το project και η ευτυχία.

Ιστορικό: 

φέτος ο Σεραφείμ πηγαίνει ξανά πρώτη λυκείου, έχοντας επανέλθει στο οικείο σχολικό του περιβάλλον. Συνοδεύεται από τη Γιούλη τρεις μέρες την εβδομάδα στο σχολείο, και από το Σταύρο, με τον οποίο δουλεύει στο σπίτι τις άλλες δυο μέρες, συν τα δεδομένα του ΚΕΔΔΥ.

Φέτος, στην α’ λυκείου έχει μπει ένα καινούριο μάθημα που όλοι ονομάζουν ‘πρότζεκτ’ και είναι μια ομαδική ερευνητική εργασία. Κάθε τάξη χωρίζεται σε ομάδες, τα παιδιά δουλεύουν μαζί ένα θέμα, και μετά εκθέτουν τα αποτελέσματά τους στο αμφιθέατρο του σχολείου. Ο σεραφείμ λοιπόν μπήκε σε μια ομάδα, όπου βέβαια τα παιδιά χρειάστηκε κάπως να τον δεχτούν. Κι ενώ λέμε συνήθως ότι τα παιδιά είναι σκληρά, επειδή είναι αληθινά, τα παιδιά δέχτηκαν το σεραφείμ στην ομάδα τους όπου ο τυπικά ασπεργκερικός σεραφείμ ανέλαβε αυτό που γνωρίζει καλύτερα, δλδ τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και την ιστορία τους. Με το Σταύρο και με τη Γιούλη και τους καθηγητές του σχολείου πείστηκε ότι αξίζει να προσπαθήσει, θα τα καταφέρει. Έτσι ετοίμασε όσο μπορούσε καλύτερα την παρουσίαση αυτής της εργασίας.

Παρά την αναμενόμενη φασαρία όταν δεν είναι μόνο η μια ομάδα, ή ένα τμήμα, αλλά όλα τα παιδιά της πρώτης λυκείου μαζί, δλδ καμιά εβδομηνταριά στο αμφιθέατρο, ο σεραφείμ κατάφερε να σταθεί να ανέβει στο βήμα και να παρουσιάσει με πάουερ πόιντ την εργασία του!!! Τα παιδιά τον χειροκρότησαν, η καθηγήτριά του ήθελε να τον φιλήσει, γενικά τα πήγε τόσο καλά, που πραγματικά κατάλαβε ότι τα είχε καταφέρει! Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για το σεραφείμ, γιατί το ζήτημα δεν ήταν να κάνει ή να μην κάνει την εργασία. Το σπουδαίο ήταν να μπορέσει μπροστά σε τόσο κόσμο να κοινοποιήσει την προσπάθειά του! Περνώντας οι μέρες, αφήνει ο σεραφείμ τη χαρά του και την ικανοποίησή του να φανούν…

Την επόμενη βδομάδα πήρε βαθμούς α’ τετραμήνου, όπως και τα άλλα παιδιά. Έχω κατασυγκινηθεί. Και θέλω να γράψω αυτά στους καθηγητές του:

Λοιπόν, ποιος από μας δεν έχει πει ποτέ τη λέξη ‘γαμώτω!’ με θαυμαστικό.

Που πας να στεριώσεις μια κάσα σε πόρτα, και λίγο να πας στραβά, πάει, η κάσα δε στεριώνει. Που θες για λίγο να τα πας καλά με την πεθερά σου, μα, δεν είναι η καλοσύνη πάντα αυτονόητη. Κ.ο.κ…. γιατί πάντα και παντού μπορεί να υπάρχουν δυσκολίες.

Που πας να ρωτήσεις έναν έφηβο ‘γιατί κάνεις κατάληψη;’ Και σου λέει με αφέλεια καμιά φορά: ‘ε, κάτι θα βρούμε!’. Εκπαιδευτικοί είμαστε οι περσότεροι, και μπορούμε να πολλαπλασιάσουμε τα παραδείγματα.

Και κάποτε, πιο βαριά, λες: .΄κρίμα΄.

Κρίμα που παρεξηγήθηκα μ’ αυτόν το συνάδελφο, κρίμα που δε με κατάλαβε, κρίμα που δεν κατάλαβα. Καμιά φορά όμως μπορεί και να πεις: ‘κρίμα που χάθηκε αυτό το παιδί’. Ή: κρίμα που γεννήθηκε έτσι.

