2. ήταν η εποχή που ...

(συνέχεια εκ του προηγουμένου, χα χα χα!)

ήταν η εποχή που αποτέλειωνα το βιβλίο για τον άδωνη. δλδ ήταν ένα υφαντό όπου το βιβλίο του άδωνη ήταν ένα κυρίαρχο πράμα στη φτωχή μου σκέψη, κι εγώ τότε λεγόμουνα πηνελόπη, ή γυναίκα του πρωτομάστορα, ή το ίδιο το γιοφύρι της άρτας, δε θυμάμαι καλά. 'ολομερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν', αυτές τις μεταφράσεις τις έφτιαχνα και τις χάλαγα βράδυ πρωί.
για χρόνια...
μετά ήρθε η άνοιξη.
και οι αμερικανοί θέλησαν να επιτεθούν στο ιράκ.
η αγωνία με έτρωγε. δε μ'αρέσουν τα ταξίδια, όταν χρειάζεται να πάω κάπου το απολαμβάνω, αλλά από μόνη μου δεν πάω πουθενά. τη βαγδάτη δεν την έχω δει ποτέ μου, ποτέ δεν πήγα εκεί, αλλά είναι ψέμμα να λέω ότι δεν την έχω δει. είναι αστοχία.
τη βαγδάτη την έχω ενστερνιστεί κατά κυριολεξία.
μια σελίδα βαγδάτη είναι έξω από το γραφείο μου με μια πινέζα. ελεύθερη στα χέρια του οποιουδήποτε. κανείς ακόμη δεν την έχει αγγίξει, πάρει, χαλάσει.
η βαγδάτη είναι ο εαυτός μου, το πάθος μου, τα πάθη μου.
έβγαλα 4 εξώφυλλα με αυτή την ίδια βαγδάτη, έτσι για να δημιουργηθεί ζήτημα και να λένε 'καλά, το ίδιο βιβλίο είναι; -όχι. -και γιατί έχει το ίδιο εξώφυλλο; τρελλή είναι; -μπορεί! -ή μήπως ρε παιδί μου κάτι τρέχει εκεί κάτω....
αφορμή για κουβέντα.
γιατί ό,τι γίνεται σήμερα εκεί, ετοιμαζόταν χρόνια...

το 2003 όμως, μάρτης, ήταν τα πρόθυρα της Μεγάλης Καταστροφής. της Μεγάλης Παρασκευής του Ιράκ. δεν έχει ακόμη Πάσχα εκεί κάτω.

η αγωνία μου ήταν μια τρελή αγωνία. για τους ανθρώπους και τη χώρα. και για την ιστορία της. και για τον τόπο.

εκείνη την εποχή, το διαδικτυακό σπίτι μου ήταν το ε-μισσοσ.ντζι-άρ, αλλά δεν είχα πληρώσει το τηλέφωνο και δεν είχα ίντερνετ. πήγα έξω, πήρα τηλέφωνο την περσούλα από τη θεσσαλονίκη, και της ζήτησα να με πάρει, γιατί όπωσδήποτε ήθελα να αναρτήσω κάτι για τη βαγδάτη. η περσεφόνη, καλή της ώρα, δε μου χάλασε χατήρι.
μέρα τη μέρα και οι αμερικανοί ετοιμάζονταν για το μεγάλο ντου.
ακούγαμε νέα κάθε μέρα.
πολλοί είμαστε που αγωνιούσαμε.