14.

άρχισε η αναζήτηση.
να πάω αμερική. ναι, βέβαια. πού όμως; και γιατί πάντα ψάχνω μ' έναν ηλίθιο τρόπο;
εδώ υπάρχει ένα μυστικό: όσο πιο ηλίθιος είναι ο τρόπος που ψάχνεις κάτι, τόσο πιο εντυπωσιακό είναι το αποτέλεσμα!
αφού ο γιατρός μου ήθελε να με χειρουργήσει εδώ, έπαψα να τον βλέπω. ο φόβος του θανάτου και ο φόβος της μη-ζωής δεν υποχωρεί εύκολα.

ένας προϊστάμενός μου με έστειλε σε ένα ειδικό γιατρό, που θα μπορούσε να μου δώσει μια βεβαίωση ώστε να ταξιδέψω στην αμερική με χρήματα της δημόσιας ασφάλειάς μου, πράγμα κατά τη γνώμη μου θεμιτό, μετά από τέτοια περιπέτεια.
ο εν λόγω γιατρός κοίταξε τις αγγειογραφίες μου και είπε: ε, τι έχουν τα αγγεία σας, μια χαρά ειναι! το να πάτε στην αμερική είναι θέμα κοινωνικο-οικονομικό. κι αυτά τα χαρτιά, όχι ότι εγώ κάνω τέτοια πράγματα, πάντως τέτοια χαρτιά κοστίζουν 3000 ευρώ με 6000 ευρώ.
τα πήρα στην κράνα.
του είπα: εσείς να γράψετε ό,τι σας λέει η επιστημονική σας συνείδηση, ούτε λιγότερα, ούτε περσότερα!
καταλαβαίνετε πως δεν έγραψε τίποτα.
αφού πήρα 2-3 φορές τηλέφωνο τη γραμματέα του, δεν ξαναεπικοινώνησα μαζί του.
χρειαζόμουν εκείνη την περίοδο δύο πράγματα: αφενός να βρω πού να πάω, αφετέρου πώς να βρω έναν άνθρωπο που έχει τη δικαιοδοσία να πει ότι η περίπτωση είναι πολύ βεβαρυμένη και χρειάζεται να πάει αμερική.
όπου έγραψα στο αμέρικα, πάντα η απάντηση ήταν αρνητική. μερικοί απαντούσαν ότι δε γίνεται διότι δεν μπορώ να ταξιδέψω.
με θεωρούσαν ψιλο-απελπιστική κατάσταση.

χρειάστηκε να μπω μια φορά στον ευαγγελισμό.
συνέπεσε να είμαι στον ευαγγελισμό νοέμβριο, που πέθανε ο αραφάτ.
βρήκα πολύ μικρόψυχη την αναφορά ότι βρισκόμουνα στην κηδεία του αραφάτ χωρίς άδεια από την εργασία μου. ενώ ήμουνα στον ευαγγελισμό...
μικρότητες.
ήμουνα πολύ τυχερή. νοσηλεύτηκα στην πτέρυγα όπου διευθυντής ήταν ο κ. διαμαντόπουλος. τι ευγένεια! καλοσύνη, αμεσότητα με όλους, ενδιαφέρον, παρουσία...
γεωργία έλεγαν τη γιατρό που με είχε αναλάβει. μερικές φορές που της έλεγα διάφορα, για την αγωνία μου για το σπίτι, τα παιδιά, δάκρυζε. έμενε στο νοσοκομείο μέχρι αργά. ήταν μια εξαιρετικά καλή ομάδα!
όταν πρωτοπήγα εκεί, ο διαμαντόπουλος διάβασε το ιστορικό που κουβάλαγα προσεκτικά, και μετά μου είπε:
- ξέρετε τι περάσατε;
- το θάνατο τον ένιωσα, του λέω.
- και είσαστε έτσι!!!! χτύπησε το χέρι του στο ξύλινο γραφείο. ε, τι να πω! έχετε το θεό κοντά σας! με ξανακοίταξε και είπε: και δέκα αγίους!
:)
με τις διάφορες εξετάσεις που έγιναν, έμαθα τα περί καρωτίδας που είχαν επιμελώς αποκρυβεί και από το ιστορικό μου...
ο διαμαντόπουλος με έναν συνάδελφο το είδαν σε μιαν εξέταση, μου έδειξαν ότι πουθενά δεν έλεγε έτσι, κι ότι, αν αυτό, το να μην υπάρχει κανένας κλάδος από τη δεξιά καρωτίδα είχε γίνει μετά, θα ήταν ένα τόσο σοβαρό εγκεφαλικό που θα είχε αφήσει την αριστερή πλευρά σαφώς παράλυτη.
(αποσιωπητικά)
μετά από μερικές μέρες, ο διαμαντόπουλος με κάλεσε στο γραφείο του και μου είπε:
πρέπει να δράσετε γρήγορα!
ναι, του λέω ήσυχα.
με κοιτάζει και λεει με συγκίνηση.
καταλαβαίνετε; έχετε μια ωρολογιακή βόμβα στο κεφάλι, καταλαβαίνετε; και πώς να πάτε στο εξωτερικό, δε γίνεται να επέμβουν παρά μόνο με χειρουργείο, αφού δεν έχει πια πρόσβαση το ανεύρυσμα...

εκείνη η μέρα ήταν σκληρή, γιατί αυτά μου τα είπε ο γιατρός για να με κινητοποιήσει, αλλά μετά οι νοσοκόμες με έστειλαν να κάνω βιοψία των αγγείων σε μια άλλη πτέρυγα. εκεί πήγα με τις πυτζαμουλες μου και περίμενα τη σειρά μου. ένιωθα μειονεκτικά γιατί οι άλλοι φόραγαν τα κανονικά τους ρούχα, εγώ ήμουνα παράταιρη. τελικά τους πήραν όλους, κι εμένα με άφηναν να περιμένω. ήμουνα μόνη μου. η περίφημη 'ωρολογιακή βόμβα' με είχε στεναχωρήσει. δε μιλούσα. με άφησαν τελευταία, ενω νομιζω έναν ασθενή του νοσοκομείου πρέπει πάντα να τον προσέχουν με την έννοια ότι αυτός χρειάζεται νοσηλεία περισσότερο από τους εξωτερικούς ασθενείς.
όταν τέλος πάντων με έφεραν μέσα στο ιατρείο για να κάνουν τη βιοψία αυτή, που είναι να σου κόψουν από το ωραίο σου μπουτάκι λίγο κρέας, κι εγώ είχα κουραστεί και στεναχωρηθεί, άρχισα να ζαλίζομαι.
χωρίς να μιλήσει η νοσοκόμα το βλέπει και ετοιμάζει έναν ορό.
μη μου πείτε ότι είναι για μένα, της λέω αγριεμένα!
ναι, μου λέει, και θα φωνάξουμε να σας πάρουνε.
μην τολμήσετε να μου βάλετε ορό και μην τολμήσετε να με καθυστερήσετε άλλο! μπορεί να φύγω τοίχο τοίχο από δω μέσα, αλλά θα φύγω μόνη μου, όπως μόνη μου αδίκως με αφήσατε τόσες ώρες!

χωρίς δλδ να το ξέρει, η διαγωγή της ήταν απάνθρωπη. έβλεπα πώς και με ποια σειρά έβαζε τον κόσμο μέσα. επειδή δε μιλούσα, έπρεπε να με αφήσει έτσι! δεν έβλεπε;
το γράφω γιατί μερικές φορές, μικρά πράγματα είναι πολύ βασικά.

τι να πεις...

το πιο καλό που θυμάμαι, που είχε απασχολήσει το μυαλό μου και την καρδιά μου πολλές ώρες, ήταν ένα μικρό γεγονός:
μου έκαναν μια εξέταση που δεν πόναγε καθόλου, δε θυμάμαι πώς τη λένε, για να δουν στο λαιμό τις καρωτίδες.
απλώς έπρεπε να κοιτάζω τα ντουλάπια του εργαστηρίου, τα πόμολα, τις γωνίες, δλδ να έχω τεντωμένο λαιμό.
λέει ο διαμαντόπουλος:
- σας κουράσαμε.
- εγώ σας κούρασα του λέω. κι η παρουσία σας μου έδωσε τόση άνεση που ούτε το χρόνο κατάλαβα. (κι ήταν αλήθεια)
και σηκώθηκα αμέσως να βάλω τις σαγιονάρες μου και να φύγω.
δε θα ξεχάσω ότι ο ασπρομάλλης διευθυντής, ενώ δε χρειαζόταν, έσκυψε και μου έβαλε τη μια σαγιονάρα.
ξέρετε τέτοιες μικρές κινήσεις τι είναι, τι οάσεις, τι βάλσαμο, όταν βρίσκεσαι σε χώρο που σου λένε: 'βάλε θερμόμετρο! σήκωσε μπλούζα! κάνε έτσι! αλλιώς!' κλπ, λες και είσαι φταίχτης επειδή έχεις αρρωστήσει...
υπερβολική είμαι. το ξέρω, συγγνώμη!:)

