Τρίτη 22 Απριλίου 2014

αραβική καλλιγραφία. οργάνωση Ελένης Κονδύλη. μέρος ΙΙΙ.

Η γραφή μετά την εμφάνιση του Ισλάμ (7ος αι. μ.Χ.)

Ο ακόλουθος πάπυρος είναι της εποχής του δεύτερου χαλίφη Ομάρ.

Ο Abbott[1] λέει : « Η κατάσταση της αραβικής γραφής την εποχή του Μωάμεθ μπορεί να φανεί από τον παραπάνω πάπυρο της εποχής του β’ χαλίφη, Ομάρ, 22 χρόνια μετά την εγίρα. Γράφτηκε στην Αίγυπτο, όπου τη γραφή εξυπηρετούσαν συνήθως τα ελληνικά και τα κοπτικά. Πώς να εξηγήσει κανείς τη χρήση των αραβικών στην Αίγυπτο, ενώ στην πατρίδα των Αράβων δεν έχουμε γραπτές πηγές ακόμη;
Ο  T. Nöldeke το 1865 είπε ότι υπήρχε σχέση γενεσιουργός μεταξύ της ναβατηνής και της αραβικής γραφής, όπως και αργότερα αποδεχόταν και ο Grohmann ενάντια στη θέση του J. Starcky που έβλεπε στη γενεσιουργό σχέση τα συριακά.
Τελικώς, η γνώμη του Nöldeke επαληθεύεται και από πιο σύγχρονους αραβολόγους: J. Healey  : « η ανάπτυξη της ναβαταϊκής γραφής κατά τον 2ο, 3ο, 4ο αι. μ.Χ., είναι ουσιαστικά η πορεία της πρωτο-αραμαϊκής προς την πρωτο-αραβική γραφή, παρά τη διαφορά ότι η ναβαταϊκή γραφή είναι σαν να κρέμεται από τη γραμμή, ενώ τα αραβικά και τα συριακά είναι πιο συγγενή”, και γενικά όλοι σχεδόν κλίνουν προς αυτή την άποψη[2] (Nabia Abbott (22), Kees Versteegh (23), Beatrice Gruendler[3] (24). Στην αρχή 15 μορφές χρησιμοποιήθηκαν ως βάση για τα 29 σύμφωνα, συμπληρώνοντάς τα με τελείες που διαφοροποιούν τον ήχο που αντιχτοιχεί σε κάθε γράμμα. Παρόλο που το αραβικό αλφάβητο έχει κοινή καταγωγή, ωστόσο έχει μια χααρακτηριστική καινοφανή[4] σειρά:

καινοφανής, εφόσον η αρίθμηση με γράμματα είναι κοινή στις 4 ομάδες, αραβικών, εβραϊκών, συριακών και ελληνικών:

άρα αυτή η σειρά είναι και η πιο αρχαία.
Η αριθμητική αξία είναι ίδια και στα ελληνικά, έτσι δεν είναι; Αυτή την αριθμητική αξία ακριβώς έχουν όλα τα αραβικά γράμματα. Δλδ, ενώ το ντάλ στο αραβικό αλφάβητο έχει πλεον σειρά που δεν είναι το 4 (βλ. παραπάνω, εν τούτοις, όταν σε λόγια βιβλία γίνονται εισαγωγές όπου οι σελίδες αριθμούνται όπως και σ’ εμάς μ ε
Για ποιο λόγο οι Άραβες άλλαξαν τη σειρά; ίσως για παιδαγωγικούς λόγους, λένε μερικοί[5]. Προσωπικά δεν έχω πειστεί. Σκέπτομαι ότι μάλλον εξαιτίας των ιδεολογικών ρευμάτων που έχουν να κάνουν με την ελληνική λογική, είναι μια δική μου σκέψη.


§            ع et غ ;
§            ب ت et ث ;
§            ج ح et خ ;
§            د ذ ر et ز ;
§            س et ش ;
§            ط et ظ.

για τα διακριτικά σημεία και τις φωνηεντικές ενδείξεις

τα 'σημεία' "nouqat al-i‘jām" οι τελείες που συμπληρώνουν και διαφοροποιούν  τη μορφή ενός σχήματος σε γράμμα (πχ χ και χ, ντ και δ, ρ και ζ, κλπ) ήταν γνωστά και προϊσλαμικά. Τα χαρακάτ, τα σημεία για τις ενδείξεις φωνηέντων κλπ, τα "nouqat al-i‘rāb" (ou le tashkīl), είναι εύρημα του Abou Al Aswad Al-Douali (69H/688) .
Σε προϊσλαμικές επιγραφές αναγνωρίζουμε διακριτικά των γραμμάτων ( επιγραφή Raqush (έτος 267) στα γράμματα  د, ش και ر ; επιγραφή Jabal Ramm (4ος αι. μ.Χ.) στα γράμματα ج, le ي et le ن ; και  στην περίεργη επιγραφή Sakakah  στα γράμματα  ب, au ت et au ن....
 Gruendler : « το σύστημα με τα διακριτικά φαίνεται να έχει ήδη αναπτυχθείτον α’ ισλαμικό αιώνα, παρόλο που δεν χρησιμοποιούνταν παντού, γιατί μερικοί θεωρούσαν ότι τα διακριτικά δεν αποτελούσαν μέρος του αλφαβήτου, αλλά επιπρόσθετη διευκόλυνση.» [6].
Κάποιοι δίνουν αυτή τη χρονολογία:
B, Y, N, T, Th  :                                                                           πριν το  694
                                                                                                     
