είπα ότι είχα ξεχάσει τα γυαλιά μου, έτσι άρχισα, δικιολογία για να μιλήσω από στήθους.
για να πω ότι ήμουν πολύ συγκινημένη για την εκδήλωση. αμέσως στο μυαλό μου τρεις αριθμοί, 2003, 1986, 1996, οι άνθρωποι με αυτιστική διάθεση έχουν μια κάποια ιδιαίτερη επαφή με τους αριθμούς, κι εμένα ο νους μου οργανώθηκε απόλυτα για αυτά που είπα από καρδιάς.
νους και καρδία δεν είναι και τόσο άσχετα μεταξύ τους.
το πιο εύκολο είναι να μιλήσεις για ό,τι είναι πιο επιστημονικό. να μιλήσεις για μια οργάνωση. να πεις ειλικρινά ότι τίποτα δεν μπορείς να οργανώσεις μόνος σου, τίποτα δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου, αλλά πάντα στηρίζεσαι στους άλλους. το δέχεσαι, κι αυτό είναι το βάλσαμο της ζωής, το παραπέρα, το χαρούμενο παραπέρα από σένα. ο ναρκισισμός είναι να δεις τον εαυτό σου στο ποτάμι των άλλων, κι αν δε θέλεις να πνιγείς, καταλαβαίνεις ότι ζεις μόνο και μόνο γιατί συναργάζεσαι με τους άλλους...
αφού εξήγησα τι ιδρύθηκε το 2003,
έπρεπε να περάσω στις δυο άλλες χρονολογίες, το 1986 και το 1996.
το 86 ή το 85, δε θυμάμαι καλά, βρέθηκα για πρώτη φορά στην αίγυπτο. μόλις πάτησα το πόδι μου στο πορ σάιντ, είπα στον αδελφό μου: άσε με εδώ στο λιμάνι και φύγε. αυτοί όλοι είναι άνθρωποί μου. κανένα κίνδυνο δε θα διατρέξω μαζί τους. ήξερα ότι είχα δίκιο πέρα για πέρα και 100 τα 100. ποτέ δε χάλασε αυτή η σκέψη, ποτέ δεν αμαυρώθηκε, ποτέ δε θα ξεθωριάσει, έστω κι αν κάποιες φορές πικράθηκα από ανθρώπους, σπάνια ομολογουμένως.
εκεί όπου η αξιοπρέπεια δεν αμαυρώνεται ούτε από την ψευτοκουλτουριάρική υποκρισία, ούτε από την κοινωνική εξαθλίωση. ο πολιτισμός αυτό είναι, είναι το μεγάλο βάρος που κουβαλάει ο αχθοφόρος στο λιμάνι και σε κοιτάζει με σεβασμό, κι ο καθένας, που είναι Αιγύπτιος.
μπροστά μου είχα τον νταρουίς, το μορφωτικό ακόλουθο της πρεσβείας της Αιγύπτου, τον αγαπώ τόσο που σ' αυτόν έβλεπα το λαό του. εκεί μέσα ήμουν φιλοξενούμενη. τόλμησα όμως στο τέλος να σηκώσω τον νταρουίς και να του ζητήσω, εγώ η ξένη στο σύνδεσμο αιγυπτιωτών, να έρθει αυτός στο βήμα και να καλέσει τον ομιλητή. βλέπετε, το να περνάς από φιλοξενούμενος στο ρόλο του οικοδεσπότη, και να χάνεις αυτό το ρόλο γιατί από αγάπη τον παραδίδεις ενώ δεν είναι δικός σου, σε κάποιον άλλον κι όλοι χαμογελάνε από κάτω και το δέχονται, κι οι πραγματικοί οικοδεσπότες, κι όλοι, αυτό δεν ξέρετε τι είναι...
η αποδοχή σ' ένα ποτάμι που πάντα γυρίζει πίσω, είναι σαν το νερό του νείλου και το καλάθι του μωυσή... το ποτάμι δεν παίρνει μόνο. φέρνει. φέρνει αγάπη.
τέλος μίλησα για το 1996. τότε που ο καρματζός ζήτησε να με γνωρίσει, γιατί μια φοιτήτριά μου του είχε πει ότι παρακολουθούσε μαζί μου μαθήματα αραβικού πολιτισμού. γνώρισα τότε λοιπόν δυο ανθρώπους, το ζευγαράκι των καρματζών, τη μάγδα και τον τάκη, κι από τότε, δυο συναισθήματα συνεργάζονται μεταξύ τους όπως ο νους κι η καρδιά: ο σεβασμός που τρέφω γι' αυτούς δεν έχει άλλο ταίρι από την αγάπη, αγάπη και σεβασμό εμπνέουν αυτοί οι άνθρωποι. τότε, το 96, ο δάσκαλος, όπως τον έλεγαν όλοι στο ΣΑΕ, με είχε καλέσει να μιλήσω για τον αραβικό πολιτισμό εκεί, στο σύνδεσμο των αιγυπτιωτών ελλήνων. αυτό είναι το ΣΑΕ. οι άνθρωποι μ' έκαναν να νιώσω τότε σαν να ήμουν δικός τους άνθρωπος. πήγαινα έκτοτε με τα παιδιά μου, χαιρόμουνα να τους βλέπω, να βλέπω τους δεσμούς μεταξύ τους. και να λοιπόν, που 15 χρόνια αργότερα, ζήτησα εγώ πια, η ...ξενούλα, να οργανώσω μια ομιλία στο σπίτι τους, στην αίθουσά τους, και να είναι ομιλητής ο δικός τους άνθρωπος, αυτός που με είχε καλέσει να μιλήσω κοντά τους πριν 15 χρόνια...
κι έβρεχε έξω του κερατά.
ο πρώτος που είχε έρθει ήταν ο στασινόπουλος, που δεν είναι αιγυπτιώτης ούτε αυτός. τον ρώτησα: βράχηκες; μου είπε: πλύθηκα. τώρα είμαι μέσα και είμαι καλά.
κι εγώ λέω, όλοι όσοι ήρθαμε εχτές, πλυθήκαμε. ήταν ένα δίωρο που καθάρισε την καρδιά μας. μας έκανε να χαμογελάμε.
μια κυρία είχε έρθει με το σύζυγό της από το ίλιον.
με νοσταλγική φωνή και λίγο δακρυσμένα ματάκια μου είπε: ξέρετε, καμιά φορά, να γνωρίζεις έναν άνθρωπο είναι σαν να ανοίγεις πόρτες στον εαυτό σου, .... και δεν το ξεχνάς ποτέ...
κι εκείνη την ώρα, που όλα είχαν τελειώσει τόσο όμορφα, με φώναξαν ξανά στο βήμα: παρακαλείται η κα Κ να έλθει πάλι στο βήμα. πήγα με τη χαρά του ευτυχισμένου ανθρώπου.
η πρόεδρος του ΣΑΕ κυρία Τρίμη, κι ο έφορος των πολιτιστικών κ. Κωβαίος, μου απένειμαν έναν έπαινο, ένα ενθύμιο της βραδιάς. σε μια φωτο που έλαμψε το φλας στα δάκρυά μου και δεν έβλεπα πια σχεδόν τίποτα, ένιωσα πως στη φωτο με τον καρματζό, την τρίμη, τον κωβαίο, κι εμένα στην άκρη, αυτή η άκρη, που σας γράφει τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή της δεν ήξερε τι να πει.
είπα την αλήθεια: μένω άφωνη. ευχαριστώ.
για να πω ότι ήμουν πολύ συγκινημένη για την εκδήλωση. αμέσως στο μυαλό μου τρεις αριθμοί, 2003, 1986, 1996, οι άνθρωποι με αυτιστική διάθεση έχουν μια κάποια ιδιαίτερη επαφή με τους αριθμούς, κι εμένα ο νους μου οργανώθηκε απόλυτα για αυτά που είπα από καρδιάς.
νους και καρδία δεν είναι και τόσο άσχετα μεταξύ τους.
το πιο εύκολο είναι να μιλήσεις για ό,τι είναι πιο επιστημονικό. να μιλήσεις για μια οργάνωση. να πεις ειλικρινά ότι τίποτα δεν μπορείς να οργανώσεις μόνος σου, τίποτα δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου, αλλά πάντα στηρίζεσαι στους άλλους. το δέχεσαι, κι αυτό είναι το βάλσαμο της ζωής, το παραπέρα, το χαρούμενο παραπέρα από σένα. ο ναρκισισμός είναι να δεις τον εαυτό σου στο ποτάμι των άλλων, κι αν δε θέλεις να πνιγείς, καταλαβαίνεις ότι ζεις μόνο και μόνο γιατί συναργάζεσαι με τους άλλους...
αφού εξήγησα τι ιδρύθηκε το 2003,
έπρεπε να περάσω στις δυο άλλες χρονολογίες, το 1986 και το 1996.
το 86 ή το 85, δε θυμάμαι καλά, βρέθηκα για πρώτη φορά στην αίγυπτο. μόλις πάτησα το πόδι μου στο πορ σάιντ, είπα στον αδελφό μου: άσε με εδώ στο λιμάνι και φύγε. αυτοί όλοι είναι άνθρωποί μου. κανένα κίνδυνο δε θα διατρέξω μαζί τους. ήξερα ότι είχα δίκιο πέρα για πέρα και 100 τα 100. ποτέ δε χάλασε αυτή η σκέψη, ποτέ δεν αμαυρώθηκε, ποτέ δε θα ξεθωριάσει, έστω κι αν κάποιες φορές πικράθηκα από ανθρώπους, σπάνια ομολογουμένως.
εκεί όπου η αξιοπρέπεια δεν αμαυρώνεται ούτε από την ψευτοκουλτουριάρική υποκρισία, ούτε από την κοινωνική εξαθλίωση. ο πολιτισμός αυτό είναι, είναι το μεγάλο βάρος που κουβαλάει ο αχθοφόρος στο λιμάνι και σε κοιτάζει με σεβασμό, κι ο καθένας, που είναι Αιγύπτιος.