λέω τα ονόματα αυτών που θυμάμαι με πολύ διάφανο τρόπο, απόλυτα έντιμους!
ο διαμαντόπουλος μου έδωσε ένα χαρτί που έλεγε όλα τα καθέκαστα και ζητούσε να φύγω στο εξωτερικό λόγω της πολυπλοκότητας, αλλά δεν έφτανε, γιατί δεν ήταν νευροχειρούργος. είναι καθηγητής παθολογίας στο πανεπιστήμιο αθηνών.
εν τω μεταξύ, ερχόταν καλοκαίρι, ο καιρός περνούσε...
μια φίλη με σύστησε μ'έναν όμορφο, πανέμορφο νεαρό, που δυστυχώς δεν μπορούσα να του τα ρίξω, διότι ήταν παντρεμένος. το παλλικάρι αυτό μόλις είχε τελειώσει τις ιατρικές σπουδές του και την ειδικότητά του ως νευροχειρούργος στη νέα υόρκη. λέγεται σουγιουλτζόγλου, νευροχειρούργος ειδικευμένος στους όγκους του εγκεφάλου.
δέχτηκε να με δει, αρνήθηκε να πάρει χρήματα γιατί μου είπε 'δεν έχω άδεια γιατί δεν έχω περάσει ακόμη δικατσά'. αυτός έγραψε στον καθηγητή του τον riina, ο οποίος, αφού πήρε τις διαβεβαιώσεις από το μαθητή του ότι η κατάστασή μου είναι πέρα από κάθε αναπηρία κλπ, δέχτηκε να με αναλάβει.
και τότε, το πανεπιστήμιο αθηνών έκανε κάτι που μου έσωσε τη ζωή: μου έδωσαν στο χέρι μια επιταγή 65.000 ευρώ, χωρίς να έχουν εξασφαλίσει χαρτί ώστε τα χρήματα αυτά να τα πληρώσει το δημόσιο. αυτό δεν μπορεί να μείνει στη σιωπή. αυτός που υπέγραψε αυτή την απόφαση ήταν ο τότε αντιπρύτανης δερμιτζάκης. του είμαι ευγνώμων. ας βρει το καλό στην οικογένειά του.

κι επειδή έχει ο καιρός γυρίσματα, ο κύριος με τα κοινωνικο οικονομικά στάνταρτς, όταν ήμουν ήδη στην αμερική, έγραψε τελικώς το χαρτί που χρειαζόταν, και το πανεπιστήμιο πήρε πίσω τα χρήματα που έδωσε για μένα.
η επιταγή αυτή δόθηκε την κατάλληλη στιγμή, γιατί τα πράγματα φαίνονταν και ήταν καλά, αλλά η λεγόμενη βομβίτσα, ευτυχώς, φόβιζε πιο πολύ τους γιατρούς παρά εμένα.

σ' όλη αυτή την πορεία, ένιωθα τη σιγουριά της θείας μέριμνας, χωρίς νταβαντούρια και φασαρίες... ένιωθα ότι δε χρειαζόταν να βιαστώ, να φοβηθώ, κλπ. ένιωθα ότι θα βρισκόταν η άκρη, όπως και βρέθηκε, την κατάλληλη στιγμή.

υγ. για τον σουγιουλτζόγλου. όταν γύρισα από αμερική, του είπα τα καθέκαστα, και τον ρώτησα αν τέλειωσε με το δικατσά. ευτυχώς ναι, είχα πια τελειώσει με τη γραφειοκρατία. πήγα στο ιατρείο του να με παρακολουθήσει εδώ στην ελλάδα αυτός. στο τέλος της επίσκεψης τον ρώτησα τι του οφείλω.
μου είπε: τίποτα!
-ε, όχι τίποτα! τώρα μπορείτε να ζητάτε χρήματα!
-όχι, γιατί εσείς μου κάνατε σεφτέ τώρα!
-α, σας παρακαλώ, είπαμε οι γιατροί να μην τα παίρνουν, αλλά αυτό το δικαιούστε, ήρθα στο ιατρείο σας, το οποίο έχει κι αυτό το δικό του κόστος!
-ουχ κι εσείς, μιλάτε σαν τη μητέρα μου!
τον άθλιο! δεν πήρε φράγκο.
κι όχι μόνο δεν πήρε ποτέ του φράγκο, αλλά μου συμπαραστάθηκε πολλές φορές.
μιας και μίλησα εδώ για ονόματα, οφείλω να αναφέρω και τον παυλίδη, της ίδιας ειδικότητας, που έκανε την αγγειογραφία του 2008, εδώ στην ελλάδα σε ιδιωτικό νοσοκομείο. η πληρωμή του ήταν μηδενική. το βάζει ο νους σας; η δε παρουσία του και η φήμη του, μεγάλη. για την ανθρωπιά του δε θα πω τίποτα. μόνο που μέσα μου χαίρομαι γιατί από την πρώτη στιγμή αυτός ο άνθρωπος με κέρδισε εξ ολοκλήρου.