B                                                                                              περί το  694 -714
                                                                                                   
Y                                                                                               έτος  700-707.
Μπορούμε δλδ να είμαστε σίγουροι για τα αραβικά γράμματα αρχές του 8ου αιώνα. 15 αρχικά γράμματα, εμπολουτισμένα και διαφοροποιημένα με 1, 2, ή 3 τελείες γύρω από το σχέδιο, έχουν μεταβληθεί σε 29.

φωνηεντικές ενδείξεις

Ο Luxenberg θεωρεί ότι οι φωνηεντικές ενδείξεις εισήχθηκαν την εποχή του  Abd Al-Malik Ibn Marwan(685-705).
Ο Abou Al-Aswad Al-Dauali (+ 69H/688) χρησιμοποίησε ρπώτος τα Fatha, Dhamma και Kasra και το τανουίν (attanwin) .
Στο Φιχριστ του  Ibn Al-Nadim (π. 385H/995) αναφέρεται ως εξής για το θέμα:
 « ο Abou Oubayda μεταφέρει : ο Abou Al-Aswad πρωτοδίδαξε τη γραμματική του Ali Ibn Abi Taleb (ειρήνη σ’ αυτόν), αλλά δεν ομολόγησε σε κανένα ό,τι μεμαθε από τον Αλίν μέχρι που ο Ziad (διοικητής της Βασόρας (Bassorah) μεταξύ 45 και 53 εγ.) του ανέθεσε τη συγγραφή εγχειριδίου για το λαό, ώστε ο λαός να καταλαβαίνει το βιβλίο του Αλλάχ. Ωστόσο ο Abou Al-Aswad αρνιόταν, μέχρι τη στιγμή που άκουσε με τα ίδια του τα αυτιά έναν αναγνώστη να λέει «ο Αλλάχ απαρνιέται τους ειδωλολάτρες και τον προφήτη του (Coran 9:3, διαβάζοντας Rasulihi, αντί για Rasuluhu και έτσι έδινε λάθος νόημα στο ‘Ο Αλλάχ και ο Προφήτης του απαρνιούνται τους ειδωλολάτρες.». τότε γύρισε στον Ζιάντ και του είπε: θα κάνω αυτό που με διέταξε ο εμίρης. Βρες μου ένα γραφέα έξυπνο και υπάκουο σ’ ό,τι του πω. Του έφεραν ένα γραφέα από τη φυλή Abd Al-Kays, όμως ο Abou Al-Aswad δεν ικανοποιήθηκε. Τότε του βρήκαν κάποιον άλλον για τον οποίο ο Abbas Al-Moubarrad είπε πως τον θεωρούσε από τους εξυπνότερους. Τότε ο Abou Al-Aswad είπε: αν βλέπεις να ανοίγω το στόμα μου προφέροντας ένα γράμμα, να βάλεις ένα διακριτικό σημείο από πάνω. Αν κλίνω πολύ το στόμα μου τότε να βάζεις ένα διακριτικό σημείο μπροστά στο γράμμα, κι αν ενώνω σχεδόν τα χείλη, να βάζεις ένα διπλό σημείο. Έτσι έγινε το σύστημα του d'Abou Al-Aswad ». (38)
Μετά από τον Abou Al-Aswad Al-Dauali χρησιμοποίησαν και μετέδωσαν αυτό το σύστημα οι Yahya Ibn Ya’mar (+ 90H/708), Nasr Ibn ‘Asim Al-Laythi (+ 100H/718) και Maymoun Al-Aqran. Ο Al-Khalil Ibn Ahmad Al-Farahidi (+ 170H/786) αντικατέστησε τις τελείες για τα βραχέα φωνήεντα με τις φόρμες που γνωρίζουμε σήμερα, καθώς και το σάντα.  Τοποθέτηση ένα μικρό و για το φωνήεν "ou", ένα μιρκό ا για το φωνήεν "a", και ένα τμήμα του ي για το φωνήεν "i.  Άλλαξε επίσης το σήμα "shadda"για το διπλασιασμό των γραμμάτων με ένα μετέωρο س. , όπως συμβαίνει και μέχρι σήμερα. (52)[7]. Ενώ υπήρχαν και άλλα μοντέλα γραφής του Κορανίου (στην Υεμένη), ωστόσο η συνθήκη γραφής της Βασόρας Bassorah έγινε η πιο διαδεδομένη και αποδεκτή[8] (57). οι παράλληλες εφαρμογές γραπτής διαφορετικής εμφάνισης του Κορανίου, είναι και οι λεγόμενες  qira'at .


