15.

την εποχή που ο λουκάκος μου έδινε πανελλήνιες, εγώ μάζεψα τα καπέλλα μου, τα ταγιέρ μου, και πήγα να παίξω χαρτιά στο μανχάταν...

ήρθε μαζί μου ο αδελφός μου. μια συνάδελφος που είναι πολύ κλειστή με όλους, με πήρε τηλέφωνο πριν φύγω.
-έμαθα πως θα πάτε στο εξωτερικό.
-μάλιστα, κλπ
-έχετε κανέναν εκεί; πού θα μείνετε; δεν έχετε;
πήρε η ίδια τηλέφωνο στην αρχιεπισκοπή της νέας υόρκης και μας έκλεισαν ένα ξενοδοχείο στο μανχάταν. ήρθαν από κει και μας πήραν από το αεροδρόμιο.
φανταστικό! το ξενοδοχείο μας έβαλε σε ένα δωμάτιο χειρότερο από φυλακή. έβλεπες έναν τοίχο στο στενό παράθυρο, κι όταν έβγαζες κάτω από το ένα κρεβάτι και το άλλο, δεν είχε πλέον καθόλου χώρο να περπατήσεις. είχε έναν νεροχύτη! ούτε τουαλέτα, ούτε μπάνιο!!! ή ντους!!!
σκέτη απογοήτευση, αλλά έπρεπε να την ξεπεράσουμε.
θυμόμουνα το σελίν και την περιγραφή της νέας υόρκης.
μπορούσες να βλέπεις τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει πάνω στη λεωφόρο, τόσο ίσια ήταν χαραγμένοι οι δρόμοι...
κοιμηθήκαμε στο κελλί μας με τον αδελφούλη μου.
το πρωί πήγαμε στο νοσοκομείο. πρεσμπιτέριαν χόσπιταλ.
τε ρά στι ο.
τέλος πάντων, ξέρετε, στη νέα υόρκη κανείς δεν επιτρέπεται να χάνεται, όλα είναι εύκολα για να κινηθείς. όταν τελειώσαμε από αυτή την πρώτη επίσκεψη για τα γραφειοκρατικά, πόσα μπροστάτζα για να μπεις, πόσα στο τέλος με την ελπίδα να βγεις, κλπ κλπ., γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. αντί να πάρουμε τον ίδιο δρόμο, πήραμε κάποιον παράλληλο.
και να, που στο δρόμο αυτό, είδα τεράστιο ένα σαν πανό, μια πινακίδα, που έγραφε: www.bloodcenter, και κάτι άλλο, οργκ.
μα, αυτό ήταν η ηλεκτρονική διεύθυνση μιας γιατρού που δεν γνώριζα, μα είχα μιλήσει μαζί της στην ελλάδα!
με το γνωστό μου θράσος, μπήκα μέσα και την αναζήτησα.
νά σου μια χαμογελαστή νέα γυναίκα:
-σε περίμενα.
-εσύ είσαι;
μας πήρε στο γραφείο της. μάχη σκαραντάβου, ογκολόγος παιδίατρος. μόλις άκουσε για το ξενοδοχείο, έφριξε.
-αμέσως να ζητήσετε να σας αλλάξουν! τέτοια πράματα δε γίνονται!
με τη δική της συμβολή βρεθήκαμε όντως αμέσως σε καλύτερο δωμάτιο, με παράθυρα, ψηλά, με μπάνιο, κλπ.
την άλλη μέρα θα πηγαίναμε με τον αδελφό μου στο νοσοκομείο για να γίνει η εκτίμηση πριν την επέμβαση. η αρχιεπισκοπή μας είχε ορίσει ένα διερμηνέα. είπαμε τα νέα στη μάχη, της οποίας η καλοσύνη δεν περιγράφεται.
την άλλη μέρα, μεγάλη μέρα, ψιλόβρεχε.
αγοράσαμε ομπρέλες και πηγαίναμε με τα πόδια στο νοσο, στο 'μεγάλο' ραντεβού.
όπως βαδίζαμε, ακούμε ξαφνικά από πίσω μας, μια γελαστή γυναικεία φωνή να φωνάζει:
-ε, πού πάτε; νομίζετε ότι είσαστε μόνοι σας στη νέα υόρκη;
ήταν η μάχη...
σαν άγγελος. με αφέλεια και υπέροχη απλότητα, μας είπε χαρούμενα:
-βλέπετε; έρχομαι με την ιατρική μπλούζα και τα σύμβολα του νοσοκομείου μου για να με πάρουνε στα σοβαρά. θα είμαι μαζί σας σήμερα, κανόνισα τη δουλειά μου (!!!!! χωρίς να της ζητήσουμε τίποτα την προηγουμένη!!!!). κι εσύ ελένη πρόσεχε! δε θα υπογράψεις τίποτα πριν σου πω εγώ! γι'αυτό ήρθα!

