Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

το πρώτο μου αραβικό βιβλίο

τι να το έκανα; το κράτησα.
ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκα να το πετάξω άλλωστε, ίσα ίσα! από την πρώτη στιγμή το ήθελα.
δεν ήξερα βέβαια τι να το κάνω.
συγγραφέας του ο φλάις. τίτλος; δε θυμάμαι, κάτι με γραμματικής αραβικής κλασικής γλώσσας.
το πιο συγκινητικό ήταν οι σελίδες του: λείες σελίδες, λείες όσο λίγα βιβλία, ρευστές, σχεδόν τραγουδιστές.
τελείως ανώμαλο το προφίλ του: οι ραμμένες σελίδες εξείχαν αλλού έτσι κι αλλού αλλιώς, το μονόχρωμο εξώφυλλο το ίδιο σχεδόν λεπτό με τις σελίδες, μόνο που αν δεν το πρόσεχες έσπαζε, όπως το φύλλο κρούστας σε μια τυρόπιτα.
ήταν ένα βιβλίο που είχε φάει τη ζωή του.
ήμουν τρίτο έτος ρωμανικής φιλολογίας, μου το έφερε ο χούσμαν. χανόμουνα για αυτό που λένε 'φιλολογία' (τελικά δεν ξέρω τι είναι ή καλύτερα όσο και να το θέλω εγώ δεν είμαι φιλόλογος, ούτε βέβαια ξέρω τι είμαι εκτός από πολυλογού), και το βιβλίο ήταν στα πλαίσια μιας εποχής που πάντα ήθελα, πολύ ενδιαφέρον...
είχε το χρώμα της φιλολογίας, είχε τη γεύση της φιλολογίας, είχε τα επιχειρήματα της φιλολογίας, είχε το σνομπάρισμα της φιλολογίας.
ήταν πάνω από μένα.
επί πλέον μου το έκανε δώρο ο χούσμαν.
τον χούσμαν, τον ξέρετε. ο μουσικολόγος που μου έφτιαξε τη ζωή. ήταν περήφανος μια φορά που μπήκαμε στην έκθεση βιβλίου στις βρυξέλλες και μου έδειξε σ'ένα από τα βιβλία να αναφέρει αυτόν με την ένδειξη (χ. χούσμαν, 1913- ), περήφανος που τον αναφέρουν, και περήφανος που θα πεθάνει...
ο χούσμαν λοιπόν μου έφερε το βιβλίο, λέγοντάς μου πως άρχισε με αραβικά, τα άφησε όμως για τα συριακά, ας πάρω το βιβλίο, ε; δεν πειράζει.
μα τι λέτε, τιμή μου, σας ευχαριστώ πολύ.
πονηρός ο χούσμαν, ούτε μια φορά δε μου είπε 'πάρε μωρή ν' αρχίσεις αραβικά, ηλίθια είσαι; το μέλλον δεν το βλέπεις;
ήταν παιδαγωγός ο χούσμαν, δε μου είπε τίποτε...
τον θυμάμαι σήμερα που έχω στο νου μου το μικρό χαρτάκι με την άχρηστη μετάφραση που ανάρτησα στο φέιςμπουκ.
το βιβλίο δεν το έχω εδώ να δω τον τίτλο του, το έχω στο γραφείο μου όπου είναι απαραίτητο...
με σνομπάρει ακόμη αυτό το βιβλίο, όταν το διαβάζω με βάζει να υποκλίνομαι και να του κάνω τεμενάδες, τόσο γλυκά, τόσο καλά, τόσο σωστά τα λέει...
το πρώτο μου αραβικό βιβλίο, ή μάλλον γαλλικό βιβλίο για την αραβική γλώσσα.
ακόμη τότε δε γνώριζα το μέλλον μου, αυτό που έγινε 3ο χρόνια παρελθόν ήδη...

11 σχόλια:

Unknown είπε...

αυτό είναι παιδαγωγική. ο τύπος χάρισε κάτι εκθέτοντας τον εαυτό του. χωρίς άλλη ενθάρρυνση πέρα από το δικό του δρόμο.
όσες, λίγες φορές, τον έχω μιμηθεί, το κόλπο πετυχαίνει. γιατί είναι το κόλπο που λειαίνει τα βουνά και τα κάνει πεδιάδες, και γλυκαίνει τη σχέση δασκάλου-μαθητή, την κάνει ανύπαρκτη. την κάνει 'πάρε-δώσε'. το ωραιότερο πράμα.

Roni Bou Saba روني بو سابا είπε...

φαίνεται ότι καλά έκανε όχι μόνο σε σας αλλά και στα αραβικά.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Ευχαριστούμε που μοιράστηκες λίγη από αυτήν την γλύκα...

Την καλησπέρα μου!

Unknown είπε...

