μια στιγμή.

μου είχε ζητήσει ο φίλος φώτης τερζάκης να κάνω μια ομιλία με θέμα την ισλαμική τέχνη, πριν αρκετά χρόνια.
ένας άλλος πολύ καλός φίλος επίσης, ο γιώργος κορομηλάς, μου είχε φτιάξει ένα σιντί με τα έργα που είχα επιλέξει να σχολιάσω, και το τελευταίο ήταν μια αραβική φωτό που έλεγε 'ανά χουρ'. είμαι ελεύθερος.
διάφοροι φίλοι με είχαν τιμήσει με την παρουσία τους, και κάποιος ευγενής κύριος μου είπε να επαναλάβω την ομιλία μετά μερικούς μήνες νομίζω, κάπου αλλού.
παρόλο που δε συνηθίζω μια ομιλία να την κάνω δυο φορές, κι αυτό δε μου 'στρωνε και πολύ, δέχτηκα σκεπτόμενη το σιντί με τις εικόνες.
την ίδια εκείνη εβδομάδα θα μιλούσα και στην εσηέα για αραβική ποίηση, και γι' αυτήν ήθελα να ετοιμαστώ πολύ πολύ καλά.
σκεφτόμουνα τι να πω, από πού να αρχίσω, κλπ, αλλά, φευ, στο τέλος είπα: ας κάνω αυτή την ομιλία για την τέχνη, που ήταν δεύτέρα, και αμέσως μετά θα αρχίσω για την ομιλία της αραβικής ποίησης που ήταν παρασκευή.
φευ.
η ομιλία για την τέχνη, η επανάληψή της δεν έγινε ποτέ. όχι μόνο γιατί δε μου αρέσουν οι επαναλήψεις:
εκείνη την ημέρα και ώρα, ο σεραφείμ χάθηκε μέσα σ' ένα φρεάτιο. όταν κατάφερε να βγεί μόνος του ακολουθώντας τη φωνή μιας καταπληκτικής ομάδας πυροσβεστών, βρεθήκαμε με το πρώτο βοηθειών στο νοσοκομείο.
αφού το παιδάκι πήγαινε καλά, μου περνούσε η σκέψη για την ομιλία της παρασκευής.
όμως μέσα μου ένας τρόμος περνούσε και μου έλεγε:
τι; παρασκευή; ε, καλά! ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε! σιγά μη γίνει κι' αυτή η ομιλία, άσε, που ξέρεις...
και ανέβαλα την προετοιμασία.
αύριο.
ερχόταν το αύριο
και πάλι ο κύριος τρόμος εξέπεμπε την εκπομή: καλά! ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε!
η τρομοκρατημένη ελένη έλεγε: αύριο.
και ξανά το ίδιο σενάριο, μέχρις ότου έφτασε η περιβόητη παρασκευή, ευτυχώς η ομιλία έγινε με απίστευτη πίεση προετοιμασίας δύο ώρες πριν την ομιλία, η οποία ομιλία έχει γιουτουμπαριστεί και μπορείτε να τη δείτε και ακούσετε.

από τότε όμως μου έμεινε ένα κουσούρι:
ενώ σκέπτομαι για πολύ καιρό τι θα πω σε μια ομιλία, σπάνια την ολοκληρώνω στο χαρτί ή τον υπολογιστή.
με πιάνει ο φόβος όχι για το τι θα πω, αλλά για το τί μπορεί μέχρι τότε να μου πέσει στο κεφάλι!
μα τον τουτάτη, ο ουρανός ας πούμε!
ακόμη και να ετοιμάσω την ομιλία μου, καταφέρνω να την ξεχάσω, να την αφήσω, να πω άλλα, κλπ κλπ.
έτσι κι εχτές:
βήματα στην ιστορία του σουφισμού, με ιδιαίτερη σκέψη στη λογοτεχνία και τη γλώσσα από μεριάς μου.
ε, κατάφερα να ανέβω στο βήμα με χαρτιά, όλη την προετοιμασία της ομιλίας, αλλά κατάφερα να την χάσω ανάμεσα στα χαρτιά μου πάνω στο βήμα...
η ατμόσφαιρα ωστόσο ήταν τόσο καλή, που δεν πείραξε νομίζω κανέναν, κι ούτε κανείς κατάλαβε ότι εκείνη την ώρα εγώ έκανα ψυχανάλυση στο εγώ μου, που προτιμά να χάνεται μέσα στα χαρτιά παρά να κολυμπά στην πραγματικότητα...