Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Τα παιδιά της Πυροσβεστικής. Υποκλίνομαι.

ο σεραφείμ, δεκατετράχρονος με σύνδρομο άσπεργκερ.
με κατάθλιψη λόγω εφηβείας και αντίξοου περιβέλλοντος.
τελευταία φορά που τον είδαν ήταν κοντά σ'ένα φρεάτιο στη ρεματιά χαλανδρίου.
γυρνάμε με τον μπαμπά του στο σπίτι, ψάχνουμε. κινητοποιούμε γείτονες και φίλους.
αποφασίζω να καλέσω την πυροσβεστική.
199. απαντάνε αμέσως. γειά σας, ονομάζομαι χχ είμαι η μαμά του σεραφείμ χ, τον είδαν τελευταία στη ρεματιά, να μπαίνει σ'ένα φρεάτιο. ο σεραφείμ υποφέρει από άσπεργκερ και επιληψία.
-τι συγγένεια έχετε;
-είμαι η μητέρα του.
-δώστε μας ένα τηλέφωνο.
-πού είναι το σημείο αυτό; από πού έχει πρόσβαση;
-κοιτάχτε, είναι το σημείο που η ρεματιά χαλανδρίου είναι πολύ κοντά στη λεωφόρο πεντέλεης, έχει εκεί φανάρι και το εμπορικό κέντρο ερμείον, διασταύρωση με είσοδο πολυδρόσου, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πώς λέγεται ο δρόμος αυτός που τέμνει την πεντέλης. το φρεάτιο είναι ακριβώς κάτω από τη γέφυρα. να πάω να δω πώς λέγεται ο δρόμος.
-όχι, θα το βρούμε εμείς, πηγαίνετε να μας περιμένετε εκεί. πάρτε τηλέφωνο και την αστυνομία να δηλώσετε τυχόν εξαφάνιση.

η νάγια που είναι φοιτήτρια μαζί με την οποίαν ήταν ο σεραφείμ όταν το έσκασε, πήγε να κάνει τη σημαδούρα στο συγκεκριμένο σημείο. εγω, για να πάω εκεί, κατέβηκα στο ποτάμι, που δεν έχει σχεδόν ποτέ πολύ νερό, περπατούσα ανάμεσα καλώντας το σεραφείμ. συγχρόνως πήρα το 100 από το κινητό μου.
δεν άργησαν ιδιαίτερα να το σηκώσουν.
έλεγα περίπου τα ίδια σαν μαγνητόφωνο, ό,τι είπα και στους πυροσβέστες.
-και πώς κυρία μου; είσαστε μητέρα και δεν είσαστε μαζί με το παιδί σας; τι είναι αυτά που λέτε;
ακούγεται μια νεανική αφελής φωνή.
δεν έδωσα σημασία, μόνο για να κόψω το βήχα στον επίδοξο νεαρό δικαστή, -και πήγε ο νους μου στη μαριάννα- του λέω: είχαμε πάει συμβουλευτική γονέων για το θέμα του παιδιού μας, κι ήταν μαζί με μια φίλη που είναι πάντα μαζί του.
μετά ήταν το θέμα του ονόματος του δρόμου.
τόσο ταραγμένη που ήμουνα, αδύνατον να το θυμηθώ. ο αστυνομικός λέει: να πάτε να δείτε και να μας ξαναπάρετε τηλέφωνο.
εγώ, ελπίζοντας και απορώντας, λέω ναι. ενδεχομένως θα σας πάρω τηλέφωνο τώρα, να ανέβω.
(παρακαλούσα να βρεθεί ο σεραφ, και συγχρόνως έβλεπα ότι ημουνα μέσα στο ποτάμι, και με το περσινό σπασμένο αστράγαλο, τα βρεμένα παπούτσια και τα 23 μου χρόνια, που τίποτα δεν είχε σημασία, έπρεπε να ανέβω, να βγώ από κει και να δω).
ατυχής έκφραση λοιπόν.
και η νεανική αστυνομική φωνή έλεγε: τι λετε κυρία μου! ψάχνουμε για το παιδί σας και διερωτάστε αν θα μας ξαναπάρετε τηλέφωνο. εκείνη την ώρα έφτασα στο σημείο.

