κι εγώ σκύβω το κεφάλι, γιατί μπροστά στην αλήθεια του άλλου που ίσως γίνεται και δική σου, δεν μπορείς να πεις και πολλά πράγματα.
η σκέψη σταματάει μπροστά σε εικόνες, διακόπτεται από εικόνες, ερμηνείες, πληροφορίες, από την ίδια την ιστορία, από την έλλειψη της γνώσης της και από την απορία: πώς είναι ένας τόπος χωρίς ιστορία;
μπορεί να είναι ένας τόπος όπως στα κινηματογραφικά έργα: ένα γουέστερν, άνθρωποι από το πουθενά, δυο όπλα, ένας ζωντανός κι ένας νεκρός, κι ένα τοπίο φαρ ουέστ, φαρ... τόσο φαρ.
μια πλατεία απελευθέρωσης στην αίγυπτο.
ένα πανεπιστήμιο με δακρυγόνα στην τυνησία
βασαντιστήρια παντού.
θάνατοι που φυτρώνουν σαν κοράλια και μαργαριτάρια στις χώρες του κόλπου
φυλακές τρομερά υποσχόμενες στη σαουδία.
τι σχέση αλήθεια έχει η τόση βία με την ιστορία αυτών των λαών;
ναι, τους θανάτους της αλγερίας τους περιέγραψε ο καμύ, ο σαρτρ, τότε που η επανάσταση οδηγούσε στην ανεξαρτησία.
ιστορία, τα αρχαία χρόνια, ταρίχ, στα αραβικά η ιστορία. ζωντανεύει το παρελθόν σε κάθε επανάσταση.
εδώ στην πλατεία ταχριρ η επανάσταση κάνει προσευχή. γύρω οι κόπτες προστατεύουν τους μουσουλμάνους που γοναστιτοί προσεύχονται.
στη λιβύη ο καντάφυ με την κουβέρτα διεκδικεί να πεθάνει ως μάρτυρας του θανάτου τόσων και τόσων ανθρώπων από το λαό του...
το πράσινο του ισλάμ φωτίζει τις γέφυρες
το πετρέλαιο λάμπει στα χρηματιστήρια των ευρωπαίων
αναρωτιέται κανείς πώς ξαφνικά,...
όλοι μαζί....
- λες και η εξαθλίωση δεν μπορεί να γίνει πυρκαγιά -
μετράει για τους ευρωπαίους που έσφιγγαν το χέρι στον κύριο μπουμπάρακ και στο γύφτο καντάφι, άραγε τίποτε άλλο από το φαρισαϊσμό τους; τώρα που μαζευτήκανε σαν κοράκια γύρω από τα πτώματα, με σκοπό να συλήσουν τα πετρέλαια και τους φυσικούς πόρους και προφανώς να κυριαρχήσουν σε ξένους τόπους...
ευρωπαίοι και αμερικανοί
όταν κάποιος πεθαίνει δεν έχει πια εθνιικότητα, χρώμα, τίποτα δεν έχει. δεν έχει ζωή. δεν έχει μέλλον.
κι όμως.
δε θα πάψει να υπάρχει η αλγερία, η τυνησία, η λιβύη, η αίγυπτος, κι όλες οι χώρες.
πόσο η επανάσταση είναι ανακατάταξη του χτες και του μέλλοντος;
επανάσταση σ' εμάς είναι ένας τρόπος να σταθείς όρθιος στο σήμερα.
ρεβολούσιον στα γαλλικά ή τα αγγλικά, να ξαναξεκινήσει το ρολόι απ' τη σωστή μεριά...
και στα αραβικά, θαούρα, αυτή η έννοια είναι...
δλδ, σε όλες τις γλώσσες, πρόκειται για μια προσπάθεια αποκατάστασης, ένα παρόν που διερευνά το παρελθόν και βασίζεται σ' αυτό για το μέλλον.
όταν όμως οι δυνάμεις του πολιτικού κόσμου μιας χώρας στεριώνονται πάνω σε δυνάμεις καταστολής, όπως
φακελλώματα, βασανιστήρια, διαπλοκή, λαδώματα κλπ;
τι να πεις;
όταν φτάνει να πυρποληθεί κάποιος για να χυθεί τόσο αίμα παντού;
σημαίνει πως,
ακόμη κι αν είναι ξένος δάκτυλος, ο λαός, τόσο δυστυχισμένος, τόσο σκοταδιστικά αφημένος, τόσο πεινασμένος, είναι έτοιμος να επαναστατήσει, να φωνάξει, να εκραγεί.
δε λέω τίποτα.
δεν ξέρω τι να πω.
και τόσοι πνιγμένοι σήμερα στη σούδα.
σε λίγο θα πάψω να υπάρχω κι εγώ.
1 σχόλιο:
ετσι ειναι...
Δημοσίευση σχολίου