παιδαγωγικό πείραμα

πέμπτη πρωί, ώρα 9 παρά. το μάθημα αρχίζει στις 9, άντε πάντα τηρώ το ακαδημαϊκό τέταρτο, το έχω μάθει πλέον.

είσαι για ένα θεατρικό; λέω σε μια πιτσιρδέλα. της απέσπασα να συγκατανεύσει.

μπήκα στην αίθουσα, τα παιδιά ήταν λίγα, υπήρχε και απεργία των μέσων μεταφοράς.

καλημέρα. έχετε σας παρακαλώ την καλοσύνη να βγείτε για δυο λεπτά έξω και να περιμένετε; είπα στα παιδιά. όσο για σας, και στράφηκα στη συνενοημένη φοιτήτρια, εσείς παρακαλώ να μείνετε, έχουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι.

τα παιδιά βγήκαν και περίμεναν.

εμείς μέσα αρχίσαμε τις φωνές,. πρώτη εγώ δλδ, και τι αυτό, και γιατί το κάνατε, και ξέρετε ποια είμαι γω, και μπαμ και μπουμ, και 'διαμαρτύρομαι κυρία, πώς τολμάτε, μα ασκείτε βία', μα δεν είναι δυνατόν, κλπ κλπ κλπ μην τα πολυλογώ.

το πράγμα βάστηξε δυο τρία λεπτά.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΞΩ.

ανοίξαμε την πόρτα.

ρώτησα: δεν ακούγατε τίποτα;

-φανταστήκαμε ότι το κάνατε αστεία.

- κι αν μου τη βίδωνε, κι όντως το έκανα στα σοβαρά;

κλειστή πόρτα.

είχαμε λίγο λιβύη. μέτά η πόρτα έκλεισε. μετά είχαμε λίγο ιαπωνία.

τώρα ξαναέχουμε λίγο λιβύη. μετά η πόρτα θα κλείσει, θα δούμε κάτι άλλο.

Η ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ ΝΩΡΙΣ. ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ.

ΕΝΣΤΕΡΝΙΖΕΤΑΙ.

ΟΧΙ Ως ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΥΣΗ.

ως απανθρακωμένη, νεκρή φύση, που την κοσμούν οι φιλτραρισμένες πληροφορίες και οι κλειστές πόρτες.

μαθαίνουμε την παθητικότητα, την αμηχανία, τη σιγουριά ότι ο κόσμος εξελίσσεται χωρίς εμάς.