το ξέρω πως πάντα μένω πίσω.
καμιά φορά όχι μόνο πίσω, απλώς δε βρίσκω θέση πουθενά.
του που θε να είναι μια τρισύλλαβη λέξη, πού θες να ξέρω, που θε να πας, που θε να το βρείς..
που που...
πού, και στο τέλος 'πουθενά'.
ένας κρεμασμένος είναι κάποιος που δεν ακουμπάει πουθενά.
μήτε γη μήτε ουρανό. τα πόδια του κρέμονται. μα δεν πατούν τη γη που δεν ήθελε να του κάνει χώρα.
όταν κάποιος πεθαίνει, και μετά οι άλλοι τον κλαίνε και αναλογίζονται για το πώς πέθανε κάποιος άνθρωπος, είναι πια αργά.
είναι αργά για μένα, που το έμαθα τώρα, ή είναι αργά μόνο για κείνον, που έφυγε γιατί κανείς δε στάθηκε δίπλα του, γιατί κανείς δε φώναξε γι' αυτόν, γιατί κανείς, κανείς... κανείς δεν υπήρχε μαζί του.
είμαι στο πανεπιστήμιο και κάνω μάθημα, σ' ένα τμήμα όπου συνάδελφοί μου
ναι συν- ά δελ φοί μου, κάνουν μάθημα όπως κι εγώ, και συμμερίζομαι μαζί τους τη δουλειά τους, και παλεύουμε όλοι μαζί για το συλλογικό έργο που λέγεται διδασκαλία και δη πανεπιστημιακή, όπου βέβαια η πολυφωνία είναι απαραίτητη.
μόνο που εγώ παίρνω μισθό.
νορμάλ, θα μου πείτε.
συφμωνώ σχεδόν:
όταν δίπλα μου κάποιος κάνει την ίδια δουλειά με μένα (για να μην πω και καλύτερη) κι αυτός δεν πληρώνεται, τι συμβαίνει;
ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ ΌΤΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΚΛΕΓΜΈΝΟΙ ΕΔΏ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ;;;;;
πριν λίγο καιρό, ένας φαρμακοποιός, πυρπολήθηκε, πλατεία συντάγματος. ένα γράμμα.
πριν λίγο καιρό, ένας δάσκαλος, στην ξάνθη, μερικά γράμματα, κρεμάστηκε.
κι έλεγα πως η αυτοκτονία είναι σκέτη ψυχιατρική.
τώρα ο νίκος παλυβός, συνάδελφός μου, βρέθηκε εκεί που τίποτε και κανένας δεν τον στήριξε για να μην το κάνει.
ποια μάνα και ποιος πατέρας σε κλαίνε τώρα νίκο;
πού είσαι;
εκεί που είσαι εσύ δεν ξέρω πώς είναι.
εδώ που είμαι εγώ, ξέρω πώς είναι: είναι παγερά και αδιάφορα. είναι οικτρά και μουλωχτά. είναι ανελέητα και φοβισμένα.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΔΟΥΛΕΎΩ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΔΟΥΛΕΙΆ, ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΠΛΗΡΏΝΟΝΤΑΙ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΏΝΟΝΤΑΙ.
ΠΙΣΤΕΎΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΕΤΣΙ.
Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΌΛΟΥΣ.
ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει νίκο.
προτείνω τα τμήματα που έχουν ανάγκη από αδιόριστα μέλη ΔΕΠ να δράσουν ώστε κάτι να γίνει γι' αυτή την εντελώς απαράδεκτη κατάσταση, που δε νομίζω να συμβαίνει και σε άλλα επαγγέλματα.
καμιά φορά όχι μόνο πίσω, απλώς δε βρίσκω θέση πουθενά.
του που θε να είναι μια τρισύλλαβη λέξη, πού θες να ξέρω, που θε να πας, που θε να το βρείς..
που που...
πού, και στο τέλος 'πουθενά'.
ένας κρεμασμένος είναι κάποιος που δεν ακουμπάει πουθενά.
μήτε γη μήτε ουρανό. τα πόδια του κρέμονται. μα δεν πατούν τη γη που δεν ήθελε να του κάνει χώρα.
όταν κάποιος πεθαίνει, και μετά οι άλλοι τον κλαίνε και αναλογίζονται για το πώς πέθανε κάποιος άνθρωπος, είναι πια αργά.
είναι αργά για μένα, που το έμαθα τώρα, ή είναι αργά μόνο για κείνον, που έφυγε γιατί κανείς δε στάθηκε δίπλα του, γιατί κανείς δε φώναξε γι' αυτόν, γιατί κανείς, κανείς... κανείς δεν υπήρχε μαζί του.
είμαι στο πανεπιστήμιο και κάνω μάθημα, σ' ένα τμήμα όπου συνάδελφοί μου
ναι συν- ά δελ φοί μου, κάνουν μάθημα όπως κι εγώ, και συμμερίζομαι μαζί τους τη δουλειά τους, και παλεύουμε όλοι μαζί για το συλλογικό έργο που λέγεται διδασκαλία και δη πανεπιστημιακή, όπου βέβαια η πολυφωνία είναι απαραίτητη.
μόνο που εγώ παίρνω μισθό.
νορμάλ, θα μου πείτε.
συφμωνώ σχεδόν:
όταν δίπλα μου κάποιος κάνει την ίδια δουλειά με μένα (για να μην πω και καλύτερη) κι αυτός δεν πληρώνεται, τι συμβαίνει;
ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ ΌΤΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΚΛΕΓΜΈΝΟΙ ΕΔΏ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ;;;;;
πριν λίγο καιρό, ένας φαρμακοποιός, πυρπολήθηκε, πλατεία συντάγματος. ένα γράμμα.
πριν λίγο καιρό, ένας δάσκαλος, στην ξάνθη, μερικά γράμματα, κρεμάστηκε.
κι έλεγα πως η αυτοκτονία είναι σκέτη ψυχιατρική.
τώρα ο νίκος παλυβός, συνάδελφός μου, βρέθηκε εκεί που τίποτε και κανένας δεν τον στήριξε για να μην το κάνει.
ποια μάνα και ποιος πατέρας σε κλαίνε τώρα νίκο;
πού είσαι;
εκεί που είσαι εσύ δεν ξέρω πώς είναι.
εδώ που είμαι εγώ, ξέρω πώς είναι: είναι παγερά και αδιάφορα. είναι οικτρά και μουλωχτά. είναι ανελέητα και φοβισμένα.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΔΟΥΛΕΎΩ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΔΟΥΛΕΙΆ, ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΠΛΗΡΏΝΟΝΤΑΙ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΏΝΟΝΤΑΙ.
ΠΙΣΤΕΎΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΕΤΣΙ.
Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΌΛΟΥΣ.
ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει νίκο.
προτείνω τα τμήματα που έχουν ανάγκη από αδιόριστα μέλη ΔΕΠ να δράσουν ώστε κάτι να γίνει γι' αυτή την εντελώς απαράδεκτη κατάσταση, που δε νομίζω να συμβαίνει και σε άλλα επαγγέλματα.
2 σχόλια:
χα,χαχα
Γιατί να σας πληρώσουν; Πως θα βγούν οι βόλτες με τα ακριβά αμαξάκια, που κάθε πενταλιά κοστίζει 5 ευρώ; από την άλλη φοβάστε μήπως και τούτη η χώρα μείνει ακυβέρνητη; όταν δεν θα ψηφιστούν οι κυρίαρχες του μνημονίου δυνάμεις; άραγε θα συνεχίσετε να κάνετε μάθημα άν ο θάνατος αυτός περάσει στο "ντούκου" από τους συναδέλφους σας, με την χαλαρά σιωπή που τ'αρνάκια παγώνει από τους καθηγηταράδες,,, άδες; Φιλάκια.
Δημοσίευση σχολίου