το πάσχα των ελλήνων στην καρδιά μιας γαλλίδας

ΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

Simone LE BARON

Γλωσσολόγος - Καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας

Διπλωματούχος της Alliance Française de Paris

http://simone-le-baron.blogspot.com

Παραμονή του Πάσχα 2011, θα ήθελα να ξαναδώσω ελπίδα στον ελληνικό λαό, σε εσάς αγαπητοί μου φίλοι που χρωστώ τα πάντα. Γιατί με σας «γύρισα τη σελίδα» της δικτατορίας το 1974, όταν ήμουν μόλις 21 ετών. Εσείς μου μάθατε τη χαρά της ζωής, τη φιλία, τη φιλοξενία, την αλληλεγγύη, το σεβασμό, το φιλότιμο. Εσείς μου ανοίξατε την αγκαλιά σας χωρίς να με γνωρίζετε και μου δώσατε την πιο ζεστή θέση στην ελληνική οικογένεια, τη στιγμή που oι δικοί μου με είχαν διώξει. Εσείς μου ανοίξατε τα σπίτια σας, μοιραστήκατε μαζί μου τα γεύματά σας, από τον πιο φτωχό μέχρι τον πιο πλούσιο. Εσείς ποτέ δεν με αφήσατε να πληρώσω το παραμικρό, λέγοντάς μου λόγια που ακούγονται σαν στίχοι από παλιό τραγούδι: «θα πληρώσεις όταν θα έρθουμε στη πατρίδα σου». Θυμάμαι τον μπάρμπα Λουκά στη σκιά της κληματαριάς μπροστά στην καλύβα του: «λίγο ψωμί, λίγο κρασί, λίγες ελιές και αγάπη φτάνουν να είμαι ευτυχισμένος» – που μου θυμίζει πάντα τον Σταύρο Ξαρχάκο στο τραγούδι «Bάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι». Σε μένα την άθρησκη ανοίξατε την εκκλησία σας μέσω ενός ηλικιωμένου ιερέα που μου είπε μια φορά: «κορίτσι μου, η θρησκεία μας είναι πρώτα απ’ όλα ‘φιλοσοφία’ και είναι για όλους τους ανθρώπους».

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον περίφημο μαθητή μου, τον Μάνο Κατράκη ο οποίος στην ηλικία 70 ετών αποφάσισε να μάθει τα αγγλικά– στη σκιά του θεάτρου του στη στοά Broadway – και που μάλλον του φαινόταν αστείο να έχει καθηγήτρια αγγλικών μια νεαρή Γαλλίδα... Ποτέ δεν έμαθε τα αγγλικά, αλλά οι ιστορίες που μου διηγούνταν παραμένουν για μένα ιστορίες ζωής. ανεξίτηλες. Κι ο Γιώργος Μαρίνος, υπήρξε και αυτός μαθητής μου στα αγγλικά. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι θυμάται σήμερα από τη γλώσσα του Σαίξπηρ, αλλά τα θεάματα του στη Μέδουσα παραμένουν για μένα μοναδικά μαθήματα χιούμορ και ευφυΐας. Θυμάμαι και τα μαθήματα ζωής γεμάτα αξιοπρέπεια, ταπεινότητα και γενναιότητα που πήρα από τον Μίμη, πρώην δήμαρχο του Βύρωνα με τον οποίο τραγουδάγαμε παλιά λαϊκά μέχρι το ξημέρωμα σε κάποια ταβέρνα τις Κηφισιάς, ο οποίος είχε γνωρίσει την κόλαση της Μακρονήσου...

Θυμάμαι και τις μπάμιες που στέγνωναν στον ήλιο στα Μουδανιά της Χαλκιδικής – στη Βρετάνη όπου γεννήθηκα, δεν έχουν ιδέα τι είναι οι μπάμιες. Και τον τραχανά στο νησάκι Τρίκερι έξω από το Βόλο, την κακαβιά στην Αλόννησο, και τα τσουρέκια της Αλίκης της Κρητικιάς για το Πάσχα, όλες αυτές οι στιγμές είναι στάλες ιστορίας που κυλάνε στο αίμα σας. Είναι ο θησαυρός σας...

Πριν λίγες μέρες έλαβα αυτό το γράμμα από την Αριστέα, Ελληνίδα παντρεμένη με Γάλλο και που ζει πλέον στην Γαλλία: «Σας θαυμάζω Σιμόν! Η αγάπη σας και η σταθερή ενασχόληση σας με τον πολιτισμό της γενέτειρας – πατρίδα της καρδιάς μου πλέον μόνο, με συγκινεί αφάνταστα. Θα ήθελα να έχω έστω το ένα δέκατο από το πάθος και την αγάπη που δείχνετε να έχετε για τη χώρα όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ντρέπομαι που δεν έχω πλέον παρά αισθήματα λύπης για τον τόπο μου και θαυμάζω την αγάπη και το πάθος που φαίνεται να σας κατέχει σε ότι έχει να κάνει με την ίδια την πατρίδα μου. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να σας πω από ένα μεγάλο και συνάμα τόσο μικρό... Ευχαριστώ σας. Για την αγάπη σας, για το πάθος σας, για την λατρεία που δείχνεται σ αυτή τη μικρή χώρα που θέλησε να ζήσει αιώνες τώρα μέσα και από την ματαιοδοξία της. Με συγκινείτε Σιμόν και με κάνετε να ντρέπομαι που εγώ δεν έχω μέσα μου πια συναισθήματα αγάπης για την πατρίδα μου. Η Ελλάδα όπου και αν πάω... με πληγώνει! Σας ευχαριστώ».

Κι εγώ συγκινημένη της απάντησα: «Η συγκίνηση σου δείχνει ότι είσαι ακόμα πιο Ελληνίδα από τους Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα. Ποτέ μια Γαλλίδα που θα γνώριζε κάποιος τυχαία στο blog μιας Ελληνίδας που έχει μεγάλη αγάπη για την Γαλλία όπως έχω εγώ για την Ελλάδα δεν θα έκανε αυτή τη χειρονομία. Με συγκίνησες κι εσύ. Και καταλαβαίνω ότι παρ’ όλο που είσαι τόσο ευτυχισμένη στη ζωή που διάλεξες στον τόπο που εγώ γεννήθηκα, νιώθω μια δυστυχία μες την ψυχή σου, διότι λες ότι ντρέπεσαι που δεν αισθάνεσαι πλέον το πατριωτικό αίσθημα αλλά είναι φανερό ότι έχεις μια βαθιά ελληνική συναίσθηση. Αλλιώς δεν θα μου έγραφες αυτό το γράμμα. Η λύπη σου θα περάσει. Δυστυχώς οι πολιτικοί της κομματοκρατίας προσπάθησαν να καταστρέψουν ένα πολιτισμό αιωνόβιο, και μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν πετύχανε. Μέχρι που θα πάει όμως; Θα σταματήσει μια μέρα αφού, οι ίδιοι καταστρέφονται κατά αυτόν το τρόπο. Η αγάπη μου δεν είναι για την Ελλάδα αλλά για τον ελληνικό λαό, για ανθρώπους σαν και σένα που μ’ έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, μια μητέρα αφοσιωμένη, μια καλή φίλη για τους φίλους μου, μια απλή γυναίκα που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά της μέσα σ’ αυτή την κόλαση. Την πατρίδα σου την έχεις μέσα σου για πάντα, αρκεί να το ξέρεις ή να σου το λένε».

Ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης, πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργος Κοντογιώργης στο τελευταίο βιβλίο του «Περί έθνους και ελληνικής συνέχειας» (εκδ. Ιανός, «μικρές εκδόσεις», 2011) μας εξηγεί τη συνέχεια της ιστορίας σας, του λαού σας «στηριγμένη» σ’ ένα παραδοσιακό υπόβαθρο, έναν ισχυρό, διαχρονικό πολιτισμό,. Δεν σταμάτησε ποτέ ο ίδιος από το πρώτο του βιβλίο το 1978 γραμμένο στα γαλλικά να δημιουργεί μια συνέχεια στο έργο του ακολουθώντας το παράδειγμα του λαού του, με επιμονή, ως πολίτης αυτού του εξαιρετικού λαού, μοναδικού στον κόσμο. Να μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας, αντί για εσάς, μαζί του πρέπει να την συνεχίζετε, είναι μια απλή ιστορία ποίησης, μουσικής, αγάπης μεταξύ ανθρώπων που συνυπάρχουν αρμονικά, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.

Καλή Ανάσταση

Simone Le Baron

============================

αγαπητή σιμόν,

πήγα το πρωί στην εκκλησιά, να φιλήσω τα πόδια του εσταυρωμένου ακόμη χριστού, γιατί ξέρω πως μετά, με τα παιδιά, θα πάω να ακούσω τον επιτάφιο, να τον δω ξαπλωμένο μέσα στα λουλούδια της άνοιξης, φωτισμένον όχι από τις πέντε παρθένες που είχαν φως, αλλά από όλο το λαό που θα λέει ευχές και θα χαμογελά γύρω του.

δε χτενίστηκα, δεν πλύθηκα, πήγα στην εκκλησιά με τα ρούχα που φορούσα από χτες βράδυ, κι ούτε που τα 'χα βγάλει για να κοιμηθώ τις ώρες που κοιμήθηκα.

