εθνολογικό μουσείο θράκης, σάββατο 9 μαϊου 2009, παρουσίαση του βιβλίου 'αραβικός πολιτισμός', εκδόσεις ελληνικά γράμματα.

τι να πεις για το βιβλίο(σου),
-τι λες τώρα, άκου, βιβλίο (σου)! δε θυμάσαι ότι 'είναι πολλών ανθρώπων τα λόγια μας', ε, το σεφερικό, που μου το έκανε δώρο η ευγενία λαγού;
τίποτε δεν είναι δικό σου, παρεξόν η προσπάθεια για αγάπη.

όταν το 'χεις γράψει υποτίθεται εσύ, ένα βιβλίο, τι να πεις;; ό,τι είχες να πεις, το είπες εκεί μέσα.
ξέρω, λάθος. πρέπει να πεις πρώτα τι έχει μέσα. αυτό δεν το είπα.
ας το πω τώρα:
το βιβλίο για τον αραβικό πολιτισμό,
Α. αρχίζει με το συνηθισμένο πια για μένα τρόπο:
να γίνει κάτι 'αγγιχτό' από όλους μας. έτσι αρχίζω μέσα από το χωρο-χρόνο (άραβες, από πότε, πού, πώς κλπ, λίγη γεωγραφία και λίγη ιστορία, όχι οποιαδήποτε ιστορία, αλλά τα σκαλοπάτια και οι λεπτομέρειες που επιτρέπουν να καταλάβουμε ίσως καλύτερο το κύμα του πολιτισμού
Β. μετά περνάει στην προσπάθεια γνωριμίας με την κοινωνία: θρησκεία: ισλάμ και σχέσεις του ισλάμ με τις άλλες θρησκείες, διαπροσωπικές σχέσεις στην παραδοσιακή κοινωνία, παραδοσιακά πολιτικά σχήματα, διατροφικές συνήθειες, κλπ.
Γ. επιλέγει να σχολιάσει κάποια χαρακτηριστικά από το γοητευτικό και μαγευτικό αραβικό πολιτισμό, όπως τα ιδεολογικά ρεύματα που γέννησε, τη γλώσσα και τη λογοτεχνία του, την τέχνη που γέννησε η ιδεολογία παρέα με την αισθητική, είτε είναι χάρμα οφθαλμών είτε χάρμα μουσικό...
άντε καβάτζα και κάποιοι διαδικτυακοί κόμβοι για νέα πληροφόρηση, πίνακες ονομάτων και όρων, βιβλιογραφία, περιεχόμενα, κλπ.
αυτά όλα συνοδεύονται από κάποιες φωτο, εικόνες, και κάποιες λεγόμενες 'εικονο-λέξεις': κείμενα διαφόρων εποχών (από μετάφραση κάποιας άγνωστης σχεδόν αρχαίας πηγής έως κάποιο μικρό κειμενάκι εφημερίδας του 21ου αιώνα) που επιτρέπουν να έχεις μια εικόνα-στιγμιότυπο από τον κόσμο του αραβικού πολιτισμού.
νομίζω τέλειωσα μ'αυτό. έγινε από μένα η παρουσίαση αυτού του βιβλίου, έτσι όπως μου ήρθε τώρα, με ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί εδώ δίπλα μου.

τι είπα στο μουσείο;
είπα γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο.
ούτε που θυμάμαι τι είπα, γιατί νιώθω τόσο οικεία εκεί, που μιλάω όπως θα μιλούσα στο σπίτι μου, αν στο σπίτι μου με άκουγαν...

λοιπόν, είπα ότι εκλέχτηκα στο πανεπιστήμιο αθηνών το 95 το μάη, και άρχισα να πληρώνομαι το σεπτέμβρη του 96.
όταν μου είπαν να κάνω μάθημα, τους ρώτησα ποιο μάθημα περιμένουν από μένα για να ετοιμαστώ.
μου είπαν: ό,τι θέλεις!
συσκέφθηκα με τη μεγαλειότητά μου, και αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι που να επιτρέπει μια γενική γνώση, περίπου σταθερή και όσο το δυνατόν άρτια σχετικά με το γνωστικό αντικείμενο της αραβολογίας: αυτοί που θα γίνουν καθηγητές μέσης εκπαίδευσης να έχουν μια γνώση γύρω από τους άραβες έτσι όπως η φιλοσοφική σχολή θα τους έχει προετοιμάσει, κι αυτοί οι λίγοι που θα πάνε στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά στον τομέα των αραβικών σπουδών, να έχουν ήδη μια όσο γίνεται πιο σοβαρή κατάρτηση.

(σοβαρή κατάρτηση είναι να γνωρίζεις ότι ξέρεις ελάχιστα και να ξέρεις πως πρέπει να ψάξεις για να έχεις άρτια ή περίπου άρτια γνώμη και γνώση.)

λίγα χρόνια αφ'ότου άρχισα, είδα να έχουν γράψει κοντά στη βιβλιοθήκη του ιστορικού ένα σλόγκαν: ή ελλάς, ή τέφρα.
εκείνη τη χρονιά, δυο ή τρεις μαυροντυμένοι και κοντόμαλλοι είχαν έρθει στο μάθημα.
όφειλα να μην αστειεύομαι, για να μη χάσω το παιχνίδι.
ως εισαγωγή στο μάθημα, ρώτησα πώς κανείς μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του; κοιτάζοντας την εικόνα του στα μάτια των άλλων.
κάτι τέτοιο είχα πει, λίγο καλύτερα (τώρα είμαι κουρασμένη, αλλά υποσχέθηκα να τελειώσω), ε, κι αυτά τα παλλικάρια με σεβάστηκαν και σεβάστηκαν και τους φοιτητές που μου κάναν ιδιαίτερη παρέα και ασχολούνταν και ασχολήθηκαν με τα αραβικά)...

ένα άλλο περιστατικό, που ήθελα να αναφέρω, ήταν το εξής:
μια μέρα, μέσα στο λεωφορείο, είχα καθήσει στην τελευταία θέση, και διάβαζα ένα αραβικό βιβλίο. δυστυχώς καθόμουν σταυροπόδι, ήρθε ένας κύριος και κάθησε δίπλα μου, σε μια στιγμή ακούμπησα με το πόδι μου την άκρη του παντελονιού του. αμέσως συμμαζεύτηκα, κατέβασα το πόδι μου, και του ζήτησα συγγνώμη.
εκείνος απάντησε: σταυροπόδι καθόμαστε στο σαλόνι μας, ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΑΛΟΝΙ, είπε τονίζοντας τις λέξεις με κεφαλαία.
-είσαστε αγενέστατος! του είπα!
-διαβάστε τα αραβικά σας, εσείς που δεν έχετε πολιτισμό! μου είπε αυτός.
-πολιτισμό έχουμε, κοιτάχτε να αποκτήσετε κι εσείς, του είπα.

ένιωσα βαθύτατα θιγμένη. τόσα χρόνια είχα περάσει από δεκαπεντάχρονη έφηβη στην ξενητειά, είχα νιώσει το ρατσισμό, αλλά σε τόσο δύσκολη θέση με έφερνε για πρώτη φορά ένας συντοπίτης μου, που με θεωρούσε ξένη στην πατρίδα μου, όπου ήδη ήμουνα καθηγήτρια πανεπιστημίου!

αυτά είναι δυο επεισόδια τα οποία συμβολικά καθορίζουν ότι είναι χρήσιμο να πλησιάσουμε τον άλλον με σοβαρότητα, γιατί μόνο έτσι θα αναγνωρίσουμε και τον εαυτό μας...
κάτι τέτοιο είπα.
εντάξει παιδάκι της ανοιχτής θάλασσας που ήσουν εκεί και όχι μόνο άκουγες και έβλεπες, αλλά πήρες και τις φωτο που θα προσπαθήσω τώρα να ενσωματώσω στην ανάρτηση;
αχ, ωραίο πράμα και ο ύπνος...
θα πάω να κοιμηθώ, να ονειρευτώ πως είμαι πλούσιος,,,,

όχι όχι, έτσι λέει το τραγούδι, εγώ, θέλω να πώ: να ονειρευτώ πως είμουν πλούσιος και γνώριζα πολλά περισσότερα από όσα μου δόθηκε μέχρι τώρα να γνωρίζω.
δεν πειράζει, τόση είμαι.
με πλουτίζουν τα παιδιά που με ρωτάνε κάθε φορά πράματα που δεν ξέρω.
μαθαίνω χάρη στους μαθητές μου, και χαίρομαι!