όταν δεν γράφω 'ζεστή', μόλις βγω από το θέατρο ή το σινεμά, μετά συνήθως δε γράφω, γιατί φεύγει η αίσθηση η πρώτη. κι άλλωστε, σπάνια γράφω αρνητικά για κάτι, το βουλώνω, εκτός κι αν είμαι εντελώς πυρ και μανία.
την περασμένα βδομάδα πήγα στη Μαύρη Σφαίρα.
(κι όσοι με διαβάζετε, ξέρετε πως σπάνια βάζω κεφαλαία. εδώ έβαλα επίτηδες).
η Μαύρη Σφαίρα είναι μια τιπούκειτος του σύγχρονου θεάτρου. τιπούκειτος είναι ένα εγχειρίδιο με πολλά θέματα, που τα μαζεύει όλα, και έχοντάς το, ξέρεις τι και πού κείται για να κάνεις τη δουλειά σου.
η Μαύρη Σφαίρα είναι η τιπούκειτος του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου.
η τότα σακελλαρίου, που ίδρυσε τη Μαύρη Σφαίρα, είναι μαθήτρια του Κάρολου Κουν. το είναι στο ενεστώτα: όταν είχες τέτοιο δάσκαλο και τον άφησες να σε κάνει μαθητή, μένει στον ενεστώτα η σχέση, και γίνεται επαγγελματική συνείδηση.
η συνείδηση είναι μια πολυδελεμένη πέτρα. αξίζει να την κουβαλάς, έστω κι αν ξέρεις ότι μεταφορικά μια πέτρα σε πάει στο φούντο. αλλά, έτσι είναι: ή έχεις συνείδηση ή δεν έχεις.
το ελληνικό θέατρο, σ' αυτόν τον ανέκαθεν εξωτερικεύοντα ναρκισισμό και δράμα λαό, είναι πρωτοπορία. πόσοι γράψανε 'σοφοκλή' στην εποχή τους σε όποιο πλάτος και μήκος της γης; ποιος έντυσε τους ψυχαναλυτικούς μύθους με σώμα -γιατί αυτό είναι το θέατρο- καλύτερα από τον ελληνικό λόγο; δεν ξέρω, μα, απ' ό,τι φαίνεται, αν μέχρι την ιαπωνία σήμερα ανεβάζουν τους αρχαίους τραγικούς, σημαίνει ότι δεν υπάρχει άλλο θέατρο τόσο πρωτοπόρο...
η τότα σακελλαρίου αγγίζει ό,τι αγγίζει με τη σοβαρότητα του δασκάλου της και την ταυτότητα της ελληνικής και λόγιας φωνής της. ΣΕΒΕΤΑΙ το κείμενο που υπηρετεί, αγαπάει τους μαθητές της -γιατί ο σκηνοθέτης κι ο ηθοποιός σχέση μαθητείας πιστεύω έχουν-. το αμάλγαμα είναι πάντα τέτοιο που ποτέ δεν το χάνω.
τώρα το Κόκκινο Ρομάντσο. ενός Ρώσου της περεστρόικα περίπου.
για να σας περιγράψω αυτό που είδα, θυμάμαι την 11/9/2001. ο δεύτερος από τους δίδυμους πύργους κατέπεσε μπροστά στα μάτια των τηλεθεατών. μα δεν ήταν έκρηξη αν θυμάστε: το όλον κατέρρευσε προς τα μέσα. στα γαλλικά την έκρηξη την λένε explosion, ακριβώς η ελληνική λέξη, εξ- κάτι που διασπάται και σκορπίζεται. όχι λοιπόν, ο δεύτερος δίδυμος πύργος είχε implosion, ιν- προς τα μέσα απορροφήθηκε όλη η καταστροφή του, έξω βγήκε ο τεράστιος δράκος της σκόνης και του καπνού.
αυτή η εσωτερική έκρηξη είναι το κόκκινο ρομάντσο, κι αν το δεις έτσι, καταλαβαίνεις και τον τίτλο.
δυο άνθρωποι δουλεύουν την αλήθεια τους μέσα από τα ψέμματα: λάθος ταυτότητα ο ένας, λάθος όνειρα ο άλλος, λάθος κίνηση, λάθος αλήθεια κάθε φορά που μια ψυχή πονάει και θέλει να συναντήσει κάτι από μιαν άλλη ψυχή.
ο τρόπος των ηθοποιών και η σκηνοθεσία είναι φοβερή.
εσύ, το λεγόμενο κοινό, είσαι σε απόσταση αναπνοής από τους ηθοποιούς. η έκρηξη όμως είναι τόσο εσωτερική, τόσο μεγαλειώδης, που οι ηθοποιοί, απορροφημένοι από αυτήν, είναι κατά παρασάγκας μακριά από σένα.
κι εσύ, δίνεις έναν άλλον τίτλο στο έργο που βλέπεις: το λες: Ταύτιση. ταύτιση, γιατί αναγνωρίζεις, αναγνωρίζεσαι εσύ ο ίδιος στην εσωτερική έκρηξη της αλήθειας χωρίς όνομα που βλέπεις μπροστά σου και αναγνωρίζεις μέσα σου.
υπέροχο. μην το χάσετε, οι μέρες είναι λίγες. α, και να πω κι αυτό. επειδή οι μέρες είναι δύσκολες για όλους, 10 ευρώ η είσοδος.
http://mavrisfaira.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html
http://mavrisfaira.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html http://kokkinikissa.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html
την περασμένα βδομάδα πήγα στη Μαύρη Σφαίρα.
(κι όσοι με διαβάζετε, ξέρετε πως σπάνια βάζω κεφαλαία. εδώ έβαλα επίτηδες).
η Μαύρη Σφαίρα είναι μια τιπούκειτος του σύγχρονου θεάτρου. τιπούκειτος είναι ένα εγχειρίδιο με πολλά θέματα, που τα μαζεύει όλα, και έχοντάς το, ξέρεις τι και πού κείται για να κάνεις τη δουλειά σου.
η Μαύρη Σφαίρα είναι η τιπούκειτος του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου.
η τότα σακελλαρίου, που ίδρυσε τη Μαύρη Σφαίρα, είναι μαθήτρια του Κάρολου Κουν. το είναι στο ενεστώτα: όταν είχες τέτοιο δάσκαλο και τον άφησες να σε κάνει μαθητή, μένει στον ενεστώτα η σχέση, και γίνεται επαγγελματική συνείδηση.
η συνείδηση είναι μια πολυδελεμένη πέτρα. αξίζει να την κουβαλάς, έστω κι αν ξέρεις ότι μεταφορικά μια πέτρα σε πάει στο φούντο. αλλά, έτσι είναι: ή έχεις συνείδηση ή δεν έχεις.
το ελληνικό θέατρο, σ' αυτόν τον ανέκαθεν εξωτερικεύοντα ναρκισισμό και δράμα λαό, είναι πρωτοπορία. πόσοι γράψανε 'σοφοκλή' στην εποχή τους σε όποιο πλάτος και μήκος της γης; ποιος έντυσε τους ψυχαναλυτικούς μύθους με σώμα -γιατί αυτό είναι το θέατρο- καλύτερα από τον ελληνικό λόγο; δεν ξέρω, μα, απ' ό,τι φαίνεται, αν μέχρι την ιαπωνία σήμερα ανεβάζουν τους αρχαίους τραγικούς, σημαίνει ότι δεν υπάρχει άλλο θέατρο τόσο πρωτοπόρο...
η τότα σακελλαρίου αγγίζει ό,τι αγγίζει με τη σοβαρότητα του δασκάλου της και την ταυτότητα της ελληνικής και λόγιας φωνής της. ΣΕΒΕΤΑΙ το κείμενο που υπηρετεί, αγαπάει τους μαθητές της -γιατί ο σκηνοθέτης κι ο ηθοποιός σχέση μαθητείας πιστεύω έχουν-. το αμάλγαμα είναι πάντα τέτοιο που ποτέ δεν το χάνω.
τώρα το Κόκκινο Ρομάντσο. ενός Ρώσου της περεστρόικα περίπου.
για να σας περιγράψω αυτό που είδα, θυμάμαι την 11/9/2001. ο δεύτερος από τους δίδυμους πύργους κατέπεσε μπροστά στα μάτια των τηλεθεατών. μα δεν ήταν έκρηξη αν θυμάστε: το όλον κατέρρευσε προς τα μέσα. στα γαλλικά την έκρηξη την λένε explosion, ακριβώς η ελληνική λέξη, εξ- κάτι που διασπάται και σκορπίζεται. όχι λοιπόν, ο δεύτερος δίδυμος πύργος είχε implosion, ιν- προς τα μέσα απορροφήθηκε όλη η καταστροφή του, έξω βγήκε ο τεράστιος δράκος της σκόνης και του καπνού.
αυτή η εσωτερική έκρηξη είναι το κόκκινο ρομάντσο, κι αν το δεις έτσι, καταλαβαίνεις και τον τίτλο.
δυο άνθρωποι δουλεύουν την αλήθεια τους μέσα από τα ψέμματα: λάθος ταυτότητα ο ένας, λάθος όνειρα ο άλλος, λάθος κίνηση, λάθος αλήθεια κάθε φορά που μια ψυχή πονάει και θέλει να συναντήσει κάτι από μιαν άλλη ψυχή.
ο τρόπος των ηθοποιών και η σκηνοθεσία είναι φοβερή.
εσύ, το λεγόμενο κοινό, είσαι σε απόσταση αναπνοής από τους ηθοποιούς. η έκρηξη όμως είναι τόσο εσωτερική, τόσο μεγαλειώδης, που οι ηθοποιοί, απορροφημένοι από αυτήν, είναι κατά παρασάγκας μακριά από σένα.
κι εσύ, δίνεις έναν άλλον τίτλο στο έργο που βλέπεις: το λες: Ταύτιση. ταύτιση, γιατί αναγνωρίζεις, αναγνωρίζεσαι εσύ ο ίδιος στην εσωτερική έκρηξη της αλήθειας χωρίς όνομα που βλέπεις μπροστά σου και αναγνωρίζεις μέσα σου.
υπέροχο. μην το χάσετε, οι μέρες είναι λίγες. α, και να πω κι αυτό. επειδή οι μέρες είναι δύσκολες για όλους, 10 ευρώ η είσοδος.
http://mavrisfaira.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html
http://mavrisfaira.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html http://kokkinikissa.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου