ήμουνα έξαλλη, τώρα μου πέρασε.
η σκηνοθεσία ήταν άψογη.
οι ομοιότητες με το φαρενάιτ 451 και τη λευκή κορδέλα, πολλές.
η 'σπαστή' επαφή μεταξύ των μελών της οικογένειας που κατηύθυναν οι γονείς προς το χάος και το θάνατο ήταν εντελώς αυτιστική, περίεργη, εκκωφαντικά παράλογη.
η σκηνή με το γατί που καρφώνει ο άλλος με το κλαδευτήρι, η φρίκη για τη νίκη του αγοριού εναντίον ό,τι παρείσακτου, το γεγονός ότι όλοι παρατηρούσαν τη φρίκη,
ο ολισμός της καταστροφής και της μωρίας πάνω στον πατέρα-ενοποιό του αρρωστημένου πλούσιου αυτού τμήματος της κοινωνίας που είναι ο χώρος της οικογένειας, με τον έξω κόσμο που είναι μια άνυδρη κατάσταση επίσης,
το ύφος επίπλωσης που είναι πραγματικά το ύφος επίπλωσης και ο τρόπος ομιλίας επί δικτατορίας, μου ερχόταν μέσα μου σαν επανάσταση, αφού τα είχα βιώσει, πέραν της αρρώστειας, όλα τα άλλα...
η έλλειψη χρώματος στην ομιλία (επίτηδες), και η έλλειψη ζωής μέσα στη ζωή....
απαράδεκτη, όπως και στον αντίχριστο του τριιρ, κάποια έντονη προσκόλληση με τη βία εκεί, με την αιμομειξία εδώ.
όχι, δε μου άρεσε αυτό το έργο.
πήγαμε να το δούμε τρεις. άρεσε στη μιά φίλη μου πολύ.
εμένα καθόλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου