στο κλαρί του διαδικτύου και η οφειλή μου στο ι-μισσός e-missos.gr

ανέκαθεν ήμουνα μουρόχαυλη.
από τη δευτέρα δημοτικού, που θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνει από το ιδιωτικό στο δημόσιο σχολείο.
από τον καρναβαλίστικο χορό στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο που ποτέ δεν πήγαινα, αλλά πήγαινε ο αδελφός μου και με παίρνανε και μένα στο καρναβάλι, με την τυρολέζικη στολή που είχε ράψει η μαμά μου. από τότε,
μεγάλωσα και γαϊδούρεψα.
αλλά έμεινα μουρόχαυλο.
δούλευα σαν το σκυλί, να μπορέσω να φέρω βόλτα ό,τι όλοι οι άλλοι κατάφερναν με φυσιολογικούς ρυθμούς και φυσιολογικούς τρόπους...
τους τυχερούς.
δούλευα πάντα με την ακρίβεια ενός μυρμηγκιού που είχε χάσει την αλυσίδα με τους άλλους.
το διαδίκτυο ήταν για μένα η δουλειά.
το εργασιακό μέιλ, η στενή αρακολούθηση εργασικακών θεμάτων.
παράλληλα, υποτίθεται ότι έγραφα ποιήματα από την ηλικία των 13 ετών.
ο ελύτης μου είχε πει στα 17 μου: 'μη δημοσιεύσετε ακόμη, δεν έχετε βρει την πραγματική σας φωνή'. κι εγώ τον είχα ακούσει και δε δημοσίευσα παρά μια ή δυο φορές στο περιοδικό 'ευθύνη'.
σε κάποια στιγμή μου ήρθε η έμπνευση να παύσω να ασχολούμαι μόνο με τα επιστημονικά μου στο διαδίκτυο.
κοίταξα λίγο για 'ποίηση' ως μέλλουσα εμμηνοπαυσική.
στα άπειρα, λίγα πράματα επισκέφτηκα.
έμεινα σε΄ένα που είχε ένα μαυροκόκκινο φόντο, με μια γυναίκα κι ένα κοράκι, ή κάτι τέτοιο.
μου άρεσε.
κοίαξα κι αλλού, αλλά αυτό μου άρεσε περισσότερο.
(συνεχίζεται, είμαι πτώμα τώρα)