ένα λάθος (και πάλι, χε χε...)

Υπάρχουν κατευναστικοί πόνοι που δεν ξέρεις τι να τους κάνεις
Κόβουν την ανάσα στα δύο, τη μισή την προσφέρουν στα σεντόνια σου τη νύχτα, με την άλλη μισή μυρίζεις την όσμωση των πεθαμένων πάνω σου.
Τότε η βροχή σε παρασύρει να σκεφτείς πως είναι άνοιξη και η άνοιξη γίνεται μια εποχή σποράς κι η απομόνωση απλώνει έναν καινούριο υγρόν ορίζοντα στα μέλη σου
Είναι στιγμές που κόβεται στα δύο η ανάσα και το σώμα σου.
Το μισό κατηφορίζει στα μεριά των αισθήσεων, κάπου ανάμεσα σκέλια, υπογάστριο, αιματοδοσία του τίποτα πάνω σ’ ένα βλέμμα ή μια σκέψη ενοχική.
Το άλλο μισό είναι το φεγγάρι που συνομοτεί ακούγοντας μακριά κάποια σκυλιά, ένα πέρασμα, ένα θόρυβο από το διπλανό δωμάτιο,
Ένα μεγάλο ασυγράτητο φορτίο σιωπής που πλακώνει με την ησυχία του τα πάντα και τα αναιρεί.
Εδώ, τα πάντα είναι λιωμένα.
Εσύ, έκαψες μια και καλή τα υπόλοιπα όλα. Μη νομίσεις. Κι αυτό, μια λάθος στιγμή έγινε. Μια λάθος.


eleni kondyli.2009-11-24