φόβος. θέλω το χέρι σου

ένα μαυρόασπρο σκίτσο, ένα ποντίκι όρθιο, με την πλάτη στον τοίχο.

πειραματόζωο σε πολεμικά όπλα, που εμπνέουν φόβο.

έμπνοια.

να πνίγεσαι από τον αέρα που εισπνέεις και να φοβάσαι μαζί του.

αυτό ήταν το όπλο.

το όπλο είναι μια άθλια λέξη: πώς μπορείς να έχεις όπλο σου την ελπίδα και να πορεύεσαι στη ζωή, και

πώς μπορείς

με όπλο

να σκοτώνεις έναν άλλον άνθρωπο ή ζώο.

μαζεύω την άμμο με φόβο

περιμένω να εκραγεί μέσα μου το φαινόμενο 'έρημος'.

ζητώ το χέρι σου.

δε μιλώ

δε στέκομαι όρθια,

είμαι σ' ένα κρεβάτι νοσοκομείου και σωπαίνω.

ζητώ ένα χέρι να ακουμπάει στο δικό μου, κι είναι αυτή η στιγμή σαν τη δημιουργία στο ταβάνι της σιξτίνα.

ο φόβος είναι θάνατος. και ζωή,

είναι η ελπίδα ότι αυτό συνεχίζει, ότι κάτι δίπλα υπάρχει και αγαπά, δεν ξέρω τι είναι, έχω τα μάτια κλειστα στην πεποίθηση της σοφίας.

τρέμω με το χεράκι απλωμένο στο δάσκαλο της πρώτης δημοτικού

τρέμω με το στόμα κλειστό μπροστά στην εμπάθεια των κοινωνικών σχέσεων

τρέμω μπροστά σ' ένα κλειστό φάκελλο, σ' ένα γράμμα, σε δυο γράμματα, σε δυο ανθρώπους, σε χέρια απειλητικά

και ποτίζομαι φόβο

φόβο κι αναξιοπρέπεια.

όχι ότι ποτέ είχα 'αξιοπρέπεια', μα είχα ζωή.

βγάζω προσεκτικά το κουκούλι του φόβου από μέσα μου. να μείνει ολόκληρο. το βγάζω από τα πνευμόνια της ψυχής

κοιτάζω.

το τέρας ολόκληρο. αχανές και άμορφο, ουσιαστικό και ανίερο.

μετά,

το ίδιο προσεκτικά, βγάζω το φόβο από το νου μου.

τον πετώ έξω,

ακουμπώ στο γαλάζιο γιατί δεν έχει μείνει τίποτα πέρα απ' αυτό,

γδύνομαι,

πέφτω και κοιμάμαι.

είτε με θάνατο, είτε με ελπίδα,

η αγάπη

έχει βγάλει έξω το φόβο.

θα είμαι πια ήσυχη, σαν ένα σπουργίτι στο χεράκι του σήμερα. καλημέρα σας.

Το post αυτό γράφτηκε για την “Ημέρα ενάντια στο φόβο”. Δείτε περισσότερα εδώ