Εδώ καπνίζει ένας Καιάδας. Καπνίζει με το ‘δώσε μου ένα τσιγάρο’ στο κρατητήριο, με το ‘με συγχωρείς δε το ‘θελα’ ενός ενήλικα σε σοβαρό παράπτωμα. Ο Καιάδας καπνίζει με το ειρωνικό κοίταγμα ενός από μας σ’ ένα τρελάρα μαθητή.

Μα να τον κοιτάξεις δεν είναι να τον πετάξεις.

Ο καιάδας είναι να θέλεις να τον αγνοήσεις, και γι’ αυτό να βουτήξεις τα χέρια σου στην ψυχή του και να τον πετάξεις στην απόρριψη, για πολλούς λόγους: Γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι μπορείς εσύ, γιατί έτσι δεν αντέχεις εσύ, γιατί έτσι πρέπει να γίνει γι’ αυτόν.

Γι’ αυτόν; Ποιον; Για ένα παιδί που θα μεγαλώσει χωρίς να μπορεί να κοιτάξει τ’ άστρα.

Πεθαίνω από θλίψη καθώς σκέφτομαι τούτα τα πράματα. Απωθώ τα βήματα της μνήμης σε μονοπάτια που θα ήθελα να μην έχουν περάσει παιδιά.

Αλήθεια σας λέω, έχω πονέσει πολύ. Έχω παρακαλέσει πολύ, μα δεν έχει και πολλή σημασία για μένα, τα ‘χω φάει τα ψωμιά μου, η κοινωνία μου ‘χει χαμογελάσει, μάλιστα και με το πρόσωπο πολλών από σας εδώ μέσα. Όμως έχουν νόημα αυτά τα αδύναμα λόγια γιατί μανάδες κι άλλες θα έρθουν, ήρθαν, έρχονται, με δάκρυα για το παιδί τους. Για ένα παιδί που δεν είναι σαν τα’ άλλα, που πασχίζει και προσπαθεί μα όχι με τον σωστό τρόπο. Που η κοινωνία το κάνει εμετό με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με το ένα ή το άλλο στόμα. Να θυμηθώ εδώ πως σ’ ένα παιδί σαν το σεραφείμ, οι βαθμοί την προηγούμενη χρονιά ήταν: 1 και 2, ένα και δυο, ένα και δύο, σαν το προπο. Κι όταν είπα στους καθηγητές του: ‘σύμφωνοι, να μείνει. Δε θα έμενε και αν του βάζατε 1, 2, 5, 7. 8, 9, κι ένα δεκάρι κάπου; Δε θα ήταν λιγότερο απάνθρωπο γι’ αυτόν;

Για ένα παιδί που έχει μάθει να ταυτίζεται με την απόκλιση, τι χρειάζεται αλήθεια για να μη γίνεται η απόκλιση απόρριψη;

ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΧΩΡΟ.

ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣ.

ΔΛΔ, ΝΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙ, όσο δύσκολο κι αν είναι κάποιες ώρες αυτό, ΚΥΡΊΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΚΑΙ ΓΙΑ τους ΆΛΛΟΥΣ.

‘Γύρισα στη φωνή, κι έμεινα έκπληκτος: ο Σεραφείμ ήταν πάνω στην εξέδρα και μιλούσε .’ Είπε ένας καθηγητής από σας τις προάλλες, στην παρουσίαση του πρότζεκτ.

Αυτός ο Σεραφείμ, που πέρασε τη μέρα εκείνη κάτω από τις κουβέρτες, γιατί τόση προσπάθεια είχε βάλει για να μιλήσει και να κερδίσει εκείνη την ημέρα, αυτός ο σεραφείμ που τρία χρόνια πριν είχε πει ‘ο Θεός ακούει τις προσευχές όλων, εκτός απ’ αυτές που βγαίνουν απ’ αυτό το σπίτι’.  Ο σεραφείμ που είχε ρωτήσει τη συμμαθήτριά του ‘γιατί να είμαι διαφορετικός’, κι ο συμμαθητής του είπε: ‘όλοι είμαστε διαφορετικοί σεραφείμ’, αυτός ο σεραφείμ, ο φοβισμένος έφηβος, χάρη σ’ εσάς φέτος, ξανάρχισε να πιστεύει στον εαυτό του.

Ο λόγος του δασκάλου μπορεί να είναι κάλυκας όπλου που έχει πυροβολήσει, μα μπορεί και να είναι ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΕΝΟΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥ ΚΑΛΥΚΑ ΠΟΥ ΑΝΘΙΖΕΙ ΦΟΒΙΣΜΈΝΑ, αλλά όσο πιο πραγματικά μπορεί.

