σπαραχτική ποίηση

βαρέθηκα πια τους τίτλους, κυρίως τις ετικέτες.
εκατό τα εκατό μετάξι η μπλούζα μου, βαριά η φούστα μου, το κεφάλι μου με μεταξένια μαλλιά, η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά, τα σκοτωμένα μυαλά πάνω μας, πάνω στα κάγκελα, στις ροκ ανταύγειες ανάμεσα στα νιάτα, τη νιότη, τη νιώση, το τελευταίο ατίο, τη σύνθλιψη μεταξύ κάθαρσης και απόφασης.

γνωστικός και μυστικός δρόμας
άγνωστος και σοφός
πέρασμα στον παράδεισο μέσα από την τρύπα βελόνας
άνοιγμα της καρδιάς ενός γέρου μπροστά στο κλάμα ενός παιδιού.

αν ένα κοριτσάκι πεθαίνει μόνο του μέσα σ' ένα πηγάδι,
αν το φάντασμά του κυνηγάει πιο πολύ τη μάνα του παρά το φονιά του,
αν ο φονιάς ποτέ δε θα καταλάβει γιατί οφείλει τώρα πια θάνατο στο μέλλον και το παρόν
αν,
τότε κι εγώ, με σκυμμένο κεφάλι διαβάζω ποιήματα, πικραίνω τις μέρες μου επειδή υπάρχω
χαράζω ψεύτικα σύνορα ανάμεσα σε φως και σκοτάδι, κοτάζω τα φώτα εκεί που υπάρχει φως και τα φώτα είναι άχρηστα, χαράζω σκοτάδι με τα νύχια μου εκεί που κάποιος θα αναζητούσε λίγο φως και δεν έχω να δώσω.

στη γιορτή μου
κάποιος μου έκανε ένα δώρο κι ακόμη δεν μπόρεσα να με συνεφέρω
κι ούτε θα μπορέσω
μιας κι ένα δώρο έχει νόημα όταν δεν έχει σχέση παρά μόνο με παρουσία κι όχι περιουσία.

αντιποίηση στο φάσμα του αυτισμού, του Στ. Ψ.
προσεχώς στο ποιείν.