  

William J. Trezise Collection of Arabic Calligraphy  
C0723: Islamic Manuscripts, 3rd series, no.472   
Η αραβική γραφή θα γίνει το κέντρο του αραβικού πολιτισμού και του μουσουλμανικού κόσμου. Θα χρησιμοποιηθεί από την οθωμανική και περσική αυτοκρατορία, και αρκετές γλώσσες θα το χρησιμοποιήσουν ως αλφάβητό τους, κάποιες εκ των οποίων έως και σήμερα (περσικά, ουρντού και γλώσσες της Αφρικής).

α. Το ιερό κείμενο του Ισλάμ. το Κοράνι (=Κ.) ως κιτάμπ ή ως μουσχαφ

.

Το Κοράνι, με την έννοια του Βιβλίου που βρίσκεται στον ουρανό εμπλέκει την  την έννοια της γραφής ως  ιερής γλώσσας, που μπορεί να διαφέρει από την έννοια του Κορανίου ως γραπτού κειμένου.

The Difference Between “Qur’an” and “Mushaf”

God talks in the Qur’an about the concept of “Kitab (Book)”. This term denotes a special kind of knowledge that is revealed to a prophet in the form of a book, i.e. the revelations form one unit as opposed to separate revelations that, even if collected together, do not have a hidden or visible theme linking them all together. The prophet receives such revelations in his language, which means that they can be written down to form a physical “Book.” The “Torah” and the “Injil” — which God revealed to prophets Moses and Jesus, respectively — are two examples of divine Books. The “Qur’an,” which was revealed to Prophet Muhammad, is another. So the term “Qur’an” refers to the verses that the Prophet received from God in the form of 114 distinct “suras (chapters)”. The longest chapter has 286 “ayas(verses)” whereas the shortest three chapters consist of 3 verses each.
The term Qur’an is derived from the same root of the Arabic word “qara’a (read).” Indeed, the first word of the Qur’an to be revealed was “iqra’” or “read.” The name of this particular divine Book, “Qur’an,” is derived from the fact that it was “read” to the Prophet by the archangel Gabriel.
“Mushaf” (plural is “masahif) is another Arabic term that is related to “Qur’an” but is slightly different from it. This term is derived from the Arabic term “sahifa.” This word is not found in the Qur’an, but its plural, “suhuf,” occurs 8 times. In all of its 8 occurrences “suhuf” means “written pages” of something. Note that “page” in modern Arabic is “safha,” which is clearly the same word as “sahifa.” (…)
So, the literal meaning of “mushaf” is “collection of pages.” Its technical meaning is, therefore, the “compiled, written pages of the Qur’an.” In other words, the term “Qur’an” refers to the specific “revelation that was read to Prophet Muhammad” whereas the term “mushaf” denotes the “written form” of that revelation.
Each mushaf follows a particular “Qira’a (reading)” of the Qur’an. A “reading” is a way of writing or pronouncing the Qur’anic text. There are seven readings of the Qur’an that are considered authoritative, another 3 that are accepted by the majority of scholars, and another 4 that some accept and others reject as unconfirmed. As an example of the differences between two readings, in the third verse of the first chapter of the Qur’an, some readings have the word “maliki,” with a long “a,” while others have “maliki.” Both mean “owner” or “possessor.”
-          A mushaf may be written using any of a number of different Arabic scripts. For instance, one mushaf may be written using the Kufi script and another using Thulth.
-          Furthermore, Arabic scripts developed over time, which means older mushafs that were written using the same script look different from new ones. For instance, the use of diacritical marks (dots above or under letters), which is known as “i’jam,”
-          and the use of voweling marks (signs representing vowels), which is known as “tashkil,” were both introduced later into Arabic scripts, so early mushafs did not have them.
(…)
This is why there is only one Qur’an but different mushafs. But the differences between those mushafs are minimal, as they are written, compiled records of the one and same Qur’an.[9]