ρόνι, πολλά μονοπάτια έχει η ζωή, νομίζω το ξέρεις κι εσύ...
το καθένα είναι σαν κοχύλι. στο κέντρο τους υπάρχει ένα σπίτι. το σπίτι είναι το πεπρωμένο. όποιο μονοπάτι και να πάρεις, στο πεπρωμένο καταλήγει, που κανείς ποτέ δεν το γνωρίζει...

Unknown είπε...

πόλυ, είσαι τόσο ευγενική, σ' ευχαριστώ!
χρωστάω και της μιχαλούς, να τα λέω τουλάχιστον, κάτι είναι κι αυτό!

Ανώνυμος είπε...

Όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο ( τι πότε ; τότε !) είχα μιά κηθηγήτρια τη Φωτεινή Σκανδαρά , φιλόλογο , απ' εκείνους τους εκπαιδευτικούς που ξελασπώνουν όλο το συνάφαι.Αυτή λοιπόν μας έλεγα πως οι σπουδαίοι άνθρωποι έχουν σφραγίδα του Θεού στο μέτωπο και τους αναγνωρίζουμε.Χρ'ονια πολλά αργότερα συνάντησα μιά γυναίκα την Πόπη που ήταν συντονίστρια σε ομάδες προσωπικής ανάπτυξης σε κάποιον συγκεκριμένο χώρο.Όταν αποχαιρέτισα την ομάδα της είπα αυτό που μας είχε πει η φιλόλογός μας προσθέτωντας ότι με τη βοήθεια που πήρα από την ίδια και τη φροντίδα που ένοιωσα είδα και τη σφραγίδα αυτή στο μ΄τωπό της, τη σφραγίδα του ανθρώπου που μεταλαμπαδεύει και βοηθάει.όχι τυχαία ίσως και η Πόπη ήταν δασκάλα. Λοιπόν Ελένη, να τι μου απάντησε:Η σφραγίδα που διακρίνεις είναι η δικιά σου .Τρελλάθηκα .Τα μάτια μου έτσουξαν όπως και τώρα 14 χρόνια μετά.
Ελένη , ξέρεις τι πιστεύω ,αυτό που εισέπραξες είναι αυτό που ήδη κατείχες .Δεν μας δίνουν τίποτα αν δεν έχουμε ήδη αυτό που προαπαιτείται.

aphtha είπε...

Περιπλανόμενη από ιστολόγιο σε ιστολόγιο ανακάλυψα πόσο μικρός είναι ο κόσμος για να πέσω πάνω στις εξομολογήσεις της καθηγήτριάς της οποίας το μάθημα δίνω αύριο!! Κάνω το δεύτερο πτυχίο μου τώρα (είμαι από άσχετο χώρο, αλλά πάντοτε με ενδιέφερε η φιλοσοφία και φιλολογία των λαών) και μόλις πρόσφατα κατάφερα να έρθω σε επαφή με τον αραβικό πολιτισμό όπως αυτός αποτυπώνεται στο βιβλίο σας. Τον αγάπησα τόσο πολύ που μάλλον θα ήθελα να ευχαριστήσω τον χούσμαν λοιπόν...

Unknown είπε...

ντιαμπολίνα, πολύ πιο λαϊκά, υπάρχει μια σοφή παροιμία: κύλησε ο τέτζερης και βρήκε το καπάκι! συνηθίζουμε να το λέμε μόνο για ζευγάρια, αλλά είναι και αυτό που γράφεις εσύ: σαν να υπάρχει στον καθέναν από μας γραμμένη στα κύτταρά του μια αναζήτηση που οδηγεί τον κόσμο να του φερθεί έτσι ή αλλιώς. να του δωρίσει ας πούμε ένα βιβλίο.

Unknown είπε...

aphtha, απίστευτο! πολύ γλυκό...
τιτττιιιιι; αντί να διαβάζεις κάνεις τσάρκα στο διαδίκτυο! σα δε ντρεπόμαστε, σα δε ντρεπόμαστε! κι εγώ προς το παρόν έχω φτιάξει 101 ερωτήσεις... χε χε χε... φιλάκια!

shirine nour είπε...

merci m. housseman!!!
merci elenaki!!!

Nina είπε...

Eγώ μαθαίνω αραβικά 3 χρόνια και οι γονείς μου με χλευάζουν...πήρα υποτροφία για ενα summer school στην αίγυπτο και εχω υποστεί εναν απιστευτο ψυχολογικο πολεμο..μου έδωσε τόση δύναμη αυτό το κείμενο, κρατάει ζωντανή την ελπίδα μου ότι αξίζει που εμμένω σε αυτή μου την επιλογή και μια μέρα θα μου αλλάξει τη ζωή :) Ευχαριστώ πολύ..!