ένα απόγευμα.

σήμερα ήταν μεγάλη μέρα πάλι.
σε τρεις βδομάδες τρεις κηδείες σε μια οικογένεια, έστω κι αν πρόκειται για ηλικιωμένα άτομα, είναι πολύ...
φανταστείτε ότι θα κάνουμε τα 40 για τις δυο πρώτες μαζί, κι αποφασίσαμε σήμερα να κάνουμε πάρτυ για τα 40 της τρίτης, της τρελάρας της ειρήνης, που πάνω στο έμφραγμά της, έλεγε στο γιατρό: τόσο όμορφος που είσαι σε θέλω και να χαμογελάς...
ό,τι και να λέμε, δοκιμασία για όλους.
μετά γύρισα στο σπίτι με τον αδελφό μου, κουβεντιάζαμε και τσακωνόμαστε για διάφορα, υπερκεράσαμε τις ψυχιατρικές ανάγκες μας μ'ένα υπέροχο παγωτό, δεν έχουμε και λίγα προβλήματα εδώ που τα λέμε, μια συνηθισμένη οικογένεια είμαστε...
το απόγευμα πέτυχα αυτό που ήθελα, να βγω με το σεραφείμ για κάποια μικροψώνια άκρως απαραίτητα. σε κάποια φάση ο σεραφείμ έπρεπε να πάρει παπούτσια. μπήκε σ' ένα μαγαζί που γνωρίζει καλά, ακολούθησα εγώ, κοίταζε από δω, από κει, κυνήγαγα εγώ. σε κάποια φάση δοκίμασε ένα ζευγάρι που του άρεσε.
και να το θαύμα.
μια γλυκιά φωνή είπε στο σεραφείμ: θέλεις να σε βοηθήσω να βάλεις αυτό το παπούτσι;
φαντάστηκα πως είναι υπάλληλος, μα είδα στην πλάτη της νεαρής που μιλούσε μια τσάντα. είδα όμως κι ένα φωτεινό χαμόγελο καθαρό-καθαρό, προσηνέστατο, αγαθό!
της είπα: αφού δεν είσαστε υπάλληλος, τι είσαστε; άγγελος; πού τα έχετε κρύψει τα φτερά σας;
γέλασε κι εκείνη κι η παρέα της.
ήταν τρεις νέοι άνθρωποι ανάμεσα στα 23 έως 30.
ήταν και οι τρεις τόσο καλοσυνάτοι, τόσο αγνοί στην όψη, ο νεκτάριος, η μαρία και η ελένη, μάθαμε τα ονόματά τους μετά, που ο σεραφείμ έπιασε κουβέντα μαζί τους.
δε βλέπεις ταχτικά τέτοιους ανθρώπους.
ο νεκτάριος ήταν ο αδελφός της ελένης που απηύθυνε πρώτη το λόγο στο σεραφείμ. μαζί τους ήταν κι η μαρία, η αρραβωνιαστικά του νεκτάριου.
φεύγανε, τους χαιρετήσαμε, τους ευχηθήκαμε να είναι πάντα έτσι, κι η ελένη με μια γρήγορη κίνηση γύρισε πίσω, ξανανέβηκε τις σκάλες του καταστήματος, και μου είπε:
- κάντε μου μια χάρη, μου ήρθε αυθόρμητα! θέλω να κάνω δώρο στο σεραφείμ τα παπουτσάκια που του αρέσουν. ελπίζω να μου επιτρέπετε.
κι ετοιμαζόταν να πληρώσει τα παπούτσια βγάζοντας χρήματα για να μου δώσει.
της είπα: αφού θέλετε να κάνετε μια τέτοια κίνηση, θα ήθελα να είναι ενήμερος ο σεραφείμ. ο οποίος και δέχτηκε και την ευχαρίστησε, λέγοντάς της με την αφέλειά του: ευχαριστώ! ε! με τα λεφτά σας θα πάρω τροφή για τα αδέσποτα!
κι εγώ είπα στην ελένη: αφήστε μας τα χρήματα με τη συμφωνία να μας δώσετε το τηλέφωνό σας!
η ελένη έδωσε τα στοιχεία της και το τηλέφωνό της: εργάζεται σ' ένα ίδρυμα με παιδιά που έχουν αυτισμό, το μοναδικό πρότυπο στην ελλάδα...

ε, και μετά, μιλάμε για τύχη.
ένα απόγευμα που αντάμοιψε από πολύ πολύ ψυχική κούραση...
η ελένη, η μαρία, ο νεκτάριος, ο σεραφείμ, η ελένη, και πάλι απ' την αρχή...