάνει. ούτε το ξέρουν οι γιατροί που λένε ότι είσαι ή δεν είσαι ξεγραμμένος.
ένα κωμικό:
στον ευαγγελισμό, ο ταβερναράκης, νευρολόγος, και παιδικός φίλος, βλέπει τις αγγειογραφίες μαζί με τον αδελφό μου, που έχουν σπουδάσει μαζί στη λουβαίν.
εγώ νιώθω σα στο σπίτι μου μαζί μ'αυτούς τους δύο.
έρχεται κι ένας άλλος νευρολόγος και κοιτάζει. δεν υποπτεύεται ότι αυτή που κάθεται εκεί έχει σχέση μ'αυτές τις αγγειογραφίες, και λέει μ'ένα τελεσίδικο ύφος.
-εντάξει. και πόσο είναι ο παππούς;
ο ταβερναράκης τα χάνει, και με κοιτάζει.
κι εγώ λέω με χαμόγελο στον γιατρό:
-πόσο με κάνετε;
κόκκαλο ο τύπος.
ωραία δεν του την έφερα;
χαχαχα...:)
Αμερική; πότε, πού, πόσο, ποιο; Σιδερένια, ή καλύτερα γρανιτένια
για την ακρίβεια, πλατινένια στο κεφάλι και σιδερένια στο πόδι! ... χα χα χα!
Kalh Anastash!
Astoriani.NY
και σε σένα αστοριανή! καλή ανάσταση!
Δημοσίευση σχολίου