ναι ναι, και είμαι και περήφανη!

χα χα χα, γύρισα σπίτι μου τώρα, μα το πρωί πήρα το αεροπλανάκι από το ελευθέριος βενιζέλος και πήγα στο ρέθυμνο. η κάρτα επιβίβασης έλεγε 'πύλη Β19'. έπρεπε να κατέβω έναν όροφο στο αεροδρόμιο, κι εκεί που πήγαινα άκουσα ένα μεταλλικό ρυθμικό θόρυβο: ήταν όμορφος, πιο νέος από μένα, είχε ανάγκη για να περπατάει ένα μεταλλικό μπαστούνι με 4 πόδια. χωρίς να το θέλω, είδα ένα σώμα να πονάει.

κατέβηκα, βρήκα πού έπρεπε να περιμένω.

άκουσα τον ίδιο ρυθμικό θόρυβο.

ο ίδιος άνθρωπος είχε κατέβει κι αυτός, με διαφορά αρκετών λεπτών.

έψαχνε την πύλη Β18, που, παραδόξως δεν ήταν στη σειρά, από το Β15, πήγαινε εκεί στο Β19!

αφού με ρώτησε, κι έβλεπα έναν άνθρωπο σε ανάγκη, προχώρησα και ρώτησα μια υπάλληλο του αεροδρομίου, πού είναι η Β18. η υπάλληλος απάντησε:

δεν ξέρω, να ρωτήσετε αλλού.

πού να ρωτήσω;

να ρωτήσετε την εταιρεία.

δεσποινίς, είναι η πύλη αποβίβασης για κάποιον που χρειάζεται βοήθεια, ποιον να ρωτήσω;

δεν ξέρω, την εταιρεία να ρωτήσετε!

τα πήρα στην κράνα και της είπα:

ακούστε, ούτε εσείς ούτε εγώ θα φύγουμε από δω, αν δε βρούμε πού θα πάει αυτός ο άνθρωπος που χρειάζεται στήριξη.

εν τω μεταξύ, ο άνθρωπος είχε ήδη φτάσει εκεί, κι έλεγε με ευγένεια ότι έψαχνε, του είπαν προς τα δω, κλπ κλπ.

όταν η κοπελίτσα είδε ότι δε θα την έβγαζε καθαρή, τότε πολύ απλά, με τη στολή που φόραγε, ρώτησε δυο τρεις, βρήκε άκρη,

κι έγινε το αυτονόητο:

ειπώθηκε στον άνθρωπο με πολλή ευγένεια προς τα πού να πάει.

δεν ήταν δλδ δύσκολο.

χρειάστηκε όμως πριν να πω στην νεαρά πεταλουδίτσα πως αν δεν βρήσκαμε άκρη δε θα το κούναγε απο κει.

αν ήταν ο αδελφός της με μπαστούνι, θα χρειαζόταν κάποιος να την απειλήσει για να κάνει κάτι τόσο απλό και τόσο γρήγορα.

λίγη σκέψη.

ή λίγη τσίπα;

ε λοιπόν, απλώς: λίγη σκέψη.

μου έκανε μεγάλη εντύπωση.