η πυροσβεστική ήταν κιόλας εκεί. ένα μεγάλο αυτοκίνητο με μιά ομάδα. μη με ρωτήσετε π΄σοοι ήταν. 4; 5; 6; αδύνατον να θυμηθώ.
θυμηθείτε εσείς τη λέξη 'ομάδα', και θα σας πω τι σημαίνει μετά.
η νάγια μου φώναξε το όνομα της οδού από πάνω, και η επιτυχής συνδιάλεξη με την αστυνομία τερματίστηκε.
οι πυροσβέστες κατέβηκαν στα μέσα στης πλαγιάς του ποταμού, που ήταν ένα φρεάτιο όπου άνετα χωρούσε άνθρωπος.
σκοτάδι μέσα.
εγώ ανέβηκα, με τη βοήθεια κλαδιών και συρμάτων που βάσταγαν τις πέτρες στα πλάγια της ρεματιάς.
με κράνη, φανάρια και οξυγόνο μπήκαν μέσα.
με άκρα ετοιμότητα, ο αρχηγός ρώτησε πώς έλεγαν το παιδί, και άρχισαν μέσα στο τούνελ να φωνάζουν όχι πολύ, αλλά λίγο δυνατά, 'σεραφείμ, πού είσαι φίλε μου; ερχόμαστε προς το μέρος σου'.
με μια γλύκα, αβίαστη...

με μια γλύκα αβίαστη...

μαζί μου ήταν και η χρύσα σπηλιώτη, με την οποία θα πηγαίναμε στην ομιλία για ισλαμική τέχνη. στάθηκε κοντά μου όλες αυτές τις στιγμές, ειδοποίησε ότι δε θα πάω στον τόπο που θα με περίμεναν, κλπ κλπ. μαζί μου στα κατσάβραχα.

μετά οι πυροσβέστες βγήκαν. χωρίς το σεραφείμ. το φρεάτιο διακλαδίζεται. πρέπει να μάθουμε πού καταλήγει, να ψάξουν κι από κει.
είχαν προχωρήσει επί 10 λεπτά. σεραφείμ πουθενά.
εκείνη την ώρα είδα μπροστά μου κι ένα μεσόκοπο αστυνομικό.
κι ενώ οι πυροσβέστες συντόνιζαν δράση, ο σεραφείμ, προφανώς κινητοποιημένος και κερδίζοντας τον επαναπροσανατολισμό του μέσα στο σκοτάδι από το θόρυβο των πυροσβεστών, βγήκε!

ιστοί αράχνες και λοιπά και σκόνες αφάνταστες στο κεφάλι, την μπλούζα, λιγότερες στο παντελόνι. μέχρι πάνω από τον αστράγαλο παπούτσια και παντελόνι μέσα στο νερό.

το νοσοκομειακό εκεί. να δουν τι εισέπνευσε, τι έγινε.

μόλις τον είδαν οι πυροσβέστες, τον έβαλαν να κάτσει δίπλα εκεί, κάθησα κι εγώ.
μη ρωτάτε πόσο σαστισμένος μπορεί να ήταν.
μετά με γλύκα τον πήραν να τον ανεβάσουν επάνω.
πάνω στη χαρά τους που το παιδί βρέθηκε χάρη στη δική τους κινητοποίηση, γύρισαν και είδαν τη χρύσα, την αναγνώρισαν, είπαν μια γλυκιά κουβέντα για τη γλυκιά φίλη μου.
εγώ είχα λιώσει.
αν ήμουνα κερί θα είχα σβήσει.

ήμουνα με το κινητό στο χέρι και τίποτε άλλο.
ήθελα να ευχαριστήσω τα παλλικάρια αυτά που δούλεψαν με απίστευτο συντονισμό και με απίστευτη ευγένεια.
τους ευχαρίστησα με τα λίγα λόγια που μπορεί μια μάνα να πει εκείνη την ώρα.
τους παρακάλεσα όμως να μάθω τα ονόματά τους.
-δε χρειάζεται, τη δουλειά μας κάναμε!
-σας παρακαλώ, πέστε μου, πώς σας λε΄νε.
-δε χρειάζεται, όποιον και να ρώταγα δεν έλεγε όνομα.
γυρίζει αυτός που φρόντισε μέχρι να ανέβει ο σεραφείμ προς το ασθενοφόρο και μου λέει, καθώς τους ευχαριστούσα:
-τι ευχαριστείτε; αυτή είναι η δουλειά μας. πληρωνόμαστε γι'αυτό, και μάλιστα, ξέρετε ποιος μας πληρώνει; όλοι εσείς μας πληρώνετε!

τον κοίταξα με ευγνωμοσύνη και του είπα
όχι, για το έργο που κάνετε, και για τα λόγια που λέτε, δεν πληρωνόσαστε από κανέναν. είναι δώρο που μας κάνετε, να είσαστε έτσι όπως είσαστε.

βρήκα ένα μπλοκάκι, γιατί φυσικά εγώ, ακτός από κινητό δεν είχα τίποτα μαζί μου.
βρήκα ένα μπλοκάκι από τη χρύσα, και απέσπασα ένα στυλό που είδα στο γιλέκο του ενός, ούτε στυλό θέλησαν να δώσουν.

και τέλος μου είπαν.

ΕΜΕΙΣ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΕΙΜΑΣΤΕ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΟΝΟΜΑ.

ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΡΑΜΑ;
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ. ΔΕ ΝΙΩΘΟΥΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΣΥΓΓΝΏΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΊΑ ΣΑΣ, ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΥ ΧΑΡΗ ΣΕ ΕΣΑΣ ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΕΊΝΑΙ ΞΕΡΆ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟ.

οι δικοί σας άνθρωποι να νιώθουν περήφανοι που σας έχουν, κι εσείς να χαιρόσαστε τη ζωή που με τόση αγάπη, τέτοια σύμπνοια, τέτοια αλλελεγγύη, χαρίζετε γύρω σας.

αυτά τα παλλικάρια, που δεν έδωσαν ποτέ το όνομά τους, είναι μια ομάδα.
κι εγώ υποκλίνομαι μπροστά τους

ο θεός μαζί σας παιδιά! πάντα μαζί σας!






άσπεργκερ σημαίνει αυτισμός υψηλής λειτουργικότητας, δλδ νοημοσύνη κανονική ή και υψηλή, αδιαφορία όμως για τον έξω κόσμο, προβλήματα στην κοινωνικοποίηση, αποδοχή, ένταξη, κλπ. ναι μεν εισάγει πληροφορίες, μα δεν τις κατηγοριοποιεί όπως οι περσότεροι, ούτε τον ενδιαφέρει να τις βγάλει έξω παρά μόνο όταν το θεωρεί για εκείνον τον ίδιο κάτι να είναι σημαντικό.

19 σχόλια:

roula karamitrou είπε...

Ρε συ Λενιώ, δόξα το θεό
Να ναι καλά οι άνθρωποι!

shirine nour είπε...

σήμερα λοιπόν από το πρωί σκέφτόμουνα το Σεραφειμάκι.
κι αυτό γιατί?
γιατί είδα στον φωεινό πίνακα ανακοινώσεων του μετρό οτι σήμερα γιορτάζει ο Σεραφείμ.
γυρίζοντας σπίτι σχεδίαζα να σε πάρω τηλέφωνο, τώρα μόλις διάβασα τα οσα περάσατε και η καρδιά μου κόλησε στο κείμενο...
δόξα το θεό, τελος καλό-όλα καλά Ελενάκι!!!
χρόνια πολλά στο Σεραφειμάκι σου και νάστε πάντα καλά, γεροί και δυνατοί!!!
όσο για τους πυροσβέστες...ένα τεράστιο συγκινημένο μπράβο τους!!!

ritsmas είπε...

Αχ βρε Ελένη μου. Τί να σου πω. Μόνο που βρέθηκε το παιδί φτάνει. ναναι και η πυροσβεστική καλά.. να το πούμε παρέξω ότι κανουν καλά τη δουλειά τους.. Το παιδί ομως ευτυχώς. Και να σκεφτείς ότι θα γυριζα το βραδυ-τωρα δηλαδή- να παρω τηλεφωνο για ευχές... οουφ βρε Ελένη

ritsmas είπε...

Το νατασσακι δεν εχει δικτυο και δεν μπορεί να αφήσει μηνυμα...ριτς

Unknown είπε...

το νατασάκι χωρίς δίκτυο; δις ιζ αδύνατον, κι αν είναι δυνατόν, τότε είναι απίθανο να συμβεί στο νατασάκι! κάποιο λάθος έγινε!

Unknown είπε...

ρουλιώ, περιπέτεια.
τον ρώτησα σε μια στιγμή ξόφαλτση:
σεραφείμ, γιατί αλήθεια μπήκες στο φρεάτιο;
-για να ξεφύγω από σας, μου απάντησε.

Unknown είπε...

σιρίν, καταλαβαίνεις πώς νιώθω.
μέχρι να βγω από το νοσοκομείο ήμουν σαν κουρδιστό παιχνίδι. τώρα αρχίζει μια απίστευτη επιφάνεια φόβου, που λέει: άντεξα.

χρόνια πολλά σε όλα τα παιδιά του κόσμου!

Penelope είπε...

