12.

προς το τέλος της νοσηλείας, ήρθαν ο χειρούργος μου και η ομάδα του και μου είπαν ότι πηγαίνω πολύ καλά, και πρέπει να κάνουν μια τελευταία αγγειογραφία, επεμβατική, για να βοηθήσουν την αιμάτωση του εγκεφάλου. δε θα πονέσει, αλλά πρέπει να συνεργαστώ και να είμαι ξύπνια, ώστε να μου δίνουν οδηγίες και να μπορώ να κάνω αυτά που μου λένε.
για κάποιον που έχει περάσει τον εφιάλτη που πέρασα κι εγώ εκείνο τον καιρό, εντελώς ευάλωτο, αδύναμο, δεν είναι αυτονόητο να μπορεσει να συνεργαστεί.
μου είπαν ότι θα μπορούσαν αν δεν άντεχα να με κοιμήσουν, αλλά να το σκεφτώ, η συνεργασία μου θα τους βοηθούσε σ'αυτό που έπρεπε να κάνουν...
πλησίαζε πάσχα, καλή ώρα.
η επέμβαση θα γινόταν την εβδομάδα πριν τη μεγάλη εβδομάδα. στις αϋπνίες μου σκεφτόμουνα τους μαθητές του χριστού που του ρώτησαν 'πού θέλεις να γιορτάσουμε το πάσχα;'
πρόσευχα, με τη χάρη της συγγνώμης που σας περιέγραψα παραπάνω: οι μαθητές σου σε ρώτησαν πού θα γιορτάσετε το πάσχα όλοι μαζί. κι εγώ σε ρωτάω πού θα γιορτάσω το πάσχα. εδώ; αλλού; όπου και να ναι, θέλω να το γιορτάσω κι εγώ μαζί Σου. σε παρακαλώ, θέλω να είσαι κοντά μου ό,τι και να γίνει.

τι άλλο να ζητήσεις σε τέτοια φόρτιση;

νάσου κι ένα τηλεφώνημα από τη φίλη μου τη σοφί, τη βελγίδα που ζει στο παρίσι, και αφού πέτυχε κάποιον σπίτι, έμαθε τα καθέκαστα, βρήκε το τηλέφωνο του νοσοκομείου με απίστευτες δυσκολίες, και έμαθε από μένα ότι θα γινόταν αυτη η τελευταία επέμβαση.
-παίρνω το αεροπλάνο κι αύριο θα είμαι εκεί!
όμως η σοφί υποφέρει από παραμορφωτική αρθρίτιδα με πόνους και δυσκολίες, κι έχει και δύο μικρά παιδιά.
-στο απαγορεύω! της λέω. και σε διατάζω να κάνεις προσευχή για μένα, και να βάλεις και τα μιρκά και τον ζουάν να κάνει προσευχή για μένα.
αφού την έπεισα, μου λέει δραματικά:
-υποσχέσου μου ότι θα παλέψεις με δαίμονες και με αγγέλους! το ξέρεις;
-το ξέρω.
-θα μπορέσεις;
-στο υπόσχομαι.

πού να κοιμηθώ εκείνη την τελευταία νύχτα. αδύνατον.
ήρθαν και με πήραν το πρωί.
με έβαλαν στην κλίνη του εργαστηρίου, με συσκεύασαν με τα χέρια και τα πόδια δεμένα, έβαλαν όλες τις συσκευές γύρω, πάνω, κλπ, και περιμέναμε το γιατρό που θα έκανε εκείνη την αγγειογραφία. κύριος ιωαννίδης.
ο χειρούργος μου ήταν εκεί, ο κύριος Α. κανείς δε μίλαγε. τη νύχτα, η προσευχή μου είχε λάβει την ειδοποίηση για το 'μαζί το πάσχα'. το 'πού;' ένιωθα να μη με αφορά. αυτή ήμουνα. η ευσπλαγχνία του θεού με χωράει και μένα. όποια κι αν είμαι. όση επανάσταση κι αν κουβάλαγα. στο σώμα χριστού θέλω να είμαι ρανίδα, άτομο, τίποτα, αλλά να είμαι εκεί. κι ας είμαι αυτή που είμαι. δε με αφορά παράδεισος, κόλαση. άστα αυτά, για όποτε. να είμαι μαζί. τίποτε άλλο. αυτό το 'μαζί' είχε έρθει μέσα μου.
ανθρώπινη αγωνία στη συνέχεια, στο έπακρον.
μπαίνει ο ιωαννίδης, καλημερίζει συνεργάτες, και λέει:
'αυτή τη νύχτα δεν κοιμήθηκα! έκανα προσευχή να πάει καλά αυτό το περιστατικό. την κοιμίσατε;'
!!!!
για μένα ήταν σαν τη μεγαλύτερη συνενόηση. ήξερα πια πως άγγελοι θα βοηθούσαν τα χέρια του γιατρού.
-δεν κοιμάμαι, είμαι δω! φώναξα εγώ.
άρχισε η επέμβαση. αισθήσεις τρομερές.
'κουνήστε το δεξί σας χέρι'
'κουνήστε το αριστερό χέρι'
'κουνήστε το δεξί πόδι...
κλπ.
πέραν αυτών άκρα σιωπή από όλους.
σε μια στιγμή άκουσα χειροκρότημα ενός μονάχα ανθρώπου.
τότε ο ιωαννίδης μου είπε: 'τελειώσαμε'! κάναμε τριπλό μπάι πας για να αιματώνεται ο εγκέφαλος και πετύχαμε απολύτως! σας ευχαριστώ για τη συνεργασία!'
του λέω:
ευχαριστώ. μπορείτε να μου λύσετε το δεξί μου χέρι; θέλω να κάνω το σταυρό μου.
-να κάνετε το σταυρό σας, μου είπε λύνοντας τα 'δεσμά μου'.

αν αυτό δεν ήταν ειδοποίηση για γαλήνη...
αφήνω ελευθερο τον καθένα που τυχόν διαβάσει αυτή την ιστορία να τοποθετηθεί μόνος του.

είχα αδυνατίσει πολύ...
βγήκα υποβασταζόμενη τη μεγάλη πρασκευή. φυσικά δεν πήγα εκκλησία το πάσχα. πήγα την επομένη, ήσυχα...

μετά με διαταγή γιατρού με 'απέσυραν' από την οικογένεια. έπρεπε να μην έχω εντάσεις, συγκινήσεις, χρειαζόμουν ησυχία και περιποίηση.
ένας φιλανθρωπικός σύλλογος μου προσέφερε ένα διαμέρισμα και μια έκτακτη γυναίκα, που καθόταν 8 έως 2 μαζί μου. ήταν τόσο καλή, που όταν είδε πόσο μου αρέσουν οι μυρουδιές, αρωμάτιζε τα ρούχα μου με το άρωμά μου, το λέω σαν μια λεπτομέρεια της ποιότητας του ανθρώπου.
και κάτι άλλο: η κυρία είχε τελειώσει την τρίτη δημοτικού.
όταν τέλειωνε τις δουλειές της, ερχόταν και καθόταν μαζί μου, και μου έλεγε:
πες ό,τι θες, να βγουν από μέσα σου!
και θυμόμουνα την ιφιγένεια εν ταύροις, όπου έλεγαν τους εφιάλτες τους στον ήλιο για να φύγουν, και τον φρόιντ και την ψυχανάλυση...
η κυρία αυτή είχε καλοσύνη που έμοιαζε με σοφία, ας είναι καλά.
εκεί έμεινα δυο μήνες.
εκεί αποτέλειωσα τη λεξικολογική μελέτη του άδωνη, και βγήκε το μισωτελειωμένο βιβλίο το περίφημο για μένα 2003, και ο άδωνης βέβαια δε μου χάλασε το χατήρι να έρθει...
έζησα ως ο λάζαρος, ζητιανεύοντας και παίρνοντας δώρο την καλοσύνη και την αγάπη πολλών ανθρώπων...

άσε και πόσο αίμα, ως καννίβαλος ή βρυκόλακας ήπια από πολύ κόσμο: συγγενείς, φοιτητές μου, αγνώστους...
όλους τους ευχαριστώ από καρδιάς.
με το νου και την καρδιά. ψυχή; έχω ψυχή; πού να είναι; με όλο μου το είναι.
κι άλλα πολλά, για εκείνη την εποχή, μα φτάνει...

καλημέρα σας, άλλοτε η συνέχεια.