η τρομερή εξαθλίωση

φαρ ουέστ, σκόνη, ρυθμική καουμπόικη μουσική, μια πιστολιά κι ένας νεκρός.

ο άλλος, φόβος και τρόμος της άγριας δύσης.

ένας βλάχος με κουβέρτα. ένας κακόμοιρος καμπόσος. ο γιος του έδειρε σε ελβετικό εστιατόριο τη συνοδό του, τον πέταξαν έξω, κι ο βλάχος με την κουβέρτα έστειλε πίσω τον πρεσβευτή της ελβετίας...

ο κόπανος, πριν λίγα χρόνια, έγινα ξανά δεκτός στην ιταλία. για πρώτη φορά μετά απίστευτα χρόνια έσφιξε το χέρι του πρόντι.

εκείνη την ώρα, μια ευπρεπής λίβυα, θέλησε να του μιλήσει για το λαό του. κι αυτός, χωρίς να πει λέξη, έσφιγγε το χέρι του πρόντι τόση ώρα όση χρειάστηκε στη συνοδεία του για να απομακρυνθεί μια για πάντα η τολμώσα γυνή.

τώρα, δήλωσε πως θα γίνει μάρτυρας. εννοούσε μάρτυρας της γενοκτονίας του ίδιου του λαού του, μάρτυρας σφαγής αμάχων μέσω μαχητικών της ίδιας του της χώρας.

με τι να το συγκρίνω; με τη σφαγή στον ιππόδρομο του ιουστινιανού; τον ιουστινιανό του 6ου αιώνα, τον κατηγορούν ακόμη μερικοί, ξεχνώντας το πότε έζησε.

τον καντάφι;

κι αφού σφαγιάστηκαν τόσοι και τόσοι, κατόπιν εορτής, τα κοράκια του φαρ ουέστ μπήκαν να πάρουν μέτρα για τα κιβούρια.

της δικαιοσύνης, ήλιε νοητέ

και μυρσίνη εσύ

δοξαστική

μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου

τους στίχους θυμάμαι μόνο και ξεχνάω από πού κατάγομαι, κι αν έχω ρίζες, και ποια είμαι.

ένα μυρμήγκι καχεκτικό είμαι

με λένε παλαιστίνη, με λένε κύπρο, με λένε ελένη, με λένε λιβύη, με λένε χώμα.

χώμα και νερό, κι έχω γεννήσει παιδιά.

παιδιά μου είναι και τα τέρατα που μιλούν για δικαιοσύνη και σκέφτονται αποξένωση.

αίμα μου είναι το αίμα στο παιδικό μαξιλαράκι, ό,τι απέμεινε από το παιδί που πέθανε στον εμφύλιο της πατρίδας του.

στα χέρια μου τώρα η σημαία που δε σημαίνει πια τίποτα.

κανένας άνθρωπος μπροστά μου, δίπλα μου, πίσω μου, μαζί μου.

...

κι όμως,

στον εφιάλτη, ένας άλλος στίχος, τόσο μακάβριος, τόσο πονεμένος, τόσο, τόσο...

... περπατώντας η δόξα μονάχη....

στεφάνι φορεί...

χάθηκε ο στίχος, στη ζωγραφιά του λύτρα.

βούλιαξε στην αδιαφορία του διεθνούς ταμείου, οργανισμού, ονανισμού, αυνανισμού,

στη διεθνή σκέψη, πού διερωτάται ακόμη: ΠΩΣ;

ΠΏΣ, ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ, ΜΕ ΠΟΙΑ ΚΡΥΦΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ ΘΑ ΣΥΝΑΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΚΟΡΑΚΙΑ ΝΑ ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΝΑΝΕ ΠΑΝΩ ΜΑΣ.

στην ουσία, ούτε πράξη, ούτε σκέψη, από τους διεθνείς οργανισμούς.

στην ουσία, αναζήτηση άλλοθι για το μεγαλύτερο δηλητήριο των λαών,

την εξουσία.

ακριβώς αυτήν: την εξ- ουσία.

λυπάμαι.