Η λέξη Κοράνι  δε σημαίνει ‘βίβλος’ αλλά: (ενδεχομένως) ‘απαγγελία’, ‘ανάγνωση’; Άρα Λόγος. Αυτό επισημαίνεται στο ίδιο το κοράνι, όπου ωστόσο αναφέρεται η λέξη ‘κιτάμπ’, δλδ βιβλίο:
Κοράνι σούρα 6 στίχος 7
ولو نزلنا عليك كتابا في قرطاس فلمسوه بأيديهم لقال الذين كفروا إن هـذا إلا سحر مبين
 (γιατί) αν είχαμε κατεβάσει σε σένα ένα βιβλίο από χαρτί, που θα άγγιζαν με τα χέρια τους, τότε θα έλεγαν αυτοί που είναι ακάθαρτοι στη σκέψη ότι πρόκειται για φανερή μαγεία’
 « Et même si Nous avions fait descendre sur toi (Mohammed) un Livre en papier qu'ils pouvaient toucher de leurs propres mains, ceux qui ne croient pas auraient certainement dit: «Ce n'est là qu’une  magie évidente !» Coran (6 :7)
 Άρα το θέμα δεν είναι αν το Κοράνι είναι έντυπο, αλλά ότι είναι διδασκαλία προφορική για τη σωτηρία του ανθρώπου. Δεν είναι όπως η Παλαιά Διαθήκη που διαβάζεται στις συναγωγές, ή η Καινή Διαθήκη. Ωστόσο, η λέξη ‘κοράν’ ήταν και λέξη με την οποία στη συριακή εκκλησία καθορίζονταν τα λειτουργικά αναγνώσματα.
Κοράνι 15:9) : 
”χωρίς αμφιβολία έχουμε κατεβάσει το μήνυμα και θα το πρστατέψουμε –βέβαια- από τη φθορά.
άρα η γλώσσα του Αλλάχ είναι τα αραβική, και συνεπώς τα αραβικά είναι ιερή γλώσσα, συνπεώς κάτι που δεν είναι στα αραβικά δεν είναι Κοράνι (άρα το Κοράνι δε μεταφράζεται ως ιερό κείμενο).
Η γλώσσα της απαγγελίας από τον Γαβριήλ ήταν σε αραβική γλώσσα. Έτσι η γλώσσα αυτή θεωρείται ιερή.
Η μετάφραση του Κορανίου δεν μπορεί να γίνει γιατί πρέπει οι προτάσεις να είναι διαφορετικές στις άλλες γλώσσες, πράγμα που είναι απαγορευμένο για το λόγο του Αλλάχ. Είναι απολύτως κατανοητό ότι τέτοια επιχειρήματα εγγίζουν την πίστη, αλλά όχι την επιστήμη.

Το κήρυγμα ήταν προφορικό. Η διδασκαλία ήταν προφορική.
Όταν άρχισε να γράφεται το Κοράνι, γραφόταν ως mus'haf[10], σελίδες. 

Ωστόσο η διδασκαλία της γραφής ήταν ένας σκοπός του ίδιου του Αλλάχ, βλ. σούρα 96, που ήταν και η πρώτη απαγγελία την νύχτα της εξουσίας.
Ο Μωάμεθ συνοδευόταν από ένα γραμματέα, τον Ζάιντ ιμπν Θάμπιτ, που του ζητούσε να καταγράψει κάποια εδάφια. Την ίδια υπηρεσία εκτέλεσε ο ίδιος άνθρωπος και αργότερα, επί χαλιφείας Αμπου Μπακρ και Ομάρ.
Θεωρείται πως ο τρίτος χαλίφης, Ουθμάν ιμπν άφφάν συμπλήρωσε το έργο των δύο προηγουμένων με ένα πλήρες κορανικό κείμενο (βλ.  de Prémare, Les fondations de l`Islam).

Γύρω στα 40, ο Μωάμεθ άρχισε την διδασκαλία/απαγγελία του, μέχρι το θάνατό του το 632. Δλδ η απαγγελία/διδασκαλία του Κ. κράτησε μια εικοσαετία.
Η γλώσσα της απαγγελίας από τον Γαβριήλ ήταν σε αραβική γλώσσα. Έτσι η γλώσσα αυτή θεωρείται ιερή.
Το κήρυγμα ήταν προφορικό. Η διδασκαλία ήταν προφορική. Η απομνημόνευση εύκολη χάρη στην ποιητικότητα –άλλως την απαράμιλη τελειότητα- της γλώσσας.

Ωστόσο η διδασκαλία της γραφής ήταν ένας σκοπός του ίδιου του Αλλάχ, βλ. σούρα 96, που ήταν και η πρώτη απαγγελία την νύχτα της εξουσίας.
Ο Μωάμεθ συνοδευόταν από ένα γραμματέα, τον Ζάιντ ιμπν Θάμπιτ, και του ζητούσε να καταγράψει κάποια εδάφια. Την ίδια υπηρεσία εκτέλεσε ο ίδιος άνθρωπος και αργότερα, επί χαλιφείας Αμπου Μπακρ και Ομάρ.
Θεωρείται πως ο τρίτος χαλίφης, Ουθμάν ιμπν άφφάν συμπλήρωσε το έργο των δύο προηγουμένων με ένα πλήρες κορανικό κείμενο (βλ.  de Prémare, Les fondations de l`Islam).
Παρόλο που πολλοί αναφέρουν διάφορες εξηγήσεις για τη σειρά των κεφαλαίων στο Κοράνι (για καλύτερη απομνημόνευση οι μεγαλύτερες σούρες στην αρχή, οι μικρότερες στο τέλος, ή οι σούρες της μέκας στην αρχή και οι σούρες της Μεδίνας που ήρθαν στη συνέχεια χρονικά, βρίσκονται μετά τις σούρες της Μέκκας), στην ουσία, υπήρχε η συνήθεια της συλλογής κειμένων από τα μεγαλύτερα προς τα μικρότερα μέσα σ’ ένα βιβλίο, συλλογή, κλπ, κατά το πρότυπο της εποχής.
Ο Zayd Ibn Thâbit, ήταν γραμματέας του Μωάμεθ, κι έγραφε με την προτροπή του Μωάμεθ κάποια κορανικά αποσπάσματα. Τον γραμματέα αυτόν χρησιμοποίησαν και οι πρώτοι χαλίφηδες Abou-Bakr και ‘Omar ‘για να συλλέξουν το Κοράνι’. Αναφέρεται ότι ο τρίτος χαλίφης, Othmân Ibn ‘Affân, βλέποντας να αποδεκατίζονται οι πρώτροι σύντροφοι του Μ που γνώριζαν απέξω τη διδασκαλία, στηρίχτηκε στο Κοράνι που κρατούσε η Χάφσα, μια από τις συζύγους του Μωμάθε και κόρη του Ομάρ. Με βάση αυτό το Κοράνι και τη δουλειά των Ibn Ka’ab και Zayd Ibn Thâbit, επισημοποιήθηκε το Κοράνιως βιβλίο.

 Β. το κοράνι εκτός των συνόρων της πίστησ στο ισλαμ

Κάποια χαρακτηριστικά έργα.
 Συγγραφέας και τίτλος του έργου όπου γίνεται μνεία του Κορανίου:
Theodor Nöldeke, Geschichte des Quorans[11],
A. Mingana & A. S. Lewis (eds.), Leaves From Three Ancient Qur'âns Possibly Pre-‘Othmânic With A List Of Their Variants, 1914, Cambridge: At The University Press, p. xxxi.
A. Mingana, "An Ancient Syriac Translation Of The Kur'an Exhibiting New Verses And Variants", Bulletin Of The John Rylands Library Manchester, 1925, Volume IX, pp. 188-235.
A. Mingana, "The Transmission Of The Qur'an", Journal of The Manchester Egyptian and Oriental Society, 1916, p. 45.
Alphonse Mangina, « Syriac Influences On The Style Of The Kur’an », Bulletin Of The John Rylands Library Manchester, 1927
A. Jeffery, The Foreign Vocabulary Of The Qur'an, 1938, Oriental Institute: Baroda (India).
Le Père Henry Lammens, L’Islam, croyances et institutions[12]
Le Père dominicain Gabriel Théry
pseudo(Hanna Zakarias), De Moïse à Mohammed. L'Islam, Entreprise Juive[13]
Le frère Bruno Bonnet Eymard. Sous la direction de son Père Georges de Nantes, Le Coran traduction et  commentaire systématique
Le père Joseph  Bertuel, L’islam, ses véritables origines
 Le père Antoine Moussali, La croix et le croissant, Editions de Paris, 1998
Interrogations d’un ami des musulmans
Mondher Sfar, Le Coran, la Bible et l'Orient ancien
Alfred-Louis de Prémare, Les fondations de l'islam
Ignacio Olaguë, Les Arabes n'ont jamais envahi l'Espagne (Flammarion)
 Gerd-Rüdiger Puin, Observations on Early Quran Manuscripts in San’a. Stefan Wild (ed), The Quran As Text, Leiden/New York/Köln (E.J. Brill) 1996 p. 107-111

 John. Wansbrough, Quranic Studies, Oxford, 1977, et The Sectarian Milieu, Oxford, 1978.
 Patricia Crone, (élève de J Wanstrough)
Michaël Cook, Hagarism: The Making of the Islamic World
Meccan Trade and the Rise of Islam
Jacqueline Chabbi, Le Seigneur des tribus. L'Islam de Mahomet
Le Coran décrypté

Christoph Luxenberg (pseudonym), The Syro-Aramaic Reading Of The Koran : a contribution to the decoding of the language of the Qur’an
C. Luxenberg, Die syro-aramäische Lesart des Koran: Ein Beitrag zur Entschlüsselung der Koransprache, 2000, Das Arabische Book: Berlin.
Grégoire Félix[14], A la recherche de Muhamad
 Le Père Édouard-Marie Gallez  pseudo (Grégoire Félix) Le Messie et son prophète
Pasteur Georges Tartar, intitulé, lien: « Dialogue Islamo Chrétien", sous le calife Al Ma’Mûn » vers l’an 820 (813/834),  paru en 1985 chez NEL[15].  Περιεχόμενο: δύο Άραβες, ένας μουσουλμάνος, Al Hashimî, και ένας χριστιανός, Al Kindi, συνδιαλέγονται επί χαλιφείας Al Ma’Mûn. Η ακρίβεια αλλά και η σταθερότητα μαζί με την ευγένεια των δύο αντιπάλων είναι δίδαγμα για την εποχή μας.
Η συριακή ως εμπνευστής της αραβικής την πρώτη ισλαμική εποχή ή και πριν
Λίγα λόγια για τη συριακή γλώσσα[16].
Σύμφωνα με τους Mingana και Luxenberg η συριακή γλώσσα, που αναπτύχθηκε νωρίτερα από τα αραβικά, πρέπει να χρησιμοποιηθεί γραμματικά, συντακτικά και λεξικογραφικά για να βοηθήσει στην κατανόηση του Κορανίου. Ο Mingana μάλιστα αναφέρει :
« Car comme nous croyons que le Coran est le premier livre arabe, son auteur a dû faire face à d'immenses difficultés. Il a dû adapter de nouveaux mots et de nouvelles expressions pour des idées originales, dans une langue qui n'a pas encore été fixée par aucune grammaire ou lexicographie… ainsi l'auteur du Coran a montré des idiosyncrasies stylistiques qui ont marqué son travail comme étant légèrement différent de l'arabe classique connu de nous à partir du huitième siècle ; son style souffre des incapacités qui caractérisent toujours une première tentative dans une nouvelle langue littéraire qui est sous l'influence d'une littérature plus ancienne et plus fixe. Cette littérature plus ancienne et plus fixe est, selon notre jugement, assurément le Syriaque plus que tout autre» (83).
Από την άλλη πλευρά, το έργο "Aramäische-arabische Mischsprache" του Luxenberg εντοπίζει μεγάλες δυσκολίες στο Κοράνι.
Σύμφωνα με αυτούς που δε συμφωνούν με τους παραπάνω, η επιγραφή της Νεμάρα (λετις 328 μ.Χ.) έχει ήδη τα χαρακτηριστικά της κλασικής αραβικής γλώσσας. Ο μελετητής Bellamy, αναφέρει ότι ο συντηρητισμός της αραβικής γλώσσας μας ανάγει τη γλώσσα αυτή κάπου έναν αιώνα πριν την επιγραφή της… έτσι συγκαταλέγεται σε κλασική αραβική και η επιγραφή ‘En ‘Avdat (έτος 125). Τραβώντας κυριολεκτικά από τα μαλλιά μια τέτοια υπόθεση θα μπορούσε κανείς να καταλήξει στην εξής αναφορά : «La langue de ces inscriptions est plus proche de l'Arabe moderne que la langue de Shakespeare est à l'Anglais moderne»….
Ο Jacob d'Edesse (π. 708), είναι ο πρώτος που φαίνεται να ασχολήθηκε με τη συριακή γραμματική[17]. Το έργο του μας είναι γνωστό χάρη σε μια αναφορά του  Bar Hebraeus (π. 1286) και μερικά αποσπασματα που βρίσκονται στην βιβλιοθήκη του Λονδίνου[18]. Ο Ιάκωβος Εδέσης αναφέρει ως μοντέλο την ελληνική γραφή:
«… ένας Έλληνας γραμματικός του είπε ότι τα ελληνικά γράμματα έγιναν 24 από 17 που ήταν με την εισαγωγή των φωνηέντων.  Η τακτική αυτή για τα συριακά μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή των ιερών κειμένων που είχαν γραφεί στην προηγούμενη μορφή των συριακών».
Σε επιστολή του στον George de Sarug[19], ο Ιάκωβος μέμφεται και τους αντιγραφίς χειρογράφων για την ανικανότητά τους, και αναφέρει μάλιστα: ‘επίσης, όσο για τα διακριτικά σημεία, ο καθένας τα βάζει όπου θέλει’. Αναφέρονται αρκετά σχετικά με τις γλώσσες και τις γραφές, και για τις λέξεις που μεταφέρονται από τη μια γλώσσα στην άλλη, για ‘εβραϊκά, ελληνικά, περσικά’, εξαιτίας της έλλειψης για την καταγραφή των ανάλογων ήχων. Άρα ενδέχεται τα αραβικά να ήταν το μοντέλο για τα συριακά[20].
Ο περίφημος μεταφραστής Hunain Ibn Ishaq (π. 873) συνέθεσε το πρώτο συριακό αλφαβητικό λεξικό. Στο τέλος του 9ου αιώνα, ο Zacharie του Merv (που ενδέχεται να είναι ο  Abou Yahya al-Marwazi[21]) το συμπλήρωσε, ενώ ο μαθητής του Χουνάιν Isho Bar Ali (ή Issa Ibn Ali στα αραβικά), συνέγραψε ένα νέο λεξικό βασισμένο στο λεξικό του δασκάλου του όπου τα συριακά συνοδεύονται με το αντίστοιχο αραβικό. Το πιο γνωστό ωστόσο συριακό λεξικό είναι του Hassan Bar Bahloul (10ος αι.)[22] (94). Το αραβικό λεξικό του Al-Khalil Ibn Ahmed, Kitab Al-`Ayn προηγείται[23].

Συμπεράσματα σχετικά με το Κοράνι και τη συγγραφή και γραφή του

Πολλές θεωρίες τα τελευταία 40 χρόνια για το Κοράνι: μερικοί μιλούν για εβραϊκή προέλευση (Hagarisme), άλλοι το τοποθετούν χρονολογικά της εποχή της Sira (Wansbrough) ή στην έρημο του Néguev (Nevo), ΄ότι γεννήθηκε από τη σύμπραξη της Σίρα και των (Rubin), ή δημιουργήθηκε στο Ιράκ πριν τη Σίρα  (Hawting), ή όπως προηγουμένως αναφέρθηκε από το χριστιανικό συριακό κόσμο[24], ενώ ο Federico Corriente[25]  δε φαίνεται να συμφωνεί[26].


[1]               [22] N. Abbott, The Rise Of The North Arabic Script And Its Kur'anic Development, With A Full Description Of The Kur'an Manuscripts In The Oriental Institute, op cit., p. 9.
[2]           . F. Healey, "Nabataean To Arabic: Calligraphy And Script Development Among The Pre-Islamic Arabs", Manuscripts Of The Middle East, 1990-1991, Volume V, p. 44; Also see J. F. Healey, "The Early History Of The Syriac Script: A Reassessment", Journal Of Semitic Studies, 2000, Volume XLV, No. 1, pp. 55-67. He says (p. 65):
It would seem, in fact, that there is a fairly even split in the Arabic inventory of letters: eleven of the Arabic letters would be either of Nabataean or Syriac origin, while ten are much more plausibly related to Nabataean and are hard to explain from Syriac, formal or cursive. It may be also noted that none of the Arabic letters is impossible to explain from Nabataean.
A brief overview of now-discarded Syriac origins of Arabic script can be found in an article by J. Sourdel-Thomine, "Khatt", Encyclopaedia Of Islam (New Edition), 1978, E. J. Brill Publishers: Leiden, p. 1120.
[3]              Beatrice Gruendler, The Development of the Arabic Scripts: From the Nabatean Era to the First Islamic Century According to Dated Texts (Harvard Semitic studies / Harvard Semitic studies, τόμος 43), Scholars Press, 1993, Πρωτότυπο από το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, ψηφιοποιήθηκε στις 3 Οκτ. 2007, ISBN 1555407102, 9781555407100, 171 σελίδες.
[5] Ποιοι λένε κάτι τέτοιο;
[6]           B. Moritz, "Arabic Writing", Encyclopaedia Of Islam (Old Edition), 1913, E. J. Brill Publishers, Leyden & Luzac & Co. London, p. 384. He claims that the vowels signs in Arabic were borrowed from the Syriac script; S. Morag, The Vocalization Systems Of Arabic, Hebrew, And Aramaic: Their Phonetic And Phonemic Principles, 1962, Mouton & Co.: Gravenhage, p. 46. He says that the Syriac vocalization "possibly" influenced Arabic system; C. H. M. Versteegh, Arabic Grammar And Qur'anic Exegesis In Early Islam, 1993, E. J. Brill: Leiden, New York, Köln, p. 31-32. Versteegh says that the Arabs borrowed both the diacritical dots as well as vowels from Syriac. But he casts doubts on his own statement by saying that their terminology that we know of early Syriac grammarians is derived from reports of later writers such as Bar Hebraeus. It is very well possible that their terminology reflects Arabic influence; S. al-Munajjid, Dirasat fi Tarikh al-Khatt al-‘Arabi Mundhu Bidayatihi ila Nihayat al-‘Asr al-Umawi (French Title: Etudes De Paleographie Arabe), 1972, Dar al-Kitab al-Jadid: Beirut (Lebanon), p. 128. He has shown some reservations about attributing the origins of skeletal dots to Syriac; Abu ‘Amr ‘Uthman bin Sa‘id al-Dani (ed. Dr. ‘Izzat Hasan), Al-Muhkam fi Naqt al-Masahif, 1997 (1418 AH), Dar al-Fikr: Damascus (Syria), pp. 28-29. Dr. ‘Izzat Hasan attributes the vowel marks in Arabic due to Syriac influences.

 E. J. Revell, "The Diacritical Dots And The Development Of Arabic Alphabet", Journal Of Semitic Studies, 1975, Volume XX, No. 2, p. 184. Revell says:
Arabic tradition states that the diacritical points were borrowed from the Syrians. This cannot be true of the signs themselves, since the requirements of Arabic were quite different from those in Syriac.

[31] B. Gruendler, The Development Of The Arabic Scripts: From The Nabatean Era To The First Islamic Century According To The Dated Texts, op cit., p. 127.
[32] J. F. Healey, "Nabataean To Arabic: Calligraphy And Script Development Among The Pre-Islamic Arabs", Manuscripts Of The Middle East, op cit., p. 45. Healey says that the orderly usage of diacritics may have come from Syriac which we have shown to be false; Also Nabia Abbott had surmised long time ago by studying early Islamic coins and papyrus PERF No. 558 that the diacritical dots originated from pre-Islamic times, N. Abbott, The Rise Of The North Arabic Script And Its Kur'anic Development, With A Full Description Of The Kur'an Manuscripts In The Oriental Institute, op cit., p. 38.
[7]           K. Versteegh, The Arabic Language, op cit., p. 57. A. Mingana, "Syriac Influences On The Style Of The Kur'an", Bulletin Of The John Rylands Library Manchester, 1927, Volume II, pp. 77–98
[8]           F. Déroche and S. N. Noseda (eds.), Sources de la transmission manuscrite du texte coranique. I. Les manuscrits de style hijazi. Volume I. Le manuscrit arabe 328a (a) de la Bibliothèque Nationale de France, 1998, Fondazione Ferni Noja Noseda, Leda, and Bibliothèque Nationale de Paris.
[10] Σχετικά με τις παλαιότερες μορφές του Κορανίου βλ. http://www.maison-islam.com/articles/?p=182.
[11] Χχχ έτος έκδοσης
[12] Χχχ έτος έκδοσης
[13] Χχχ έτος έκδοσης
[14]             Qui n’est autre que Le Père Édouard-Marie Gallez, qui publiera plutard «  Le Messie et son prophète »
[15] ΧΧΧ τι αρχικά είναι;
[16] Χχχ εδώ θέλουμε συμπλήρωμα.
[17] Μια τέτοια πρόταση μπορεί να είναι λανθασμένη, και απλώς να χρησιμοποιείται εδώ για να δώσει το προβάδισμα στην αραβική.
[18] ] W. Wright, Fragments Of The Or Syriac Grammar Of Jacob Of Edessa: Edited From Mss In The British Museum And The Bodleian Library, 1871, Gilbert & Rivington: London.
[19] Χχχ να αναφέρω εδώ και στο χρονολόγιο
[20] Βιβλιογραφία σχετική για το απόσπασμα αυτό: J. B. Segal, The Diacritical Point And The Accents In Syriac, op cit., p. 41.
[88] J. B. Segal, The Diacritical Point And The Accents In Syriac, op cit., p. 2 for translation. Original text in W. Wright, Fragments Of The Or Syriac Grammar Of Jacob Of Edessa: Edited From Mss In The British Museum And The Bodleian Library, op cit., p. ܒ.
[89] G. Phillips, A Letter By Mār Jacob, Bishop Of Edessa On Syriac Orthography, 1869, William And Norgate: London & Edinburgh, pp. 4-10. For Syriac text, op. cit., p. ܛ.
[90] J. B. Segal, The Diacritical Point And The Accents In Syriac, op cit., pp. 41-42.
[21] Χχχχ ποιος είναι πάλι αυτός;
[22] [91] C. H. M. Versteegh, Arabic Grammar And Qur'anic Exegesis In Early Islam, op cit., p. 28.
[92] W. Wright, A Short History Of Syriac Literature, 1894, Adam And Charles Black: London, p. 211.
[93] R. J. H. Gottheil (ed.), Bar ‘Alī (Īshō‘) The Syriac-Arabic Glosses, 1910-1928, Tipografia Della R. Accademia Nazionale Dei Lincei: Roma. Part 1 edited by G. Hoffmann, 1874; Part II by R. J. H. Gottheil, 1908.
[94] Hassan Bar Bahlul (ed. R. Duval), Lexicon Syriacum auctore Hassano bar Bahlule: voces Syriacas Græcasque cum glossis Syriacis et Arabicis complectens, 1888-1901, 3 Volumes, e Reipublicæ typographæo: Parisiis.
[96] R. J. H. Gottheil (ed.), Bar ‘Alī (Īshō‘) The Syriac-Arabic Glosses, op cit., p. 9; Hassan Bar Bahlul (ed. R. Duval), Lexicon Syriacum auctore Hassano bar Bahlule: voces Syriacas Græcasque cum glossis Syriacis et Arabicis complectens, Volume 1, p. 11.
[97] J. A. Haywood, Arabic Lexicography: Its History, And Its Place In General History Of Lexicography, op cit., p. 122.
[23] [95] J. A. Haywood, Arabic Lexicography: Its History, And Its Place In General History Of Lexicography, 1965, Second Edition, E. J. Brill: Leiden, see the chart facing p. 132.
[24] R. Hoyland, "New Documentary Text And The Early Islamic State", Bulletin Of The School Of Oriental And African Studies, 2006, Volume 69, No. 3, pp. 410-411.
[25] F. Corriente, "On A Proposal For A "Syro-Aramaic" Reading Of The Qur'an", Collectanea Christiana Orientalia, 2003, Volume I, pp. 309-310.
[26] Copyrigth © 2008-13 AHMED AMINE

Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)