το τώρα και το αύριο

868

Ξανάρχισα να γράφω, Όπως ξαναρχίζουν να πίνουν Πράξη μέσα στην αιθάλη και τη σιωπή Εάν εσού μνησθώ Το αντίθετο Αν σε ξεχάσω μοναξιά, θάλασσα κι αρμυρό νερό Να σε ξεχάσω δεν μπορώ -μα τότε, τώρα;- Η γλώσσα κολληθείη τω λάρυγγί μου Τώρα πια η τρύπα του αέρα για τον ποιητή γίνεται οπή, σφίγγουν τα γεγονότα γύρω οι ειδήσεις είναι απόχη στην τράπεζα τα χρήματα έχουν απλώς τελειώσει Τώρα Νερό οι υποχρεώσεις ξεπλένουν τη ζωή Κι η ζωή Ένα σακκούλι πολύτιμα πετράδια, έκαψαν τον καιρό Στα χέρια κάποιας μάντισσας που κατοικεί σ’ αρχαίες πέτρες και συλλαμβάνει τον καιρό στα χέρια του βενέζη, Αγράμματη πια. Δε με χωρίζει τίποτε παρεκτός αιθάλη Κι όλα κοινά κι όλα καλά Γράφω τις ιστορίες του μετρό ιστορίες λάθος ζευγαριών εικόνες μικρής πυραμίδας που βασίζεται στο αύριο Το αύριο είναι το σημείο 0 της βαρύτητας βουτάω το καλαμάρι και την πέννα και το εμπρός και το πίσω εκεί Ξανθαίνουν οι σκιές πάνω στα δέντρα Μαλακώνουν τα εδάφια των γραφών σαν μπαμπάκι και σύννεφο και σα λάσπη Αδιαφορώ Και μετά Γράφω πάλι ο θυμός Αντικαταστάθηκε από την επίγνωση. --------------------- ελένη κονδύλη2010-11-13