ε, πέστε μου, ήταν θεόσταλτη, ή δεν ήταν;

συναντήσαμε τον περίφημο ρίνα, τον νευροχειρούργο. μου έκανε τις υποτυπώδεις εξετάσεις, 'κούνα χέρι, κοίτα πόδι, περπάτα' κλπ, τα συνήθη νευρολογικά. και έλεγξε για πολύ ώρα τις αγγειογραφίες. στο τέλος, με την απλότητα των ανθρώπων που είναι σίγουροι για ό,τι λένε, μου ζωγράφισε πάνω στο χαρτί της ιατρικής κλίνης το εσωτερικό του κεφαλιού μου: μια πατάτα κρεμόταν από ένα δέντρο. η πατάτα ήταν το ανεύρυσμα, που φούσκωνε κρεμασμένο σ'ένα κλαδί που σταματούσε εκεί.
μου είπε: συνήθως τέτοιες επεμβάσεις έχουν, σε πρώτη φάση, 5% θνησιμότητα. σ'εσάς με τόσες επιπλοκές, η θνησιμότητα είναι πάνω από 30%. άρα; τι να κάνουμε;
όμως, έτσι όπως είσαστε τώρα, έχετε 50% θνησιμότητα όχι σε ένα χρόνο, αλλά σε ένα λεπτό. άρα θα γίνει επέμβαση. αλλά μπορεί να μην ξυπνήσετε, ή να ξυπνήσετε και να μην κουνάτε ένα χέρι, ένα πόδι, κλπ.
αναγκαστικά πρέπει να δεχτείτε.
η μάχη είχε χλωμιάσει. λέει ελληνικά εκείνη την ώρα:
-τα λέω κι εγώ χοντρά στους δικούς μου. αλλά κι εσύ ελένη, τι ακούς τώρα...

φανταστείτε λεπτότητα και ανθρωπιά, από μια γυναίκα που είχα γνωρίσει ακριβώς την προηγούμενη. που θυσίαζε την ημέρα της για μένα, και που έμπαινε και στη θέση μου και στεναχωριόταν...
τι θησαυροί άνθρωποι υπάρχουν...

ήταν η μοναδική μέρα που έφυγα από το νοσοκομείο, ο αδελφός μου προσπαθούσε να με διασκεδάσει στη νέα υόρκη, με πήγαινε από δω κι από κει, κι εγώ είχα όρεξη να ουρλιάξω, διερωτόμουν πώς δεν ούρλιαζα...
ήταν πολύ σκληρή η αναμονή. ήταν παρασκευή και η επέμβαση θα γινόταν τρίτη.

η παιδοψυχολόγος του σεραφείμ, η κυρία σερέτη, είχε την κόρη της στη νέα υόρκη. μας αναζήτησε. ένα νέο ζευγάρι όλο καλοσύνη κι ευγένεια. την κυριακή μας πήραν και πήγαμε στην εκκλησία. τελειώνοντας η λειτουργία, βρήκα τον ιερέα και του είπα: θα γίνει η επέμβαση την τρίτη. αν δεν πάω καλά, και είμαι σε κώμα, δηλώνω από τώρα ότι θέλω να έρθετε και να κοινωνήσω. όχι βέβαια γιατί κοινωνία σημαίνει θάνατος, αλλά είχε ζήσει την κατάσταση στην ελλάδα, κι ένιωθα ότι έφευγα χωρίς χριστό. κι εγώ, ό,τι και να'μαι, παρακαλώ να είμαι κομμάτι Του. μετά πήγαμε και φάγαμε σε ένα υπέροχο ινδικό, μαζί με τη μαρία και το γρηγόρη, το ζευγάρι αυτό. περάσαμε ωραία.
τη δευτέρα ήθελα κάτι: σώνει και καλά, ήθελα, δεν ξέρω γιατί, να πάω στο άγαλμα της ελευθερίας.
ήταν σα στόχος για μένα, δεν ξέρω γιατί.
πήγαμε. εμπειρία, κυρίως το μουσείο των μεταναστών...
το βράδυ, το δώρο μου: φαγητό μέχρι σκασμού στο χάρντ ροκ της νέας υόρκης...
και προσευχή.
την άλλη μέρα νηστική, νοσοκομείο.
σχέδιο: ή τα καταφέρνουν με εμβολισμό, ή, αν κάτι στραβώνει, ο ίδιος άνθρωπος έχει έτοιμο τιμ για άμεσο χειρουργείο.
είχα βγάλει τα απωθημένα του φόβου την παρασκευή. εκείνη την ημέρα ήμουνα ήσυχη όσο τίποτα.
δλδ ήσυχη τρόπος του λέγειν, αφού το σώμα έλεγε μόνο του ότι ένιωθε παράξενα.
όντως ενώ δεν περίμενα να έχω περίοδο εκείνη την ημέρα, η αναμονή του χειρουργείου, την έφερε, και αυτή τη φορά (πάντα όταν πάω σε χειρουργείο μου συμβαίνει αυτό)....:)
φορούσαν τη χάρτινη πυτζάμα και ρόμπα για το χειρουργείο, κι ήμουνα κι εγώ μαζί με τον αντρέα τον αδελφό μου και τη μάχη, και μια άλλη φίλη που πρώτη φορά έβλεπα, σ'ένα υπέροχο δωμάτιο, όπου όλοι όσοι ήταν για χειρουργείο βρίσκονταν εκεί με τους συγγενείς τους.
τελικά, ενώ ήταν να γίνει η επέμβαση στις 9, έτυχε κάτι επείγον και με πήραν στις 5 το απόγευμα! κατά το μεσημέρι η μάχη έπρεπε να φύγει. εγώ ήμουν τόσο ήρεμη που λαγοκοιμόμουνα!
εκεί ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο, κι ήταν ο γούτας, ο φοβερός αραβολόγος του γέηλ.
-ελένη, δεν ξέρω πώς να στο πω, μην παρεξηγηθείς, αλλά να, αν χρειαστούν χρήματα, σε παρακαλώ υπολόγισέ με, μπορώ να βοηθήσω.

δεν νομίζω ότι ξεχνιούνται τέτοιες κουβέντες, είναι λέξεις-πράξεις.
δημήτρη, να είσαι καλά κι εσύ και η ιωάννα σου...

το απόγευμα ήρθαν οι γιατροί, και με πήραν με ευγένεια και χιούμορ, κλπ.
ο αναισθησιολόγος ήταν γάλλος. πριν με κοιμήσουν με ρώτησε αν ήθελα να πω τίποτε.
-θέλω να πω ότι φοβάμαι. αυτό μόνο, του είπα. και μετά βυθίστηκα στον ύπνο.

ξύπνησα σε ένα τεράστιο χώρο με απίστευτα μηχανήματα.
κάποιος μου έλεγε: ξυπνήστε, ξυπνήστε! κουνήστε το δεξί χέρι, πόδι, αριστερό, πόσο κάνει 2 και 2, 3 και 4, πώς σας λένε, ωραία, λοιπόν η επέμβαση πέτυχε 100%, συγχαρητήρια.

ευτυχία, τι είναι ευτυχία. μερικές φορές ξέρεις ακριβώς τι είναι ευτυχία.

ο ρίινα ήρθε το άλλο ρπωί με όλο το τιμ του. ήταν καταπερήφανος. είχε διασχίσει όλο τον εγκέφαλο μπαίνοντας από την αριστερή καρωτίδα, κι είχε γεμίσει με ρινίσματα πλατίνας το ανεύρυσμα στο δεξί ημισφαίριο!!! χωρίς να μου αφήσει κανένα κουσούρι.
πολύ τσίφτης. πολυ μαφιόζος.
να ναι καλά.

βγήκα την άλλη μέρα με αναπηρικό καροτσάκι, έμεινα μέσα στο ξενοδοχείο για 7 μερες, γύρισα στο νοσο να δούνε τα πράγματα, έμεινα μέχρι να μου δώσει το οκ για πτήση ο γιατρός.
περάσαμε όμορφα...
ήταν ωραία. χορτάσαμε μουσεία, περίπατο, κλπ κλπ ...
πήραμε δώρα...

όταν είμαστε στο αεροδρόμιο για να φύγουμε προς αθήνα, χτύπησε το τηλέφωνο. ήταν ο κύριος νίκος, ο αγαπημένος μου ταξιτζής! του λέω: 'μα επιτέλους, πήγα στη νέα υόρκη για να φύγω μακριά σας, κι εσείς με παίρνετε τηλέφωνο!'...
καλός άνθρωπος. ενδιαφερόταν για μένα. όταν είχαμε πάει στο ελληνικο αεροδρόμιο για να φύγουμε, είχαμε πάει με το δικό του ταξί. σταμάτησε σ'ενα περίπτερο, αγόρασε ένα μεγάλο μπουκάλι νερό, κι όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο, το έχυσε μπροστά στα πόδια μου. 'για να ξαναρθείτε', μου λέει με συγκίνηση. και να είσαστε πιο εσείς.

άντε. πλησιάζουμε. κάθε ιστορία έχει κι ένα τέλος. ή έτσι νομίζουμε.