απολογία μιας ανθρώπινης ημερίδας

(τις φωτο μου τις έστειλε η genna, που ευχαριστώ πολύ!!!!)
ημέρα και ημερίδα, δλδ μερίδα.
όντως. η ελληνική επιστημονική εταιρεία σπουδών μέσης ανατολής μου είπε ότι έτσι όπως το είχα στο κεφάλι μου θα τους στεναχωρούσε όλους, θα πιέζονταν. όχι μόνο ήταν η πλειοψηφία και έπρεπε να υπακούσω, αλλά αφού το είπαν, αυτό φτάνει. θέλουμε να είμαστε άνθρωποι ανάμεσά μας, και προς το παρόν είμαστε. να λοιπόν μια ημερίδα που ήταν απογευματίδα.
αφού τώρα αποφάσισα να μιλήσω για το ανθρώπινο, να πω: η ημερίδα της ελληνικής επιστημονικής εταιρείας σπουδών μέσης ανατολής που έγινε στη θεσσαλονίκη το 2008, ήταν μια πολύ πετυχημένη ημερίδα, που βασίστηκε στην συνεργασία της αντιπροέδρου, Νίκης Παπαγεωργίου, καθ. στο ΑΠΘ, Αγγελικής Ζιάκα, λέκτορα στο ΑΠΘ, και Μαίρης Χριστοδούλου, υποψηφίας διδάκτορος αραβικής φιλοσοφίας και γραμματέως της ΕΕΕΣΜΑ, έφερε εμένα ως πρόεδρο.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. μόνο μίλησα, σαν μέλος, και με τιμή του προέδρου.
όφειλα λοιπόν, ή δεν όφειλα;
όφειλα πολλά, ως συνήθως.
έτσι, τώρα, προσπάθησα να τα κάνω όπως όπως μόνη μου, βάζοντας όμως ως οργανωτική επιτροπή το διοικητικό συμβούλιο της ΕΕΕΣΜΑ.
τους το χρώσταγα.
αλλά, δεν είναι μόνο αυτό, είναι και κάτι άλλο: ότι δυστυχώς έχω μάθει να δουλεύω μόνη μου, και δεν είμαι ικανή να κατανέμω υπηρεσίες και να έχω συνεργασία που θα με βόλευε κι εμένα, θα βόλευε και τους άλλους. δλδ δεν είμαι ικανή διοικητικά για πρόεδρος, κι όμως με εξέλεξαν.
έκανα λοιπόν ό,τι μπορούσα, και τη φορά αυτή τα έκανα όλα περίπου μόνη μου: ακόμη και τις αφίσες, εγώ τις κόλλησα... την ημέρα της γιορτής μου, δλδ την πέμπτη.
για ένα πράγμα απορώ ακόμη, ειλικρινά: ποιος να έβγαλε τις αφίσες που κόλλησα;
ειλικρινά δεν το ξέρω.
το ελάττωμά μου είναι το 'ελάττωμα της τελευταίας στιγμής'.
όπως και να είναι
έχουμε δικαίωμα να χαιρόμαστε σήμερα, γιατί νιώσαμε ανθρώπινα.
ξέρετε τι είναι, 'ανθρώπινα';
είναι να μπορείς να ανέχεσαι τον εαυτό σου σε λανθάνουσα, ή λανθασμένη κατάσταση, ή ανεπαρκή, και να μπορείς να χαίρεσαι την συμπαρασταση των άλλων.
ένιωσα την συμπαράσταση παντού χτες.
από την κοσμητόρισσα μέχρι τον ανέστη, που ήρθε και μου συστήθηκε (ανεστιάσεις μπλογκσποτ), και από το ανζετάκι, που ήταν το πρώτο πρόσωπο που γνώρισα μέσω μπλογκ, μέχρι τον κάκο και τη τζέννα, που γνώρισα χτες, περνώντας κι από τη σταθερή συμπαράσταση της ελένης καλογερίνη, φίλης της ρίτς μασούρα, που μου συμπαραστάθηκε χωρίς να με γνωρίζει, και γνώρισα χτες στην εκδήλωση.
ανθρώπινο:
δεν πρόλαβα να φάω χτες όλη μέρα, ούτε καν το τοστ που έφεραν φοιτητές μου.
ανθρώπινα πάντα, θαύμασα το μικρό ρόνι μπου σαμπά, η ομιλία του ήταν στα μέτρα της μελλοντικής σταδιοδρομίας του, θαύμασα το άλλο μικρό διαμαντάκι που όχι μόνο μετέφρασε νταρουίς, αλλά τον έφαγε σαν ποιητικός καννίβαλος (όντως όταν μεταφράζεις πρέπει να τρως ποίηση για να γςεννάς ποίηση), θαύμασα την ελένη καπετανάκη, γιατί μιλούσε για τη μετάφραση του γιτάνι όπως μιλά κάποιος που έχει μάθει τα αραβικά ντυμένα με την καλή στολή του πολιτισμού τους,
για πρώτη φορά πλησίασα τον αγαπημένο μου τάρεκ ραντουάν, που μας τίμησε μιλώντας ελληνικά για τον γιάχια χάκκι, χάρηκα την παρουσία των παλαιστινίων, που η πατρίδα τους πληγώνει την κάθε στιγμή...

τώρα,
ανθρώπινα ακόμη: την κυριακή την περάσαμε με τους ηθοποιούς, που όσοι τους είδαν, καταχάρηκαν.
αποσβολωμένη από το σπουδαίο έργο τους, σκεφτόμουνα: φαντάσου τι μου χάρισαν αυτοί οι άνθρωποι, που ήρθαν χωρίς φράγκο στο πανεπιστήμιο!!!!
έδωσαν το αίμα τους για την παράσταση που ανέβασαν. δεν έχω λόγια γι'αυτούς, όλους, τη σκηνοθέτη καίτη μανωλιδάκη, το μουσικό νικήτα βοστάνη, τον φώτη αρμένη, την ελένη βουτυρά, το νίκο κεφαλά, τη μαίρη κιντώνη, τον αλέξανδρο μαχαιρά, τώρα πια όλοι τους αγαπημένοι φίλοι που τους χρωστάω πολλά...
τι άλλο να πω!
πολλά.
τα επιστημονικά θα τα γράψω το βράδυ.

ευχαριστώ και την αγράμπελη που ήταν εκεί, και το νόστο, που του έκλεψα σχέδια και α σκόρπισα στο πανεπιστήμιο, και όλους που μας στήριξαν...
ευχαριστώ και χαίρομαι που υπάρχουμε.
όλοι μαζί.