τα ιατρικά μας και τα ψυχολογικά μας και τα ψυχομετρικά μας...

ναι ναι, αστεία όσα θα πω, αγαπημένε μου σχολιαστή έχεις δίκιο!
λοιπόν, στα 17 μου, τέστ άικιού. τόσο χαμηλό, που δεν είπαν αριθμό στη μάνα μου. μικρός ντόρος στο σχολείο, καθότι όλα τα παιδιά κυκλοφορούσαν μ'ένα νούμερο, εγώ όχι.
κι όμως, λόγω προφανώς διαφόρων κόμπλεξ και όχι μόνο, εγώ παρίστανα τη διανοούμενη, αφού είχα ήδη περάσει από το στάδιο της μεγάλης ποιήτριας (το οποίο δεν είχε πιάσει), και το στάδιο της μεγάλης ζωγράφεου (το οποίο επίσης δεν είχε πιάσει) -έπρεπε κάπου να βρω διέξοδο, γιατί δεν είχα πουθενά κι ένιωθα ταυτισμένη σε μέγεθος με μερμύγκι...
να μη σας τα πολυλογώ, το ξέρετε, με άικιού ραδικιού, νάμαι να κάνω καριέρα στην ανώτατη παιδεία, κι όχι μόνο στην ανώτατη παιδεία της χώρας μου, αλλά κι αλλού...
λοιπόν: ή ξεγέλασα πολύ κόσμο, και τον ξεγελάω ακόμη, ή τα νούμερα ήταν λάθος...
ή κάτι τέλος πάντων άλλο συμβαίνει, το οποίο μου φαίνεται όλο και πιο φανερό.
θα σας πω πιο κάτω γιατί.
πριν όμως, θα σας μεταφέρω και κάποιες άλλες εμπειρίες:
γέννησα ένα παιδί στο βέλγιο, για το οποίο κανείς δε μου είπε τίποτε, ότι δεν είναι φυσιολογικό, και δυο παιδιά στην ελλάδα.
μου έλεγαν ότι η κόρη μου, μια λεπτή λαμπαδίτσα 19 χρόνων, που μιλά τρεις γλώσσες, όπως όλα περίπου τα ελληνάκια, είναι φοιτήτρια στην καλών τεχνών και έχει άνετες κοινωνικές σχέσεις, και οργώνει την πατρίδα της και το εξωτερικό σε ταξίδια, ότι 'δε θα μιλούσε ποτέ, δε θα περπατούσε ποτέ'...
(τα έχω γράψει αλλού)
το μικρό μου γιο, τον έχουν περάσει τρία υποτιθέμενα τεστ νοημοσύνης. ένα τον έβγαλε 80, όταν ήταν 8 χρόνων, ένα τον έβγαλε 98-100, όταν ήταν 11 χρόνων. κι ένας άλλος ψυχολόγος, επίσης στο δημόσιο, βλέποντάς τον, είπε: 'α, το άικιού του είναι γύρω στο πενήντα.
αυτό ήταν. τεστ δε χρειάστηκε ο κατά τα άλλα όντως συμπαθέστατος κύριος.

το ηθικό δίδαγμα: μήπως κάποιες γνώσεις του ανθρώπου για τον άνθρωπο είναι τόσο 'αντικειμενικές' που δεν έχουν σχέση με τον άνθρωπο-αντικείμενο, αλλά με έναν άνθρωπο καθαρά υποκείμενο σε πρότυπα με τα οποία έχει ή δεν έχει σχέση;