η πρόοδος

λοιπόν, ήμουνα πολύ ευχαριστημένη. πίστεψα πως αυτό ήταν μια από τις πιο καλές στιγμές της σταδιοδρομίας μου.
βλέπεις, μεγάλωσα με ενοχικά σύνδρομα ων ουκ έστιν αριθμός, κι όταν ήθελα να καμαρώσω που κάποτε παιδάκι ζωγράφιζα όμορφα, με ρωτάγανε 'εσύ το 'κανες αυτό;', εγώ κοκκίνιζα τόσο, οπότε πολλοί δε με πιστεύανε... μετά, όταν μεγάλωσα, το πρώτο βραβείο που είχα πάρει κάποτε, το 93, αποφάσισα να μην πάω να το πάρω, έτσι για να τη σπάσω στον εαυτό μου (και στους άλλους προφανώς), αργότερα, όταν διάβασα κάπου μια πολύ καλή κριτική για ένα βιβλίο μου είπα μέσα μου 'ωχ! πώς τους ξεγέλασα έτσι', κλπ. κλπ.
αυτά τα παραπάνω, για να σας περιγράψω πώς νιώθω όταν παριστάνω ή γίνομαι σκύλα στις εξετάσεις: από τη μια μεριά εγώ, από την άλλη οι φοιτητές. νιώθω ενοχές που είμαι απέναντί τους, κι αυτό με κάνει πιο πολύ σκύλα, ξέρω γω...
σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν, ήταν μεγάλη ευτυχία αυτό που μου έτυχε, ή μάλλον ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ τις προάλλες:
είπα στα παιδιά να μελετήσουν το κεφάλαιο περί οικονομίας του βυζαντίου στο βιβλίο της χριστοφιλοπούλου, και να περάσουν πρόοδο αν θέλουν, την επομένη εβδομάδα.
το κεφάλαιο είχε 50 σελίδες. διαβάζοντάς το εγώ ξανά, έβαζα ερωτήσεις από την κάθε σελίδα. έτσι υπήρξε ένα μικρό 'συνολάκι' 72 ερωτήσεων, αν θυμάμαι καλά.
το 'πώς' τίθενται οι ερωτήσεις είναι επίσης ένα θέμα, το αφήνω για άλλοτε.
είπα στα παιδιά, που ήρθαν για να γράψουν πρόοδο:
παιδιά, πρόοδο, δεν έχω ξαναγράψει. (τουλάχιστον για ελληνικά πανεπ.), εσείς λοιπόν θα είσαστε σήμερα τα πειραματόζωα. θέλω να μη συνεργαστείτε.
όσοι θέλετε βιβλίο, έχετε το δικαίωμα να το χρησιμοποιήσετε.
όσοι δεν έχετε βιβλίο, σας παρακαλώ να μη χρησιμοποιήσετε το βιβλίο του διπλανού σας γιατί θα γίνετε βαβούρα.
γράψτε πάνω στην πρόοδο αν χρησιμοποιήσατε βιβλίο ή όχι.
σας υπόσχομαι ότι πριν περάω το βαθμό θα κουβεντιάσω μαζί σας και θα κάνουμε μαζί αυτό ακριβώς που θα αποφασίσουμε όλοι μαζί. σύμφωνοι;
τα παιδιά δέχτηκαν.

μπροστά μου λοιπόν, ακολούθησε 1 ώρα και κάτι (ψεύτικη μιάμισυ ώρα) η πρόοδος. σε μια τάξη όπου υπήρχαν πολλά παιδιά κι όπου δεν ακουγόταν σχεδόν τίποτα!
συγκινητικό.
κάτι έγινε σε κάποια φάση, και με την πόρτα μεν ανοιχτή, αλλά εγώ, η μόνη του 'αντίθετου στρατοπέδου, δλδ μη φοιτήτρια' βγήκα έξω, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή.
ΣΑΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩ ΠΩΣ ΕΙΧΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΒΟΜΒΟ ΣΙΩΠΗΣ ΣΑΝ ΝΑ ΗΜΟΥΝΑ ΜΕΣΑ.
τρία μόνο στα 50 περίπου παιδιά δεν έγραψαν στην πρόοδο αν είχαν ή δεν είχαν βιβλίο, όπως τους είχα παρακαλέσει. μπορεί να ήταν και θέμα αβλεψίας.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥ.
ήταν από τις καλύτερες στιγμές μιας δασκάλας, όπου δεν υπήρχε 'κενό' ανάμεσα στα παιδιά και σε μένα. όπου δεν χρειάστηκε να είμαι σκύλα, δλδ τι τα βρίζω τα ζωάκια τα καημένα, μα με τις εξετάσεις νιώθω μεταφορικά σκύλα γιατί όντως οι εξετάσεις είναι μια μορφή βίας, αφού από καθηγητής γίνεσαι ελεγκτής, αστυνομικός που επιβάλεις τη μη αντιγραφή, μυστικός πράκτορας που ανακαλύπτεις σκονάκια, αυστηρός επιτηρητής να μη σου πάρουν τον αέρα, αντιστταθμιστής της ώρας που δεν πρέπει να ξεπεράσουν, κι όλα αυτά.

το πράγμα έχει και συνέχεια, μα πρέπει να φύγω!