μες στην υπόγεια την ταβέρνα. 3ος όροφος, οπαδ. υπαδ. άδης.

μη με μαλώσετε, βρίζω: γαμώτω!

γαμώτο.

την τετάρτη πήγα γούναρη 60, οπαδ αγίας παρασκευής.

ο ελεγκτής δεν ενέκρινε τίποτε.

μπορεί να είχε δίκιο, δε με γνώριζε, δεν είχε τίποτε εναντίον μου.

μια μαμά τριών παιδιών, εργαζόμενη, με κάποιο μορφωτικό επίπεδο μάλλον σίγουρο, γνωστή για το χαμόγελό της στους γύρω της, πρέπει να βάλει γυαλιά για να μη φαίνονται τα δάκρυα.

κατάθλιψη; εμμηνόπαυση; γελάστε όσο θέλετε.

μάλλον δεν είχα κατάθλιψη, αφού έτρεξα την ίδια μέρα, πήγα στα κεντρικά,

ο άλλος γιατρός στο άλλο οπαδ, ούτε αυτός με γνώριζε. κοίταξε τα χαρτιά, ό,τι έδειξα και στον προηγούμενο, και αυτός τα ενέκρινε όλα. μου είπε να βιαστώ να τα υποβάλλω μπας και πάρω κανένα φράγκο.

αυτό έγινε την τετάρτη.

την πέμπτ, μετά τα μαθήματα, έπαιρνα τηλέφωνο σε όλη την ελλάδα, ή σχεδόν: χαλκίδα, ναύπλιο, πύργος, αμαλιάδα, πάτρα.

έτσι το σάββατο βρέθηκα στην αμαλιάδα!!!

ναι, στην αμαλιάδα. γιατί στην αμαλιάδα εκτελούσαν ακόμη συνταγές του οπάδ, και το 600σάρι φαρμάκων του μικρού μου γιου, ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ

ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ,

και στην αμαλιάδα βρέθηκα για να πάρω τη δωρεάν θεραπεία μηνός για χρόνιο νόσημα.

προηγουμένως ο φίλος μου ο χρίστος ο γιατρός είχε πάει σε μεγάλο κρατικό φαρμακείο της αθήνας, που λένε ότι θα έπαιρνα τα φάρμακα. μα η λίστα οπαδ είχε μόνο για καρκινοπαθείς. τα φάρμακα του σεραφείμ δεν ήταν μέσα στη λίστα. πού να τα βρώ;

πήρα τηλέφωνο το διευθυντή του οπαδ. βέβαια δεν τον βρήκα. ευγενικά μου είπαν να ξαναπάρω, πως βέβαια, υπάρχουν κι άλλα χρόνια νοσήματα, βέβαια, κάτι πρέπει να γίνει.

άντε μην πω.

γιατί ενδιαμέσως, για τα μισά φάρμακα του δεκαπενθήμερου πλήρωσα ήδη, 65+65+33...

συν τον ψυχολόγο για το σχολείο.

συν τα μαθήματα κοινωνικών δεξιοτήτων το απόγευμα.

πρέπει και να τρώμε σ' αυτό το σπίτι.

σήμερα λοιπόν κατέβηκα στον οπαδ, κεντρικά.

πήγα αχαρνών 96.

ανέβηκα στον 3ον όροφο.

με υποδέχτηκαν φωνές:

ΕΕΕ ΠΟΎ ΠΑΣ, ΠΏς ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΕΤΣΙ ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ, ΠΡΟΣΕΧΕ!!!!

ΉΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ.

ΕΦΙΑΛΤΗΣ.

έφτιαξα με δυσκολία τα χαρτιά για να τα καταθέσω. στο γραφείο 9. όχι, πριν πηγαίνετε στο 2.

στο 2 σας δίνουν τη βεβαίωση για συμπλήρωμα.

τα χαρτιά στο 6.

πραγματικά θύμιζε αστερίξ και οβελίξ στη ρώμη και τη γραφειοκρατία της.

άρχισα να μετράω κόσμο στο διάδρομο. στην ουρά.

περνούσα και άκουγα βρισίδια.

οι περισσότεροι έβριζαν.

πατρίδα, πατρίδα, τι απομένει από σένα...

η αξιοπρέπεια του καθενός στον απόπατο του κράτους.

μετρώντας έφτασα στο 50.

είχε πάνω από 50 ανθρώπους να περιμένουν σ' ένα διάδρομο στενό χωρίς παράθυρο.

θυμήθηκα το βάρναλη, και τους άθλιους του ουγκώ.

περνώντας τον αριθμό 50 έπαψα να μετράω. δε θέλησα καν να ανοίξω την πόρτα του ασανσέρ.

έφυγα χωρίς προσανατολισμό.

βρίζοντας κι απορώντας, ακούγοντας κι άλλους να βρίζουν.

αυτό, είναι κράτος;

κατέβηκα στην αχαρνών. μπήκα σ' ένα ινδικό μαγαζάκι κι αγόρασα με 5 ευρώ μια πουκαμίσα. έτσι, για να ηρεμήσω.

γύρισα σπίτι.

α, πριν, ξέρετε, για να φτάσω εκεί, χρειάστηκε να πάω μεγάλη διαδρομή με τα πόδια.

είχαν λέει βάλει βόμβα στο εφετείο, το τρόλει δεν περνούσε...

ποια υπόγεια ταβέρνα...

όλα άθλια.

καλημέρα,

σ' όσους μπορούν.

ελένη κονδύλη