μπροστά μου είχα τον νταρουίς, το μορφωτικό ακόλουθο της πρεσβείας της Αιγύπτου, τον αγαπώ τόσο που σ' αυτόν έβλεπα το λαό του. εκεί μέσα ήμουν φιλοξενούμενη. τόλμησα όμως στο τέλος να σηκώσω τον νταρουίς και να του ζητήσω, εγώ η ξένη στο σύνδεσμο αιγυπτιωτών, να έρθει αυτός στο βήμα και να καλέσει τον ομιλητή. βλέπετε, το να περνάς από φιλοξενούμενος στο ρόλο του οικοδεσπότη, και να χάνεις αυτό το ρόλο γιατί από αγάπη τον παραδίδεις ενώ δεν είναι δικός σου, σε κάποιον άλλον κι όλοι χαμογελάνε από κάτω και το δέχονται, κι οι πραγματικοί οικοδεσπότες, κι όλοι, αυτό δεν ξέρετε τι είναι...
η αποδοχή σ' ένα ποτάμι που πάντα γυρίζει πίσω, είναι σαν το νερό του νείλου και το καλάθι του μωυσή... το ποτάμι δεν παίρνει μόνο. φέρνει. φέρνει αγάπη.
τέλος μίλησα για το 1996. τότε που ο καρματζός ζήτησε να με γνωρίσει, γιατί μια φοιτήτριά μου του είχε πει ότι παρακολουθούσε μαζί μου μαθήματα αραβικού πολιτισμού. γνώρισα τότε λοιπόν δυο ανθρώπους, το ζευγαράκι των καρματζών, τη μάγδα και τον τάκη, κι από τότε, δυο συναισθήματα συνεργάζονται μεταξύ τους όπως ο νους κι η καρδιά: ο σεβασμός που τρέφω γι' αυτούς δεν έχει άλλο ταίρι από την αγάπη, αγάπη και σεβασμό εμπνέουν αυτοί οι άνθρωποι. τότε, το 96, ο δάσκαλος, όπως τον έλεγαν όλοι στο ΣΑΕ, με είχε καλέσει να μιλήσω για τον αραβικό πολιτισμό εκεί, στο σύνδεσμο των αιγυπτιωτών ελλήνων. αυτό είναι το ΣΑΕ. οι άνθρωποι μ' έκαναν να νιώσω τότε σαν να ήμουν δικός τους άνθρωπος. πήγαινα έκτοτε με τα παιδιά μου, χαιρόμουνα να τους βλέπω, να βλέπω τους δεσμούς μεταξύ τους. και να λοιπόν, που 15 χρόνια αργότερα, ζήτησα εγώ πια, η ...ξενούλα, να οργανώσω μια ομιλία στο σπίτι τους, στην αίθουσά τους, και να είναι ομιλητής ο δικός τους άνθρωπος, αυτός που με είχε καλέσει να μιλήσω κοντά τους πριν 15 χρόνια...
κι έβρεχε έξω του κερατά.
ο πρώτος που είχε έρθει ήταν ο στασινόπουλος, που δεν είναι αιγυπτιώτης ούτε αυτός. τον ρώτησα: βράχηκες; μου είπε: πλύθηκα. τώρα είμαι μέσα και είμαι καλά.
κι εγώ λέω, όλοι όσοι ήρθαμε εχτές, πλυθήκαμε. ήταν ένα δίωρο που καθάρισε την καρδιά μας. μας έκανε να χαμογελάμε.
μια κυρία είχε έρθει με το σύζυγό της από το ίλιον.
με νοσταλγική φωνή και λίγο δακρυσμένα ματάκια μου είπε: ξέρετε, καμιά φορά, να γνωρίζεις έναν άνθρωπο είναι σαν να ανοίγεις πόρτες στον εαυτό σου, .... και δεν το ξεχνάς ποτέ...
κι εκείνη την ώρα, που όλα είχαν τελειώσει τόσο όμορφα, με φώναξαν ξανά στο βήμα: παρακαλείται η κα Κ να έλθει πάλι στο βήμα. πήγα με τη χαρά του ευτυχισμένου ανθρώπου.
η πρόεδρος του ΣΑΕ κυρία Τρίμη, κι ο έφορος των πολιτιστικών κ. Κωβαίος, μου απένειμαν έναν έπαινο, ένα ενθύμιο της βραδιάς. σε μια φωτο που έλαμψε το φλας στα δάκρυά μου και δεν έβλεπα πια σχεδόν τίποτα, ένιωσα πως στη φωτο με τον καρματζό, την τρίμη, τον κωβαίο, κι εμένα στην άκρη, αυτή η άκρη, που σας γράφει τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή της δεν ήξερε τι να πει.
είπα την αλήθεια: μένω άφωνη. ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου