σας γράφω γιατί είχα ραντεβού μ' ένα φίλο μου κι άργησε. με πήρε τηλέφωνο να μου εξηγήσει το λόγο: άργησε γιατί κάποιος αυτοκτόνησε στο σταθμό κατεχάκη κι υπάρχει καθυστέρηση.
να ξαφνικά που στον καθημερνό μας λόγο, στην ηλιόλουστη ελλάδα, μια αυτοκτονία μπαίνει βρε παιδί μου στη μέση και μας ενοχλεί.
στη συγκεκριμένη περίπτωση τίθεται θέμα αν ήταν αυτοκτονία ή ανθρωποκτονία.
ΊΣΩΣ ΚΎΡΙΕ ΠΡΌΕΔΡΕ, ΚΎΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΈ, ΚΎΡΙΕ ΠΡΎΤΑΝΗ,
ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΆ ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΕΓΌΜΕΝΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΊΑ Ή ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΊΑ.
και για τις δυο λέξεις υπάρχει ένα κοινό τμήμα, και στις δυο περιπτώσεις ΆΝΘΡΩΠΟΣ, άνθρωπος χάνει τη ζωή του. ανθρωποκτονία είναι λοιπόν και στις δυο περιπτώσεις, και γι' αυτό σας γράφω.
μπορεί να είμαι γραφική, αστεία, και μπορείτε να με αποκαλέσετε όπως νομίζετε, είτε φωναχτά είτε από μέσα σας.
όμως είμαι γυναίκα. ως άνθρωπος, ως μητέρα ανθρώπων που μεγαλώνουν στον τόπο μας, ως δασκάλα, ως πανεπιστημιακός, ως υποτιθέμενος άνθρωπος των γραμμάτων, ως μέλος της Ανθρωπιστικής Εταιρείας,
σας εγκαλώ σε κάτι που δε βλέπω να έχετε κάνει μέχρι τώρα: δε βλέπετε πόσες λεγόμενες αυτοκτονίες κλονίζουν τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας; πόσοι άνθρωποι θεωρούνται ότι έβαλαν τέρμα στη ζωή τους αφήνοντας σημειώματα ή όχι, άνθρωποι που μας εμπλέκουν όλους στην καθημερνότητά μας με την πράξη τους;
δε βλέπετε, δεν ακούτε, δε σκέφτεστε ότι η ιδέα του αδιεξόδου που εκφράζεται μέσα από την ύψιστη και απονενοημένη κίνηση του φόνου του ανθρώπου ως ανθρώπου και ως εαυτού απλώνει 'όπως μια σταγόνα μελάνι σ' ένα χαρτί';
ένας έφηβος το χειμώνα μ' ένα σπαθί σαμουράι τραυματίζει ευτυχώς ελαφρά κάποιον στην αυλή του σχολείου του. μια έφηβος περνά τις πανελλήνιες, 'γράφει καλά' και τη βρίσκουν νεκρή στα 18 της οι γονείς της. ένας φαρμακοποιός στο σύνταγμα, ένας δάσκαλος στη θράκη, ένας πανεπιστημιακός στην αθήνα, ένας επιχειρηματίας στην κρήτη....
ποια η μέριμά σας κύριε Πρόεδρε;
ποια η μέριμνά σας κύριε Πρωθυπουργέ, τωρινέ ή χτεσινέ;
ποια η μέριμνά μας κύριε Πρύτανη;
μπορεί απλώς να μη γνωρίζω, κι εσείς να έχετε πράξει, ή σκεφτεί, κάτι. συγχωρείστε με που αγνοώ. αλλά
κάτι επιτέλους πρέπει να γίνει!
να ξαφνικά που στον καθημερνό μας λόγο, στην ηλιόλουστη ελλάδα, μια αυτοκτονία μπαίνει βρε παιδί μου στη μέση και μας ενοχλεί.
στη συγκεκριμένη περίπτωση τίθεται θέμα αν ήταν αυτοκτονία ή ανθρωποκτονία.
ΊΣΩΣ ΚΎΡΙΕ ΠΡΌΕΔΡΕ, ΚΎΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΈ, ΚΎΡΙΕ ΠΡΎΤΑΝΗ,
ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΆ ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΕΓΌΜΕΝΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΊΑ Ή ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΊΑ.
και για τις δυο λέξεις υπάρχει ένα κοινό τμήμα, και στις δυο περιπτώσεις ΆΝΘΡΩΠΟΣ, άνθρωπος χάνει τη ζωή του. ανθρωποκτονία είναι λοιπόν και στις δυο περιπτώσεις, και γι' αυτό σας γράφω.
μπορεί να είμαι γραφική, αστεία, και μπορείτε να με αποκαλέσετε όπως νομίζετε, είτε φωναχτά είτε από μέσα σας.
όμως είμαι γυναίκα. ως άνθρωπος, ως μητέρα ανθρώπων που μεγαλώνουν στον τόπο μας, ως δασκάλα, ως πανεπιστημιακός, ως υποτιθέμενος άνθρωπος των γραμμάτων, ως μέλος της Ανθρωπιστικής Εταιρείας,
σας εγκαλώ σε κάτι που δε βλέπω να έχετε κάνει μέχρι τώρα: δε βλέπετε πόσες λεγόμενες αυτοκτονίες κλονίζουν τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας; πόσοι άνθρωποι θεωρούνται ότι έβαλαν τέρμα στη ζωή τους αφήνοντας σημειώματα ή όχι, άνθρωποι που μας εμπλέκουν όλους στην καθημερνότητά μας με την πράξη τους;
δε βλέπετε, δεν ακούτε, δε σκέφτεστε ότι η ιδέα του αδιεξόδου που εκφράζεται μέσα από την ύψιστη και απονενοημένη κίνηση του φόνου του ανθρώπου ως ανθρώπου και ως εαυτού απλώνει 'όπως μια σταγόνα μελάνι σ' ένα χαρτί';
ένας έφηβος το χειμώνα μ' ένα σπαθί σαμουράι τραυματίζει ευτυχώς ελαφρά κάποιον στην αυλή του σχολείου του. μια έφηβος περνά τις πανελλήνιες, 'γράφει καλά' και τη βρίσκουν νεκρή στα 18 της οι γονείς της. ένας φαρμακοποιός στο σύνταγμα, ένας δάσκαλος στη θράκη, ένας πανεπιστημιακός στην αθήνα, ένας επιχειρηματίας στην κρήτη....
ποια η μέριμά σας κύριε Πρόεδρε;
ποια η μέριμνά σας κύριε Πρωθυπουργέ, τωρινέ ή χτεσινέ;
ποια η μέριμνά μας κύριε Πρύτανη;
μπορεί απλώς να μη γνωρίζω, κι εσείς να έχετε πράξει, ή σκεφτεί, κάτι. συγχωρείστε με που αγνοώ. αλλά
κάτι επιτέλους πρέπει να γίνει!
2 σχόλια:
έχεις την εντύπωση πως θ' ακούσουν;
νομίζω πως τώρα πια αυτοί τα κατάργησαν τα μάτια τους..
εμείς όμως ,όλοι εμείς ,που έχουμε την ευλογία να είμαστε δάσκαλοι,ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά..
κι εσύ τα έχεις..
δε φτάνει, δε φτάνει, τα μάτια θέλουν πιο ανοιχτά, να χωράει η λέξη άνθρωπος. αλλιώς μένει το χώμα. αυτοί στο χώμα κι εμείς στη φυλακή; όχι!
αυτοί στο χώμα κι εμείς να είμαστε ξυπνητοί να ξέρουμε από ποια μεριά πλακώνει το σκοτάδι!
Δημοσίευση σχολίου