κάποιος που δε γελάει.

ένας από τους καθηγητές του σχολείου, βγήκε σοβαρός σοβαρός και μου είπε:
τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!
τώρα θα φανεί ποιος από μας είναι δημόσιος υπάλληλος και εκπαιδευτικός, και ποιος είναι δημόσιος υπάλληλος.
!...
ας έχει καλό, αυτός ο αγέλαστος ζεστός άνθρωπος...

ήταν η μέρα του αγιασμού των σχολείων, 11 σεπτέμβρη.
ήρθαν κάμποσοι και μου είπαν:
ελένη, εδώ, θα έχουμε το σεραφείμ σαν παιδί μας.

με έπιασαν τα κλάματα. τους είπα:
μετά από τοση απόρριψη μου 'ρχεται να βάλω τα κλάματα. φανταστείτε το σεραφείμ που θέλει να μείνει με τα παιδιά που γνωρίζει...

ήταν σαν ένα θαύμα.
ο διευθυντής του σχολείου χαμογελούσε.

παλιές εικόνες που σβήνουν μέσα μου τώρα.

και γιατί τα γράφω αυτά;
ε, μυθιστόρημα είναι.
εναλλαγές συναισθημάτων. αραβική ποίηση, τι τίτλος...
ναι ναι, θα είναι το σημερνό μάθημα
το μάθημα, θα είναι αυτό: προϊσλαμική ποίηση.
εγώ, όμως; ποια να είμαι σήμερα;
τα μυθιστορήματα σμιλεύουν τη δράση και τα συναισθήματα σε ωραία τοπία.
έξω έχει όμορφο ουρανό. υγρασία, όλα βρεμένα, 'το πέλαγο είναι γλυκό ... μαζί και δάκρυ' μουρμουρίζει καζατζίδης και χατζιδάκης από το επέκεινα.
κάτι είναι, 'το πέλαγο είναι παιδί, τρέχει και δεν το φτάνω...'
το παιδί κοιμάται.

τα χάνω τώρα.