αυτόν ήθελα εκείνη την ώρα, τον εσμυρνισμένον, με το άχραντο σώμα βρώμικο, καρφωμένο, ανελέητο. να φιλήσω τα πόδια και το σταυρό του.

όλες οι οδοί της αθήνας μέσα μου, με τους ζητιάνους, τους ανάπηρους, τους παπατζήδες, τους άστεγους.

με τις καλοβαλμένες κυράδες που κοιτούν τις πτυχές των ρούχων σαν απόδειξη κοινωνικής αποδοχής.

με τους σοβαρούς κυρίους που απορρίπτουν οποιαδήποτε αποκλίνουσα συμπεριφορά μέχρι τη στιγμή που ο γιος τους θα βγεί από το μπουρδέλο για να γίνει πούστης.

με τις κόρες που θα γκαστρωθούν από τον κατάλληλο για να παντρευτούν καλά.

με τον αληθινό πόνο τόσο απωθημένο, που ούτε οι καμπάνες του πένθους δε θα σπάσουν τη γυάλα του, και το δηλητήριό του θα μένει για πάντα, όπως το κρασί...

προσκύνησα τα πόδια σου και το σταυρό σου με όλο τον πόνο της ψυχής μου. με την ιπποκράτους και την πανεπιστημίου, με τα σπασμένα μάρμαρα, με τον τάφο του πατέρα μου παρατημένο στο μένος των καθημερνών υποχρεώσεων, με το πανεπιστημιακό όραμα στα πρόθυρα της παραίτησης, την απορία μιας μάνας που απέτυχε, μια συζύγου που δεν άντεξε το ζυγό, μιας γυναίκας που δειλιάζει ακόμη να πει ποια είναι και τι θέλει.

πήγα με τη θυμωμένη λύπη της αμηχανίας. της απορίας.

προσκύνησα με την απορία της αγάπης.

έφυγα με την απορία του αύριο, κι όλες τις σκέψεις στοιβαγμένες σαν το λαό της ιουδαίας που έβριζε το χριστό για ν' ανεβεί πιο γρήγορα το γολγοθά.

πολύ σοβαρή κατάσταση σε όλα τα πράγματα. πρώτα στο γιο μου, που πόνεσε τόσο πολύ χτες. μετά σε μένα, που δεν είχα πού να πω ό,τι έζησα. μετά στο ζητιάνο που κατάλαβε πως δεν μπορεί να μου ζητήσει τίποτα. μετά οι σκέψεις. πως όλα τελειώνουν. ο σωκράτης λέει, προς τα πού; απολογία.

κι όμως. περνώντας από τις ευωδιές του δρόμου της εκκλησιάς, έκοψα από τη λεμονιά κάποια μπουμπούκια. κοντοστάθηκα πριν το κάνω: κόβω μέλλοντα καρπό, σωστό είναι; μα μάλλον τα είχα ανάγκη. να τα μυρίσω, να τα βάλω στην άδεια μου τσέπη.

να θυμάμαι. πως ο καρπός, οποιοςδήποτε καρπός, για να ζήσει ξανά, πρέπει να πεθάνει.

θα αφήσω τα μαραμένα σε λίγο λουλουδάκια πάντα στην τσέπη μου.

να θυμάμαι πως η κατηφόρα του γολγοθά δεν τέλειωσε ακόμη.

πιστεύω στην ανάσταση των νεκρών, μα δεν πέθανα ακόμη, θέλει κι άλλο πόνο, κι άλλη άρνηση, κι άλλο αίμα. τώρα μου ήρθε στο νου η ανάσταση, εικόνα με το χριστό στα λευκά, να τραβά με απίστευτη δύναμη το σώμα του αδάμ από τον άδη.

ίσως να μη χρειαστεί να πεθάνω. τα παιδιά που τους έλεγαν αλήτες να ζωντανεύουν στη φωνή του κατράκη. τον πρόλαβα κι εγώ. και τη φωνή του ρίτσου. και τη φωνή του ελύτη. και τι φωνή...

ενός λαού που αρνείται σήμερα ό,τι τον έστησε. ό,τι στον στήριξε.

δουλεύει η ανάσταση. καταχθόνια. ταπεινωτικά. υπόγεια. σιωπηλά. στο μόχθο κάποιων. στην καρδιά μιας γαλλίδας. στο κουράγιο του φτωχού που δε μου ζήτησε σήμερα τίποτα, κι ήταν σα να μου έδινε εκείνος ένα κουράγιο

να προσκυνήσω

και να βάλω αυτά τα λουλούδια στην τσέπη μου.

αφιερωμένο στη σιμόν λε-μπαρόν, μεγάλη παρασκευή μετά την 21 απριλίου 2011.