Mια που δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί οι γηγενείς βλέπουν ποδόσφαιρο και το φεγγάρι δεν γυρίζει ανάλογα να βγει ο Ιμάμης να του καθησυχάσει.. Τι να σου πω τώρα όλα πήγαν καλά για μια ακομα φορά. Είχαν ένα φιλο με τό ίδιο σύνδρομο δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι είχε τότε μου άρεσε πολύ γιατί ήταν περίεργα έξυπνος και ένοιωθα τόσο βλάκας κοντά του και με το μόνο πράγμα που τα έβγαζα πέρα ήταν το χιούμορ που ο ίδιος το έβρισκε καταπληκτικό!
Ναναι καλά αυτοί οι άνθρωποι και ο σεραφείμ σου!χχχχ
p.s αυτά τα χ είναι φιλιά για να ξέρεις δηλαδή

Coco είπε...

μόλις τώρα συνδέθηκα
αηδία δηλαδή
μα να μη μπορώ ούτε τηλ...
όλα καλά
και χαίρομαι
(μου πέρασε μια σκέψη μήπως αγχώθηκε που άρχισε το σχολείο, λέω τώρα..)
αλλά στο λέω είναι καθαρό γατόνι
χρόνια πολλά!!!

Unknown είπε...

άλλη ερώτηση: δε φοβήθηκες το σκοτάδι;
κοιτάζει και λέει: δε φοβήθηκα.

(ωστόσο όταν βγήκε, είχε προφανώς νιώσει τον κίνδυνο κι ήταν χαμογελαστός σχεδόν, χαρούμενος που βρήκε το δρόμο, προβληματισμένος (πονούσε η μέση του, όπως δήλωσε όταν τον ρωτούσαν,
προφανώς από το σκύψιμο όσο έφευγε - και μάλλον για να γυρίσει δεν πρέπει να ήταν εύκολο)

γατόνι; τότε αντί για πίτσα που σου ζητήσαμε κοκό, έπρεπε να σου ζητήσουμε μπαρμπουνάκια στον περαία!

Unknown είπε...

πηνελόπη, θέλω τις εντυπώσεις σου από συζητήσεις περί γυναικών...
εκεί...
θα μπορούσες;

baobab είπε...

Ήθελε να έρθει μαζί μας για ποδόσφαιρο ο sir Σερ!
Καλημέρα Ελενάκι!
(κομμένο το ποδόσφαιρο, όπως σου είπα, απο'δω και πέρα όταν θα έχεις ομιλία θα είμαι εκεί πριν από το θυρωρό του κτιρίου!α και από αθλήματα... πλέξιμο! που'σαι Κοκό???)

Penelope είπε...

Koίταξε υπάρχουν πολλά είδη γυναικών είναι αυτές που θέλουν να ξεπετάξουν την μπούρκα και δουλεύουν σαν τρελλές για να αποκτήσουν περισσότερη ελευθερία και κοινωνική ζωή εκτός την οικογενειακή. Είναι οι άλλες που θεωρούν την μπούρκα ένα εργαλείο δύναμης να γοητεύσουν κλπ και στάτους μεταξύ των ξένων που είναι καλύτερα εκπαιδευμένοι. Είναι μια κοινωνία που πάσχει γενικώς (άντρες, γυναίκες) από αυτήν την ανισσοροπία Αυτές που ξέρω το παλεύουν γενικώς αλλά όπως είναι γενική αλήθεια παντού η ρίξη είναι περισσότερο μεταξή των δύο ομάδων αυτών που φοράνε και αυτών που δεν φοράνε του ίδιου φύλου. Τα προβλήματα τα κρύβουν κάτω από τα χαλί για να δείξουν πρόσωπο στην κοινωνία, το τελευταίο είναι η μεγαλύτερη αρετή και το μεγαλύτερο εμπόδιο τους για οποιαδήποτε αλλαγή. Από την άλλη ακούγονται ότι εχουν αυξηθεί τα διαζύγια. Γενικώς είναι μια κοινωνία πολύ κλειστή με ιδιότητες αυτής της κλίκας και της αυλής όπως μου είπαν κάποια στιγμή 'τώρα είσαι μία από εμάς'!
Αυτά καλό κουράγιο !

Unknown είπε...

πάντως, επειδή όποιος καεί στη σούπα φυλάγεται και από το γιαούρτι, αύριο έχω μια ομιλία για την αραβική ποίηση.
λέω: μπα, άσε καλύτερα!
δεν την ετοιμάζω. από σήμερα μέχρι αύριο, ποιος ξέρει τι μπορεί να έχει προκύψει!

εν τω μεταξύ, ήρθε η κοκό τη νύχτα και μου έφερε πίτσα να περιδρομιάσω, κι ήρθε η αρετή γεωργουσοπούλου την άλλη μέρα, να καθήσει μαζί μας για να πάω στο μάθημα στο πανεπιστήμιο, πλην όμως, επειδή ετοίμαζαν εξιτήριο δεν μπόρεσα να φύγω.
η αρετή γεωργουσοπούλου είναι μια εξαίρετη γυναίκα, που έγραψε ένα βιβλίο πάνω στην ανθρωπιά που θεριεύει. θα σας μιλήσω άλλοτε.
αυτή έμαθε ότι είχαμε πρόβλημα γιατί είχε πάει με φίλες της στη νέα πεντέλη, και έμαθε τα νέα...
έτσι εγώ κι αυτή βρεθήκαμε σε κάποια φάση στο μπαλκόνι του παίδων, να κουβεντιάζουμε, μιας κι ο σεραφείμ κοιμόταν.
ε, και της είπα: κάτσε κάτω εσύ τώρα, να αρχίσω να απαγγέλω την ομιλία μου, σαν ποίημα! έτοιμη την έχω!
(η γυναίκα όμως είναι πολύ σώφρων και το απέφυγε, αλλά εγώ έχω μια ομιλία αμανάτι τώρα, και δεν ξέρω τι να την κάνω!
καλημέρα κι από δω!

Μηθυμναίος είπε...

Σίγουρα συμπτώσεις... κι εγώ στο μετρό διάβασα για τον εορτάζοντα Σεραφείμ. Κι επειδή δεν γνωρίζω πολλούς με τέτοιο όνομα παρά 2-3 που τους ξέρω σαν "Μάκης" σκέφτηκα το δικό σου Σεραφείμ.
Τώρα διαβάζω όλα τούτα που γράφεις, Ελένη, και συγκλονίστηκα. Φαντάζομαι την ταραχή σου, επόμενο είναι. Αλίμονο. Καλά να είναι το παιδί.
Τα περί της ομάδας αυτής είναι μάλλον εκτός συγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Μπράβο τους!!!

Κι εσείς να 'στε καλά!

Unknown είπε...

αγαπημενε μου φίλε μηθ, τώρα αρχίζει και βγαίνει σιγά-σιγά, σαν παλίρροια, η τρομερή ταραχή που με είχε μεταβάλει σε ζόμπι.
δόξα τω θεώ.
πάντως θα πάρει καιρό να γιάνω... σας το λέω, να έχετε υπομονή μαζί μου!

(χε χε χε, αυτό σημαίνει εκμετάλλευση)

ritsmas είπε...

Ουφ,συγκλονίστηκα και πάλι, διαβάζοντας βεβαια και την εμπειρία στο νοσοκομείο. Τί να πω.... Γι αυτό ειπα να παμε ολοι Φινλανδία( εγραψα ενα σχετικό αρθρο , είναι το φέισμπουκ)...Αλλα Ελενάκι, ειδες τελικά που εχεις σπανιους φίλους, υπέροχους ανθρώπους που σε κανακεύουν ; Α, ωστε η Κοκό πίτσα ε ; και η ευγενία δεν θα ξαναπαίξει ποδοσφαιρο όταν θαχεις ομιλια ; Βρε τί ακουω ;
Ομορφα πραγματα, όταν εχουν περάσει τα δύσκολα. Σε σκέπτομαι και πρέπει καποια μερα να μιλήσουμε λίγο..
φιλια πολλα και δυναμη , μην κανεις βημα πισω σε τίποτα..

Unknown είπε...

ριτς, αύριο είναι να μιλήσω για αραβική ποίηση στην εσηέα. θα είσαι εκεί άραγε; θα λεγαμε δυο λόγια, κατά τις τρεις...
μετά θα πάω στην αλεξανδρούπολη. πολύ θέλω να ειδωθούμε, και λυπάμαι που θα χάσω την ομιλία σου για κάτι που με ενδιαφέρει πολύ!

roula karamitrou είπε...

Αυτό το θέλω να ξεφύγω από σας, έχει κι ένα κομμάτι μου φαίνεται από θέλω να δω εμένα...πόσο καλά μπορώ να ξεφύγω και να δω και σας... πόσο καλά θα με κυνηγήσετε
Αγάντα αγαπημένη κυρία μουροκουνέλη μου και καλή ευκολία για το ΠΣΚ :)