μια υπέροχη εκδρομή και το οδικό μας σύστημα

λοιπόν, σάββατο πρωί στις 7. ξεκίνημα για βόλο.
υπέροχος καιρός, η παρέα στο αυτοκίνητο απίθανη, τι άλλο θα ήθελα;
καλή μουσική, κουβεντούλα, μπλα μπλα και χα χα...
έξυπνη καθώς είμαι, έβλεπα τα κεντήματα στην εθνική οδό που ήτταν σταυροβελονιά! κίτρινο και κόκκινο γύρω γύρω, μια λουρίδα μαύρο που επιτρέπεται σε κάποια σημεία λόγω έργων.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΡΓΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΎΤΕΡΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΑΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΣΑΣ.

σάββατο πρωί, ψυχή ζώσα στις λουρίδες της εθνικής που ήταν κλεισμένες λόγω έργων, φυσικό είναι.
θυμάμαι και στη γιουκοσλαβία του τίτο πάλαι ποτέ, τα έργα στο οδικό δίκτυο-καρμανιόλα, όταν γυρνούσαμε οδικώς από βέλγιο. ό,τι μέρα και να περνάγαμε, άνθρωποι δούλευαν να τα τελειώσουν.

εμείς μπήκαμε στα υπέροχα τούνελ του κάβο μαλλιά, σύγγνώμη, του πέταλου του μαλλιακού...
για ένα τόσο υπέροχο έργο, άρα και τόσο χρήσιμο, χρειάστηκε να πεθάνει τόσος κόσμος. για να γίνει!
έτσι κι έγινε.

με ένα και μοναδικό κουρσάκι στην εθνική έστω και μιας λουρίδας, όλα υπέροχα.

και μετά η επιστροφή.
κυριακή μεσημέρι ο φίλος μου πανεπιστημιακού επιπέδου, με κανονικό αεκιού αν όχι από τα υψηλότερα, που έχει έρθει στο βόλο μια και μοναδική φορά, αυτήν, αποφασίζει να βρει το δρόμο για την αθήνα μόνος...
μόνος. χωρίς το άνοιγμα του παραθύρου και το 'θα πας δεξιά θα πας αριστερά και στην τρίτη στρούγκα ίσα', λέει: θα βασιστώ στις πινακίδες.
συνοδηγός κι εγώ, με άι κιού ραδικιού, όμως κοίταζα.
ίσως χάσαμε την μοναδική πινακίδα ή τις μοναδικές πινακίδες για 'ατίνα' στην πόλη 'βόλος', και αποφασίσαμε, αφού δε βρεθήκαμε στην εθνική οδό από όπου είχαμε έρθει, να κάνουμε μια παράκαμψη για φάρσαλα για να πάρουμε αυθεντικό ορίτζιναλ χαλβά.
σκεφτόμασταν βέβαια, πώς να νιώθει ένας ξένος τουρίστας που νομίζει ότι θα βρει το δρόμο του μόνος του στο ελλάντα.
πάσο. δικαίωμα.
ας είναι έξυπνος, στη χώρα του φωτός που έχει έρθει. εμείς πάντως χαθήκαμε και μας άρεσε, φάγαμε στα φάρσαλα στο 'σπιτικό' της κυρίας γιάννας, αγοράσαμε και χαλβά, και αποφασίσαμε πλέον να ρωτήσουμε πώς πάνε 'ατίνα'.
μας συνέστησαν να πάμε από δομοκό, είναι πιο απλό.
η κυρία ελένη η περιπτερού της πλατείας δομοκού όντως ήταν σαφέστατη: πάτε κάτω, τρίτο φανάρι αριστερά και όλο ευθεία μετά βγαίνετε δομοκο. εμείς έτσι πάμε αθήνα, πού να σας εξηγώ τώρα περιφερειακό φαρσάλων (ακόμη και η ίδια απηυδησμένη ήταν).
ο οδηγός κι εγώ είχαμε τα μάτια μας εντελώς μα εντελώς στο δρόμο.
όντως δεν τον χάσαμε. φτάσαμε δομοκό.
ωστόσο, σ'αυτόν το δρόμο που πήραμε και που ήταν ο σωστός,
ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΝΑ ΛΕΕΙ 'ΠΡΟς ΔΟΜΟΚΟ' Ή ΠΡΟς ΑΘΉΝΑ Ή ΚΑΤΙ ΆΛΛΟ.

μήπως στα οικονομικά μέτρα των εκάστοτε κυβερνήσεων γίνεται περικοπή στις πινακίδες;
είναι ένα ζήτημα.

φύγαμε από τα φάρσαλα στις 6.
δε χαθήκαμε πουθενά. κάναμε πολλές προευχές γιατί θέλαμε να φτάσουμε σπίτια μας. δόξα τω θεώ.

από κάποιο σημείο και μετά, σ'ένα πέταλο του δρόμου, στροφή αρκετά μεγάλη, φαρδιά, χωρίς όμως κανένα σταυροδρόμι, μετρήσαμε ΠΕΝΤΕ πινακίδες σε ξεχωριστά σημεία, στον ίδιο δρόμο, που έλεγαν 'αθήνα'.
είδαμε και μια μοναδική ταμπελίτσα ριγμενη κάτω στο χώμα που έλεγε 'λαμία'.
φτωχιά λαμία! κάτω η λαμία, πάνω η αθήνα! σαν τα τεστ οφθαλμίατρου, αλλά με διαφορά δύο μέτρων από τη θέση που θα έπρεπε να είναι η επιγραφή λαμία, κι εκεί που την είχαν ακουμπήσει ΣΤΟ ΧΩΜΑ κάποια χεράκια. άραγε δεν περνάει από κει κανένας ιθύνων νους με λίγο σπάγγο έστω, να την βάλει στη θέση της, αυτή τη μοναδική προς λαμία πινακίδα; ή θεωρείτε ότι μόνο όσοι ξέρουν πρέπει να περνούν από κει;

χαρήκαμε όταν βρεθήκαμε ως δια θαύματος στην εθνική μας οδό.

αυτή για την οποία πληρώσαμε 'αθήνα - βόλος' περίπου δέκα ευρώ, μη σας πω και λίγο παραπάνω.

είχαμε φύγει από φάρσαλα στις 6.
πολύ πριν τη θήβα, δε θυμάμαι πού, σε μια στροφή της εθνικής προλάβαμε να φρενάρουμε.
ο δρόμος ήταν ΞΑΦΝΙΚΆ ΓΕΜΑΤΟΣ.
σκεφτήκαμε ατύχημα, ανοίξαμε αλαρμ αμέσως, δόξα τω θεώ.
ναι, δεν ήταν ατύχημα.
μπαίναμε στο κέντημα που είχαμε δει:
μια ή δυο λουρίδες γεμάτες αυτοκίνητα.
σήματα από δω κι απο κει, φώτα, να προσέχουμε.
φαντάσου τώρα να χρειάζεται να περάσει ένα νοσοκομειακό από κει, με μια επείγουσα κατάσταση, αυτό σκεφτόμασταν, ο γιατρός κι εγώ, και παρακαλούσαμε όλοι οι κάτοικοι αυτού του τόπου να είναι καλά και να μη χρειάζονται τίποτα επείγον, διότι θα την είχαν εντελώς βαμμένη.

φτάσαμε η ώρα 11 στην αθήνα, χωρίς να χαθούμε πουθενά.

στις κενές λουρίδες 'για το καλό μας', δεν υπήρχε ψυχή ζώσα.
τα διόδια, σχεδόν τόσα όσα και η βενζίνη μας για να διασχίσουμε την ίδια ζώνη.
κλειστές οι λουρίδες χωρίς εργάτες το σάββατο το πρωί.
κλειστές οι λουρίδες με απηυδησμένους οδηγούς που μερικοί πιο ασυνείδητοι από τους άλλους μπορεί να εκνευρίζονται και να δημιουργούν ατυχήματα λόγω νεύρων και βιασύνης.

για το καλό μας
όταν κλείνεις στην εθνική λουρίδες, αγαπητό ξεχασμένο κράτος, θα έπρεπε να σπεύδεις να τις αποτελειώσεις.
όχι να σκορπάς τα χρηματάκια μας στις μίζες και να αφήνεις απλήρωτους εργάτες, μπας και σάββατο πρωί έχουν πάει όλοι γουικέντ στα χωράφια τους παραδίπλα, κι αφήνεις τον έρημο λαό σου 'ελέω θεού' να φτάσει στον προορισμό του!

αιδώς, άγρια διοίκηση του δόλιου αργού κράτους μας!
δε χρειάζεται κάθε 'πέταλλο μαλλικού' να είναι μνημόσυνο πολλών νεκρών.
λίγη τσίπα και λίγη συστηματική δουλειά χρειάζεται!

αμάν πια!

ουφ, νευρίασα που το θυμήθηκα! μαρούσκααααα! το εβιάν μου φέρε!