κάτι.

απρόσκλητη λέξη
που πέφτεις βαριά στην ώρα ετούτη και βλέπω την τύχη.
άσπλαχνη, πλαστική, κι όσο κι αν έχουν λειάνει τις γωνίες της,
να κρύβει τον κύκλο της ζωής...
όλα, ζαριά είναι μέσα μου.
ζάρα, χα!
τις συλλαβές ανακατώνω με δύναμη κι επίγνωση
όπως ο στρατιώτης καθαρίζει το όπλο του, περιμένει στη σκοπιά τα φαντάσματα του πιο τρελού αέρα, της επώδυνης απουσίας,
για να εκπυρσοκροτήσει, για να χαθεί.
και μετά, η απώλεια.
μια απώλεια ποτέ δεν είναι πολύ στην ουσία.
'είναι λίγη, πολύ λίγη',
σα φιλί σε κρόταφο πεθαμένου.
και πολύ είναι, αλλά άσε.
τούτο πια, ποίημα δεν είναι,
είναι παφλασμός.
κύμα αδιεξόδων που ζητούν απολογία.
κύμα ολόλευκων πυρετών χωρίς αναγνωριστικά βροχής.
πέφτει μονάχα η ζωή σ'ένα σύνορο.
η ζωή γίνεται μια κόψη ξυραφιού
τραγουδάω σαν αλήτης στο πέρασμα του κρυμμένου χρόνου
που μου χαμογελάει,
κανείς άλλος δε βλέπει.
ο χρόνος, μου απλώνει ένα χαλί ολάνθιστο δυστυχία.
ο χρόνος είναι δρόμος.
γνέφω ιστορίες με τα λουλούδια στο λιβάδι του
περνώ το κατώφλι της απουσίας, της απώλειας, της τυχερής μου μέρας.
εδώ δρομολογείται η βροχή. μια σιωπηλή βροχή που στάζει απόγνωση.
δεν αναγνωρίζω πια τίποτα, όλα, μα όλα, σιωπούνε

και κατεβαίνω στο βυθό.




----------
ελένη κονδύλη.