εκείνη τα είπε. εγώ τα έγραψα.

νιώθει άκυρη, ακριβώς το γιώτα και το έψιλον γιώτα.
αυτό το τελευταίο, αυστηρά διφορούμενο γράμμα: άλλωστε, 2 μικρές καμπύλες, ένα είδος ωμέγα που δεν έχει κατακάτσει ακόμα στο βυθό του θανάτου.
ο θάνατος δε γράφεται με ωμέγα βέβαια, κλειστά μ' ένα θήτα γράφεται, θύσσανος, θάμνος, θάνατος.
ένα μαύρο φύκι στο βυθό.
κάποιος που πέφτει στα γαλανά νερά σιγά σιγά, πνιγμένος προχωρά με το ρυθμό που δεν έχει, και στο τέλος το έψιλον θα γίνει ένα 'ω!'.
νιώθει άκυρη και γι' αυτό δε θέλει να κάνει τίποτε. όλα, πέρασαν από την επιφάνεια στο βυθό χωρίς διαδρομή.
γη χωρίς ουρανό
διάστημα χωρίς ουρανό.
φέτα ψωμί χωρίς ζητιάνο σε σπίτι καλοφαγωμένων που έχουν φύγει.
ο αέρας της μνήμης σπρώχνει τα φύλλα του φθινοπώρου: αριθμοί, ταυτότητες, άμκα.
μάνγκα κόμικς στάσεις σούτρα
σούτρα σκέτη αναφορά από κάτι που όλος ο κόσμος ξέρει, όχι εσύ, όχι εσύ.
υπόνοιες ότι κανείς δεν ξέρει, μα πάντα ξέρει.
άσε λίγα λευκά για να σε διαβάζουν.
τα γηρατειά προχωράνε με μπαστούνι
κι ο άσσος κρυφογελάει σ' ένα μανίκι
δεν ενδιαφέρομαι
μπορεί να έχει ραφή που θα τον βαστά πάντα μέσα.
είναι μια ελπίδα κι αυτή
τόσο άκυρη
όσο μερικές γραμμές ακόμη.