Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

στο κλαρί του διαδικτύου και η οφειλή μου στο ι-μισσός e-missos.gr

ανέκαθεν ήμουνα μουρόχαυλη.
από τη δευτέρα δημοτικού, που θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνει από το ιδιωτικό στο δημόσιο σχολείο.
από τον καρναβαλίστικο χορό στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο που ποτέ δεν πήγαινα, αλλά πήγαινε ο αδελφός μου και με παίρνανε και μένα στο καρναβάλι, με την τυρολέζικη στολή που είχε ράψει η μαμά μου. από τότε,
μεγάλωσα και γαϊδούρεψα.
αλλά έμεινα μουρόχαυλο.
δούλευα σαν το σκυλί, να μπορέσω να φέρω βόλτα ό,τι όλοι οι άλλοι κατάφερναν με φυσιολογικούς ρυθμούς και φυσιολογικούς τρόπους...
τους τυχερούς.
δούλευα πάντα με την ακρίβεια ενός μυρμηγκιού που είχε χάσει την αλυσίδα με τους άλλους.
το διαδίκτυο ήταν για μένα η δουλειά.
το εργασιακό μέιλ, η στενή αρακολούθηση εργασικακών θεμάτων.
παράλληλα, υποτίθεται ότι έγραφα ποιήματα από την ηλικία των 13 ετών.
ο ελύτης μου είχε πει στα 17 μου: 'μη δημοσιεύσετε ακόμη, δεν έχετε βρει την πραγματική σας φωνή'. κι εγώ τον είχα ακούσει και δε δημοσίευσα παρά μια ή δυο φορές στο περιοδικό 'ευθύνη'.
σε κάποια στιγμή μου ήρθε η έμπνευση να παύσω να ασχολούμαι μόνο με τα επιστημονικά μου στο διαδίκτυο.
κοίταξα λίγο για 'ποίηση' ως μέλλουσα εμμηνοπαυσική.
στα άπειρα, λίγα πράματα επισκέφτηκα.
έμεινα σε΄ένα που είχε ένα μαυροκόκκινο φόντο, με μια γυναίκα κι ένα κοράκι, ή κάτι τέτοιο.
μου άρεσε.
κοίαξα κι αλλού, αλλά αυτό μου άρεσε περισσότερο.
(συνεχίζεται, είμαι πτώμα τώρα)

4 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...βρε κορίτσι μου!!!!!!!!!
πως σου ήρθε η... λεξη "μουρόχαυλη???!!!"

ΠωΠΩ χρόνια που είχα να την ακούσω!!!!!!!!!!
9κάποτε, την θεωρούσαμε άσχημη έκφραση!!!

θα επανέλθω μαζί σου στην συνέχεια.........
Υιώτα,
ΝΥ

Unknown είπε...

μα, αστοριανό γιωτάκι μου, φιλόλογος είμαι και μάλιστα ψωρο! (ψωροφιλόλογος, που κολλάει σαν ψώρα σ' αυτά που της αρέσουν, κι αγνοεί τόσα πολλά που όντως, ψωροφιλόλογος με την έννοια του 'δεν αξίζει' είμαι)
για μένα 'μουρόχαυλο' είναι ένα πλάσμα σαν ούφο!
αυτό είμαι....
καλημέρα στη νέα υόρκη και στο υπέροχο παιχνιδάδικό της...
και στο νοσοκομείο και τον ριινα που μου έσωσαν τη ζωή.
καλημέρα και σε σένα με πολλή αγάπη!

Penelope είπε...

Εμένα με εντυπωσίασε που είχες παρεδώσε με τον Ελύτη ;)

Unknown είπε...

ε, πενελοπ, οι μεγάλοι άνθρωποι είναι μεγάλοι γιατί αγαπάνε τους μικρούς.
αλλιώς είναι κουφάρια μεγαλομανή.
ο ελύτης κι ο κωστής ο τσιρόπουλος ήταν οι δυο άνθρωποι που χωρίς να με γνωρίζουν καν, πρώτος ο ελύτης πριν τελειώσω το σχολείο, δεύτερος ο τσιρόπουλος όταν άγνωστη εντελώς του έστειλα ποιήματα, μ' ακούμπησαν με εκτίμηση και αγάπη.
τέτοια μαθήματα δεν τα ξεχνάς εύκολα.
ας είναι καλά και οι δύο εκεί που είναι, ο μεν ελύτης στις σκάλες του ουρανού, ο δε τσιρόπουλος στη στρατευόμενη τιμιότητα του σήμερα...
εταιρεία των φίλων, πανεπιστημίου δέκα, μέσα στη στοά. εκεί.
όταν έλθεις να έρθεις να αναγνωρίσεις εκεί. φιλιά πολλά!