Τα παιδιά της Πυροσβεστικής. Υποκλίνομαι.

ο σεραφείμ, δεκατετράχρονος με σύνδρομο άσπεργκερ.
με κατάθλιψη λόγω εφηβείας και αντίξοου περιβέλλοντος.
τελευταία φορά που τον είδαν ήταν κοντά σ'ένα φρεάτιο στη ρεματιά χαλανδρίου.
γυρνάμε με τον μπαμπά του στο σπίτι, ψάχνουμε. κινητοποιούμε γείτονες και φίλους.
αποφασίζω να καλέσω την πυροσβεστική.
199. απαντάνε αμέσως. γειά σας, ονομάζομαι χχ είμαι η μαμά του σεραφείμ χ, τον είδαν τελευταία στη ρεματιά, να μπαίνει σ'ένα φρεάτιο. ο σεραφείμ υποφέρει από άσπεργκερ και επιληψία.
-τι συγγένεια έχετε;
-είμαι η μητέρα του.
-δώστε μας ένα τηλέφωνο.
-πού είναι το σημείο αυτό; από πού έχει πρόσβαση;
-κοιτάχτε, είναι το σημείο που η ρεματιά χαλανδρίου είναι πολύ κοντά στη λεωφόρο πεντέλεης, έχει εκεί φανάρι και το εμπορικό κέντρο ερμείον, διασταύρωση με είσοδο πολυδρόσου, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πώς λέγεται ο δρόμος αυτός που τέμνει την πεντέλης. το φρεάτιο είναι ακριβώς κάτω από τη γέφυρα. να πάω να δω πώς λέγεται ο δρόμος.
-όχι, θα το βρούμε εμείς, πηγαίνετε να μας περιμένετε εκεί. πάρτε τηλέφωνο και την αστυνομία να δηλώσετε τυχόν εξαφάνιση.

η νάγια που είναι φοιτήτρια μαζί με την οποίαν ήταν ο σεραφείμ όταν το έσκασε, πήγε να κάνει τη σημαδούρα στο συγκεκριμένο σημείο. εγω, για να πάω εκεί, κατέβηκα στο ποτάμι, που δεν έχει σχεδόν ποτέ πολύ νερό, περπατούσα ανάμεσα καλώντας το σεραφείμ. συγχρόνως πήρα το 100 από το κινητό μου.
δεν άργησαν ιδιαίτερα να το σηκώσουν.
έλεγα περίπου τα ίδια σαν μαγνητόφωνο, ό,τι είπα και στους πυροσβέστες.
-και πώς κυρία μου; είσαστε μητέρα και δεν είσαστε μαζί με το παιδί σας; τι είναι αυτά που λέτε;
ακούγεται μια νεανική αφελής φωνή.
δεν έδωσα σημασία, μόνο για να κόψω το βήχα στον επίδοξο νεαρό δικαστή, -και πήγε ο νους μου στη μαριάννα- του λέω: είχαμε πάει συμβουλευτική γονέων για το θέμα του παιδιού μας, κι ήταν μαζί με μια φίλη που είναι πάντα μαζί του.
μετά ήταν το θέμα του ονόματος του δρόμου.
τόσο ταραγμένη που ήμουνα, αδύνατον να το θυμηθώ. ο αστυνομικός λέει: να πάτε να δείτε και να μας ξαναπάρετε τηλέφωνο.
εγώ, ελπίζοντας και απορώντας, λέω ναι. ενδεχομένως θα σας πάρω τηλέφωνο τώρα, να ανέβω.
(παρακαλούσα να βρεθεί ο σεραφ, και συγχρόνως έβλεπα ότι ημουνα μέσα στο ποτάμι, και με το περσινό σπασμένο αστράγαλο, τα βρεμένα παπούτσια και τα 23 μου χρόνια, που τίποτα δεν είχε σημασία, έπρεπε να ανέβω, να βγώ από κει και να δω).
ατυχής έκφραση λοιπόν.
και η νεανική αστυνομική φωνή έλεγε: τι λετε κυρία μου! ψάχνουμε για το παιδί σας και διερωτάστε αν θα μας ξαναπάρετε τηλέφωνο. εκείνη την ώρα έφτασα στο σημείο.

η πυροσβεστική ήταν κιόλας εκεί. ένα μεγάλο αυτοκίνητο με μιά ομάδα. μη με ρωτήσετε π΄σοοι ήταν. 4; 5; 6; αδύνατον να θυμηθώ.
θυμηθείτε εσείς τη λέξη 'ομάδα', και θα σας πω τι σημαίνει μετά.
η νάγια μου φώναξε το όνομα της οδού από πάνω, και η επιτυχής συνδιάλεξη με την αστυνομία τερματίστηκε.
οι πυροσβέστες κατέβηκαν στα μέσα στης πλαγιάς του ποταμού, που ήταν ένα φρεάτιο όπου άνετα χωρούσε άνθρωπος.
σκοτάδι μέσα.
εγώ ανέβηκα, με τη βοήθεια κλαδιών και συρμάτων που βάσταγαν τις πέτρες στα πλάγια της ρεματιάς.
με κράνη, φανάρια και οξυγόνο μπήκαν μέσα.
με άκρα ετοιμότητα, ο αρχηγός ρώτησε πώς έλεγαν το παιδί, και άρχισαν μέσα στο τούνελ να φωνάζουν όχι πολύ, αλλά λίγο δυνατά, 'σεραφείμ, πού είσαι φίλε μου; ερχόμαστε προς το μέρος σου'.
με μια γλύκα, αβίαστη...

με μια γλύκα αβίαστη...

μαζί μου ήταν και η χρύσα σπηλιώτη, με την οποία θα πηγαίναμε στην ομιλία για ισλαμική τέχνη. στάθηκε κοντά μου όλες αυτές τις στιγμές, ειδοποίησε ότι δε θα πάω στον τόπο που θα με περίμεναν, κλπ κλπ. μαζί μου στα κατσάβραχα.

μετά οι πυροσβέστες βγήκαν. χωρίς το σεραφείμ. το φρεάτιο διακλαδίζεται. πρέπει να μάθουμε πού καταλήγει, να ψάξουν κι από κει.
είχαν προχωρήσει επί 10 λεπτά. σεραφείμ πουθενά.
εκείνη την ώρα είδα μπροστά μου κι ένα μεσόκοπο αστυνομικό.
κι ενώ οι πυροσβέστες συντόνιζαν δράση, ο σεραφείμ, προφανώς κινητοποιημένος και κερδίζοντας τον επαναπροσανατολισμό του μέσα στο σκοτάδι από το θόρυβο των πυροσβεστών, βγήκε!

ιστοί αράχνες και λοιπά και σκόνες αφάνταστες στο κεφάλι, την μπλούζα, λιγότερες στο παντελόνι. μέχρι πάνω από τον αστράγαλο παπούτσια και παντελόνι μέσα στο νερό.

το νοσοκομειακό εκεί. να δουν τι εισέπνευσε, τι έγινε.

μόλις τον είδαν οι πυροσβέστες, τον έβαλαν να κάτσει δίπλα εκεί, κάθησα κι εγώ.
μη ρωτάτε πόσο σαστισμένος μπορεί να ήταν.
μετά με γλύκα τον πήραν να τον ανεβάσουν επάνω.
πάνω στη χαρά τους που το παιδί βρέθηκε χάρη στη δική τους κινητοποίηση, γύρισαν και είδαν τη χρύσα, την αναγνώρισαν, είπαν μια γλυκιά κουβέντα για τη γλυκιά φίλη μου.
εγώ είχα λιώσει.
αν ήμουνα κερί θα είχα σβήσει.

ήμουνα με το κινητό στο χέρι και τίποτε άλλο.
ήθελα να ευχαριστήσω τα παλλικάρια αυτά που δούλεψαν με απίστευτο συντονισμό και με απίστευτη ευγένεια.
τους ευχαρίστησα με τα λίγα λόγια που μπορεί μια μάνα να πει εκείνη την ώρα.
τους παρακάλεσα όμως να μάθω τα ονόματά τους.
-δε χρειάζεται, τη δουλειά μας κάναμε!
-σας παρακαλώ, πέστε μου, πώς σας λε΄νε.
-δε χρειάζεται, όποιον και να ρώταγα δεν έλεγε όνομα.
γυρίζει αυτός που φρόντισε μέχρι να ανέβει ο σεραφείμ προς το ασθενοφόρο και μου λέει, καθώς τους ευχαριστούσα:
-τι ευχαριστείτε; αυτή είναι η δουλειά μας. πληρωνόμαστε γι'αυτό, και μάλιστα, ξέρετε ποιος μας πληρώνει; όλοι εσείς μας πληρώνετε!

τον κοίταξα με ευγνωμοσύνη και του είπα
όχι, για το έργο που κάνετε, και για τα λόγια που λέτε, δεν πληρωνόσαστε από κανέναν. είναι δώρο που μας κάνετε, να είσαστε έτσι όπως είσαστε.

βρήκα ένα μπλοκάκι, γιατί φυσικά εγώ, ακτός από κινητό δεν είχα τίποτα μαζί μου.
βρήκα ένα μπλοκάκι από τη χρύσα, και απέσπασα ένα στυλό που είδα στο γιλέκο του ενός, ούτε στυλό θέλησαν να δώσουν.

και τέλος μου είπαν.

ΕΜΕΙΣ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΕΙΜΑΣΤΕ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΟΝΟΜΑ.

ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΡΑΜΑ;
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ. ΔΕ ΝΙΩΘΟΥΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΣΥΓΓΝΏΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΊΑ ΣΑΣ, ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΥ ΧΑΡΗ ΣΕ ΕΣΑΣ ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΕΊΝΑΙ ΞΕΡΆ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟ.

οι δικοί σας άνθρωποι να νιώθουν περήφανοι που σας έχουν, κι εσείς να χαιρόσαστε τη ζωή που με τόση αγάπη, τέτοια σύμπνοια, τέτοια αλλελεγγύη, χαρίζετε γύρω σας.

αυτά τα παλλικάρια, που δεν έδωσαν ποτέ το όνομά τους, είναι μια ομάδα.
κι εγώ υποκλίνομαι μπροστά τους

ο θεός μαζί σας παιδιά! πάντα μαζί σας!






άσπεργκερ σημαίνει αυτισμός υψηλής λειτουργικότητας, δλδ νοημοσύνη κανονική ή και υψηλή, αδιαφορία όμως για τον έξω κόσμο, προβλήματα στην κοινωνικοποίηση, αποδοχή, ένταξη, κλπ. ναι μεν εισάγει πληροφορίες, μα δεν τις κατηγοριοποιεί όπως οι περσότεροι, ούτε τον ενδιαφέρει να τις βγάλει έξω παρά μόνο όταν το θεωρεί για εκείνον τον ίδιο κάτι να είναι σημαντικό.