ενθύμιο παιδαγωγικής

η ώρα ήταν τέσσερις το απόγευμα και φυσικά ήταν ήδη σκοτάδι.

η αφεντιά μου, 19 χρονών,

όσο μπορούσε από τσακλοκούδουνο, κι όσο μπορούσε από διανοούμενη.

φοιτήτρια στις λεγόμενες ρομάν, δλδ λατινογενείς φιλολογίες. ανάθεμα αν ήξερα καλά-καλά τι ήταν, όταν τέλειωσα το λύκειο. προσπαθώντας όμως, καθότι εντελώς νικημένη, να ανταποκριθώ στις δυσκολίες μιας εφηβείας διωγμένης από την πατρίδα μου, βγαλμένης από τη γλώσσα μου κι όλα τα καθεστώτα και τις 'τάξεις' της εποχής, γράφτηκα στις ρομάν, γιατί η μόνη μου διέξοδος ήταν μάλλον η λογοτεχνία. γιατί εκεί σώπαινες. ή διάβαζες ή έγραφες, όπως εσύ ήθελες, με κύριο και σταθερό προσόν να είσαι μόνος σου...:)

ρομάν; μου έλεγαν οι αριστοκράτες φίλοι. μα τι λέτε! μπράβο! και είστε και ελληνίδα!

(εγώ δεν καταλάβαινα τι τους εντυπωσίαζε, μετά κατάλαβα. και μου άρεσε κι εμένα.

δευτεροετής φοιτήτρια λοιπόν στα 19 μου, στις 1 το μεσημέρι σταματούσαν τα μαθήματα κι όλοι κατευθυνόμαστε προς το φοιτητικό εστιατόριο ή κάπου αλλού, και μετά, οι φαρνιεντάδες πηγαίναν για καφέ, και οι φυτούκλες στη βιβλιοθήκη μέχρι τις 3 το απόγευμα, που τα μαθήματα ξαναρχίζαν για ένα τρίωρο.

στις 3 η τάξη, καμιά 100ή άτομα, βούιζε περιμένοντας τον καθηγητή.

αντρέ γκός.

μάθημα: 'συντακτικό Ι', 'συντακτικό ΙΙ'. 'λεξικολογία Ι', κλπ. 'γαλλική ορθογραφία Ι' , κλπ...

άσπρη καραφλίτσα, κοιλίτσα λόγω και βελγικής διατροφής, πάντα γραβάτα αν όχι παπιόν, πάντα χαμόγελο και ηπιότητα.

ΕΥΓΈΝΕΙΑ.

η ευγένεια είναι συνώνυμη με την ανωνυμία. να είσαι το ίδιο προσηνής προς όλους, γνωστούς και αγνώστους. να μη χρειάζεται ποτέ μεσάζων για να πεις τα πράγματα έτσι ή αλλιώς.

ευγένεια με κεφαλαίο γιατί η ευ-γένεια δεν υπάρχει πέραν της ευ-συνειδησίας.

αυτά έμαθα τότε από τους δασκάλους μου, κι ακόμη να τους μοιάσω έστω και λιγάκι, αλλά τέλοσπάντων.

εκείνο το απόγευμα εγώ, κάτι με είχε πιάσει: ή οξεία τεμπελίτιδα, ή βιβλιοθηκοφαγούρα, ή μπλα μπλα με κανα πορτογάλλο (τους πήγαινα πολύ τους τύπους που σε λίγο έκαναν την επανάσταση με τα γαρύφαλλα):)

είχα αργήσει μια ολόκληρη ώρα στο μάθημα!!!!

κι αποφάσισα να μπω στην τάξη!!!

φυσικά από την πίσω πόρτα.

ο γκος έκανε μάθημα.

ακροπατώντας έφτασα το τελευταίο θρανίο.

και τότε ο γκος διέκοψε για ένα δευτερόλεπτο το μάθημά του και μου είπε χαμογελαστός:

'χαίρετε δεσποινίς!'

και αμέσως συνέχισε.

καταντράπηκα.

στη συνέχεια ρώτησε κάτι, με ήξερε κιόλας πόσο λάτρευα το μάθημά του, εγώ η ξένη, που είχα μάθει τα γαλλικά αλλιώς, όχι ως μητρική μου γλώσσα, αλλά ως οργανόγραμμα μοναξιάς, και συνεπώς αυτοδιδασκαλίας. για μένα οι γλώσσες είναι μαθηματικά, κι όχι κάτι που το καταφέρνω όπως οι άλλοι. η επαφή μου με τη γλώσσα είναι κάτι σαν μαθηματικά, άλλοτε λύνεις τις ασκήσεις κι άλλοτε όχι, ή σα μουσική, άλλοτε τα πας τα κομμάτια της κι άλλοτε όχι, μα ποτέ δεν κουμαντάρω τη γλώσσα σα να είναι δική μου...

ρώτησε κι εγώ δεν τολμούσα να απαντήσω, αλλά μπροστά στη σιωπή των άλλων, απάντησα εγώ, κι ο τύπος, ως συνήθως, κούνησε με αποδοχή το κεφάλι του, λέγοντας πως δεν το είχε σκεφτεί έτσι, αλλά είναι σωστό.

μετά οι συμφοιτητές μου με αγκάλιασαν: και μπήκες με τέτοια καθυστέρηση, και του απάντησες κιόλας!, και γελάγαμε.

ο παιδαγωγός είναι αυτός. βάζει επί τάπητος τη γνώση και διώχνει την απόγνωση. από τον καθένα μας.

η γνώση είναι ένα φορτίο ειρήνευσης, και ποτέ ένα φορτίο-βόμβα που το κοπανάς στο κεφάλι του άλλου, υπεργείως, ή υπογείως, ή, κυρίως, καταχθονίως.

σοβαρό πράμα η αλήθεια.

ξεσπαθωτικό.

σε ταπεινώνει για να τη ζητιανέψεις,

σε εξυψώνει όταν την αναζητάς με το κεφάλι κάτω, και πάντα έρχεται σαν δώρο.

η γνώση είναι πάντα δωρεάν, γιατί είναι το παραπέρα απ' αυτό που είσαι, κι είναι το δώρο σε μιαν αναζήτηση.

ποτέ η γνώση δεν είναι τέλεια και κλειστή, είναι αδύναμη και τόσο δυνατή, ώστε από μια κλωστή να τραβάει την έρευνα και να τη θρέφει σε κάθε της βήμα.

σήμερα το πρωί βρήκα ένα σάιτ που είχε φωτογραφίες του αντρέ γκος. συγκινήθηκα. καλημέρα σας.