το ημερολόγιο ενός τρελού.

παρασκευή μεσημέρι.
ψάχνω. πού είναι αυτή η καταραμένη εμπνευσμένη υπέροχη (εφόσον χάθηκε) και απαραιτήτως μισοτελειωμένη ομιλία; για πρώτη φορά ο άγιος φανούριος δε μου κάνει το χατήρι να τη βρω! προφανώς βλακείες θα ήταν, τις διάβασε, απογοητεύτηκε, έφυγε.
η κόρη μου μού είχε πει μια φορά: μαμά, μην κουράζεσαι να τις γράφεις, αφού μετά δεν τις παίρνεις μαζί σου ή τις χάνεις.
αυτά τα παιδιά έχουν ένα γλυκό θράσος... αλάνθαστο!
μετά το ψάξιμο, είχαμε ένα ραντεβού, και μετά πρόβες με τους ηθοποιούς στο μορφωτικό κέντρο της αιγύπτου. περιφερόμουνα με μια κόκκινη ωραία βαλίτσα. γιατί μετά θα πήγαινα στη φλώρινα, να βρω την κόρη μου, για πρώτη φορά αφότου σπουδάζει εκεί στην καλών τεχνών.
ωραία... όλα οργανωμένα. μια κυρία με μια βαλίτσα και το ημερολόγιο ενός τρελού, ή μιας καθημερνής τρέλας. φυσικα και πήρα εισητήριο για όρθια, γιατί φυσικά θα ταξίδευα με το τρένο και κάπου θα εύρισκα να κάτσω πάνω στην ωραία μου βαλίτσα!
ήρθε το τρενο. στην ώρα του, θα ταξίδευα νύχτα, να είμαι εκεί το πρωί.
όλοι οι κατέχοντες εισητήριο ορθίου κατευθυνθήκαμε προς το μπαρ, όποιος προλάβει να κάτσει εκεί, με ένα μικρό καπελλάκι καφέ, νερού, σάντουιτς, κλπ κλπ.
ήδη γεμάτο σχεδόν.
μα ήμουν τυχερή, σ'ένα τραπέζι για τέσσερις κάθονταν τρεις νεαροί. ο θεός με ελέησε σκέφτηκα, θα βρω επιτέλους γκόμενο! φόρεσα το πιο γλυκό μου χαμόγελο, τους ρώτησα αν περιμένουν κάποιον, μου είπαν όχι, και σωριάστηκα στην άδεια καρέκλα.
έβγαλα το θεατρικό όπου είχα πάει χωρίς λόγια, στα αραβικά και στα ελληνικά, και κοίταζα επισταμένα τη μετάφραση.
οι νεαροί, μελαμψοί, όντως μαροκινοί, κοίταζαν με ενδιαφέρον. τους έδωσα τα αραβικά. κατάλαβα το υψηλό τους επίπεδο, όταν είδα ότι γέλαγαν κάπως. με ρώτησαν τι λέει εδώ, για να δουν τι κάνω μ'ένα τέτοιο πράμα. πιάσαμε κουβέντα. πήγαιναν στην κατερίνη, ζητούσαν κάποια να παντρευτεί τον νεαρό αδελφό για να πάρει χαρτια στην ελλάδα...
έβαλα τη τσάντα μου προσκεφάλι ενώ, επειδή η τσάντα μου είναι ένας σχολικός σάκος και δεν προλαβαίνω ποτέ να βρω το κινητό που χτυπάει σ'αυτό το χάος, το έβαλα στην τσέπη μου. κοιμήθηκα. στην κατερίνη οι μαροκινοί έφυγαν, κι εγώ, που κατέβαινα στην επόμενη στάση, στο πλατύ, δεν είχα πια κινητό. έψαξα παντού μήπως έπεσε κάτω, κλπ κλπ.
έλειπε από την τσέπη μου.
δήλωσα να το μπλογκάρουν, αγόρασα καινούριο κινητό, με το ίδιο νούμερο, και ξέρω ότι τώρα δεν έχω πια κανένα τηλέφωνο...
εντάξει, ίσως με έκλεψαν.
την περασμένη φορά, έπεσε από την καρέκλα το κινητό μου και έσπασε, και σας ζήτησα το κινητό σας. τώρα πρέπει να το ξανακάνω; παράξενο, απίστευτο.
μάλλον με νόημα.
είμαι σε αποσύνθεση και σε αποσυντονισμό.
ίσως πρέπει να ξαναρχίσω από την αρχή.
επειδή αυτό δε γίνεαι, πρέπει απλώς να συνεχίσω περίπου την ίδια ζωή, μα λίγο πιο φτωχή.
άντε και να γράψω και το μπλαμπλά της παρασκευής.
άντε να υπάρξω.
όχι καλέ, υπάρχω και τώρα. το λέει ο καζατζίδης.