Δεν ξέρω τι να πω. Είμαι μια μάνα που ερχόμουν πριν τρία χρόνια εδώ, κι ένιωθα να με πνίγουν οι ερινύες που έχω γιο μου ένα ευαίσθητο αγγελούδι, ναι αγγελούδι λένε ένα έστω παλιόπαιδο που ξέρεις ότι υποφέρει κάθε στιγμή της ζωής του, από τώρα έως τότε που θα κλείσει τα μάτια του, γιατί πάντα θα πρέπει να παλεύει με το ‘αλλιώς’ του εαυτού του και της κοινωνίας. Πάντα θα πεθαίνει με τη γρηγοράδα των γεγονότων και την διαφορετική ταχύτητα του πληγωμένου του εαυτού, που δύσκολα θα πιστεύει στον εαυτό του, έχοντας φάει μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο, στιγμή τη στιγμή, το περίεργο βλέμμα, το απορριπτικό χαμόγελο, την πισώπλατη απόρριψη.

Κι είδα φέτος αυτό το παιδί να μιλάει στο τηλέφωνο με ελπίδα. Να ξυπνάει, παρά τα φάρμακα και τις πολύπλοκες δοσολογίες, για να πάει σχολείο. Είδα φέτος αυτό το παιδί να ελπίζει. ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;

ΌΧΙ, ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ. ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΠΟΤΕ, γιατί το μαθαίνει κανείς αυτό με την εμπειρία.

Εγώ τώρα, μ’ αυτήν την εμπειρία, με μικρά και δακρυσμένα γράμματα σας ευχαριστώ όλους. Γίνατε η γη που ανθίζει η ελπίδα για το Σεραφείμ. Η ελπίδα του 

‘προσπαθώ και το βλέπουν’, του 

‘προσπαθώ και το καταλαβαίνουν’, του 

‘προσπαθώ και το περιμένουν’.

Σας ευχαριστώ για το Σεραφείμ, γιατί του επιτρέπεται χάρη στη δική σας παιδαγωγική κυριολεκτικά στάση,  να βλέπει μια θετική πλευρά της κοινωνίας! Σας ευχαριστώ για μένα, που για πρώτη φορά περνώ τα κάγκελα του λυκείου χωρίς να νιώθω ένοχος που είμαι μαμά ενός διαφορετικού παιδιού.

Και κυρίως σας ευχαριστώ εν ονόματι της κοινωνίας. Της κοινωνίας που χάρη σε προσπάθειες σαν τις δικές σας θα ενσωματώσει καλύτερα ένα ‘δύσκολο παιδί’, αφού οπλίζετε το παιδί αυτό με υπομονή, και οπλίζετε και τα άλλα παιδιά με την ωριμότητα του ‘τι κάνω πριν να απορρίψω και να φθάσω στην πόλωση, θέτοντας τον εαυτό μου απέναντι και εναντίον των άλλων, δυστυχώς πολλές φορές τόσο εύκολα, απρόσωπα, απόλυτα».

Νιώθω σαν να γράφω μια απολογία σήμερα, επειδή δε βρίσκω τα λόγια για να σας πω ευχαριστώ. Στον καθέναν από σας ξεχωριστά. Και πάνω από όλους, στο διευθυντή του σχολείου, τον κύριο Δρόσο. Γιατί όλοι εσείς είσαστε μια ζωντανή, ελεύθερη, κοινωνική ομάδα. Μέσα από όλους σας, πέρασε το μήνυμα της ανθρωπιάς για το παιδί μου και για το κάθε παιδί. Ως συνάδελφός σας, μα προπαντός ως πονεμένη μητέρα, ταπεινά σας λέω πως δεν έχω λόγια να πω το ευχαριστώ που σας οφείλω για όσα κάνετε για το παιδί μου, και για όλα τα παιδιά που βλέπουν να λειτουργεί η κοινωνική ένταξη χάρη στο έργο σας. Με ταπείνωση και αγάπη σας λέω πως το παράδειγμά σας δε θα πάει χαμένο. Αγνή ευχή είναι η ανταπόδοση. Ναι, είμαι σίγουρη ότι για όλα τα καλά που κάνετε φέτος σ’ ένα παιδί, η ανταπόδοση θα έρθει σίγουρα άνωθεν και θα αγγίξει τη ζωή σας στο πιο μύχιο, στον πιο βαθύ, πιο μυστικό σας πόθο. Είθε.

Με τη σιγουριά της ευγνωμοσύνης,

Η μαμά του