ο κύριος αντρέας και ο σκουπιδοντενεκές.

μένω σε μια γειτονιά στα βόρεια προάστεια.
έμενα τότε σ'ένα ισόγειο με κήπο. το σπίτι για το υπηρετικό προσωπικό ήταν παραδίπλα, ενώ δύο ζευγάρια φιλιπινέζων βοηθούσαν στην καθημερνότητά μου.
είχα μια φήμη εντελώς ξεχωριστή κάθε φορά που πήγαινα κάπου:
έτσι, όταν πήγαινα τα παιδιά μου στο δημοτικό με τα πόδια, και μιλούσα με τους δασκάλους τους, και φορούσα τις σαγιονάρες μου και τα μπλουζάκια μου οτ-κουτύρ-λαϊκή, κανείς δεν υποπτευόταν ότι κατά τα άλλα
μπορούσα να πηγαίνω, πχ, στη βιβλιοθήκη της βουλής με το ταγιεράκι μου να βοηθάω σ'ένα διδακτορικό που έκανε τότε μαζί μου η τότε προϊσταμένη.
επίσης, όταν πήγαινα κυριακή εκκλησία στη γειτονιά μου, και χαμογελούσα σε όποιον με χαιρέταγε, ήλθε και με βρήκε μια ηλικιωμένη κυρία και μου είπε: 'εσύ καλός άνθρωπος φαίνεσαι. καθαρίζεις σπίτια, ε; μπορείς να έρχεσαι να με βοηθάς;'
να μη συμπληρώσω τα τρία αυτά πρόσωπα με ένα τέταρτο, αυτό που έχω όταν σπάω πλάκα ή μιλάω σοβαρά για λογοτεχνία και θέατρο...
ένα απ' αυτά τα πρόσωπα συγκίνησε τον κύριο αντρέα.
ο κύριος αντρέας είναι ένας ογδοντάρης κύριος, που έμενε απέναντι από το σπίτι μου.
ένα πρωί, βγαίνω με τα σκουπίδια να τα πετάξω στον κάδο της γειτονιάς.
αμέσως ο κύριος αντρέας κατεβαίνει τα σκαλάκια της βεράντας του χωρίς να μου μιλήσει, βουτάει τη σακούλα με τα σκουπίδια εντελώς αποφασιστικά, και μου λέει με το συνηθισμένο του χαμόγελο:
- δεν είναι για σένα τέτοια δουλειά, εγώ θα τα πετάξω τα σκουπίδια.

ε, καταλαβαίνετε, ξεχνιέται ποτέ τέτοιος λόγος;
ας έχει καλό ο κύριος αντρέας που πλησιάζει πια τα 90...

δλδ, όταν πας κάπου, έχεις γείτονες, μιλάς κάπου, γράφεις κάτι, κι έχεις -αναγκαστικά- μια φάτσα, ε λοιπόν, η φάτσα σου δεν είναι πια ελεύθερη: συνδέεται με κάποια ιδιότητά σου: μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη, συγγραφέας, αστροναύτης, κ.ο.κ.

υπάρχει όμως κι ένας μαγικός τόπος. ένα νταρκ ρουμ όπου τα πάντα είναι ελεύθερα αλλά και ακίνδυνα, για ενήλικες όπως είμαστε οι περισσότεροι εμείς.

εδώ μπορεί να κάνεις το σπουδαίο, να προσπαθείς να βρεις γκόμενους, να προσπαθείς να πουλήσεις γοητεία, εξυπνάδα, σαχλαμάρα, ό,τι τέλος πάντως νομίζεις ότι θέλεις.
όλα όμως αυτά τα κάνεις ΜΕ ΈΝΑΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΡΌΠΟ.
ΔΕΝ Ε΄ΧΕΙΣ ΠΡΌΣΩΠΟ.
ΜΌΝΟ ΓΡΆΦΕΙΣ.

ΚΑΙ Η ΓΡΑΦΗ,

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΊΝΑΙ ΠΙΟ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΑΠΌ ΕΣΈΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΦΑΝΕΡΏΝΕΙ ΌΝΤΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΒΑΘΎ ΣΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ.

κι ενώ προσπαθείς να κάνεις τον έξυπνο, πχ, μια του κλέφτη δυο του κλέφτη, η γραφή αφήνει ένα μελάνι εντελώς αληθινό, και τελικώς έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους, 'κολλάς' με ανθρώπους που δε σε γνωρίζουν με ένα εξωτερικό σου περιτύλιγμα, πχ επάγγελμα, ή κοινωνική ιδιότητα, ή ντύσιμο, ή γραμμές σώματος κλπ.
ο καθένας μας γράφει, όχι απλώς περιεχόμενο, αλλά έχει έναν τρόπο που είναι το μόνο ειλικρινές στοιχείο του.

έτσι, χάρη στο διαδίκτυο, όπου εκφράζομαι εδώ και μια εικοσαετία περίπου, κάνω φίλους που αλλιώς δε θα συναντούσα ποτέ.

κι οι φίλοι αυτοί είναι οι πιο στοργικοί, οι πιο οικείοι, οι πιο αληθινοί, γιατί έγιναν φίλοι όχι εξαιτίας ενός προσχήματος, ενός εξωτερικού παράγοντα (γείτονες, συνάδελφοι, συγγενείς κλπ κλπ), αλλά χάρη σ'αυτό το μικρό τετράγωνο που έχω μπροστά μου, κι έχουν κι αυτοί.
ένας υπολογιστής
για έναν απολογισμό.
εντελώς ανθρώπινο και μοναχικό.
εντελώς αληθινό.

σημ. το αφιερώνω στην αγράμπελη.