χτες γνώρισα μια γυναίκα

πριν μερικά χρόνια, αρκετά, είχα ακόμη φίλο τον άρη. τον άρη τον γνώρισα σε μια παρέα φοιτητών στο πανεπιστήμιο, ήταν ο μόνος από την παρέα που φερόταν με την ίδια αφέλεια που φερόμουν κι εγώ. χωρίς δλδ καμώματα και δήθεν. γίναμε φίλοι, ερχόταν σπίτι μας, ήξερε όλη την οικογένεια, εγώ πήγαινα στο δικό του, όπου ζούσε μόνος του, ή στο σπιτι των γονιών του καμιά φορά και με τους δικούς μου. πραγματική φιλία.
ψυχραθήκαμε εξαιτίας των ταλεμπάν.
ήταν από τα ελάχιστα μέλη που έκανε ένα σύλλογο φιλίας ελλήνων και ταλεμπάν.
του είχα πει: και χάθηκε ο κόσμος να κάνετε ένα σύλλογο αφγανιστάν-ελλάδα; έπρεπε να είναι φιλία με τους ταλεμπάν;
μου είπε τα δικά του, του είπα τα δικά μου, τα κάναμε ρόιδο.
πέρσι τον συνάντησα. χάρηκα πολύ κι εκείνος το ίδιο, καθήσαμε μαζί στην εκδήλωση που είμασταν, πιάσαμε κουβέντα μετά...
ο άρης μου τη φύλαγε, παραλίγο να με δείρει. για παρόμοιο θέμα, όχι για ίδιο. είχε άδικο. με απογοήτευσε πολύ.
αυτό δεν έχει να κάνει με τον άρη, και την αγάπη που έχω γι'αυτό τον άνθρωπο. έχει να κάνει πως δεν μπορούμε να συννενοηθούμε.
και να η συνέχεια:
χτες είχα πάει στο σπίτι της μάγδας, της φίλης μου. πολλές γυναίκες, μόνο γυναίκες, και μια έκθεση από τη μια από μας. έφυγα από τη βαβούρα και κάθησα στο υπνοδωμάτιο της μάγδας, μαζί με μια νεαρά τουρκολόγο. εκεί ήρθε και η αθηνά.

η αθηνά είμαι μια γυναίκα.


γι'αυτήν θέλω να μιλήσω σήμερα.


να ζήσει.


γι'αυτό μίλησα και για τον άρη, καλή του ώρα.
η αθηνά είμαι όμορφη και νέα, σίγουρα πολύ μικρότερη από μένα, ήρθε εκεί, ούτε θυμάμαι πώς, αρχίσαμε κουβέντα με μάτια.
κουβέντα με μάτια είναι κάποιος να σου μιλάει και να βγαίνει η χαρά της ψυχής του στα μάτια μου, άδολα και χαρούμενα.
όπως δεν είχε χώρο πολύ, ξέρετε, μια εορταστική ατμόσφαιρα με όλα τα παλτά πάνω στο κρεβάτι, η νεαρά τουρκολόγος κι εγώ καθόμασταν και κουβεντιάζαμε για σπουδές στην άκρη του κρεβατιού, κι η αθηνά ήρθε και στεκόταν όρθια στο μικρό διάδρομο. η μάγδα ήρθε, για να μας κάνει τις συστάσεις, είδε ότι είχαμε γνωριστεί, κάθησε λίγο μαζί μας, μάς έφερε μαστίχα να πιούμε. η μικρή τουρκολόγα καθόταν στο κρεβάτι καθιστή, η αθηνά κι εγώ καθήσαμε στο πάτωμα. δεν μπορούσα να κάθομαι και να τη βλέπω όρθια, ούτε εκείνη να κάθεται κάτω κι εγώ καθιστή πιο πάνω.
η αθηνά είναι μια γυναίκα που έχει χτίσει σχολείο για κορίτσια στο αφγανιστάν, και νοσοκομείο σ'ένα χωριό στο πουθενά.
πήγε μόνη της στο αφγανιστάν, βρήκε τους ταλεμπάν με το δικό της μοναδικό τρόπο, φόρεσε τσαντόρ, έγινε απόλυτα σεβαστή, κι ό,τι πει, αφού τους έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη, γίνεται!
ακούγοντάς την μου ερχόταν συνέχεια στο νου ο άρης.
εγώ κατάφερα να τσακωθώ με τον συμπατριώτη μου για τους ταλεμπάν,
και η αθηνά κατάφερε να έρθει σε πραγματική επικοινωνία με τους ταλεμπάν, και μάλιστα για γυναικεία θέματα.
είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικός.
θέλω να την καλέσω στο πανεπιστήμιο να μιλήσει για την εμπειρία της, αλλά δε βρήκα ακόμη τον τρόπο. πιστεύω όμως ότι αυτά που θα πει στα παιδιά μπορεί να είναι πολύ βασικά, να είναι μια πραγματική διδασκαλία.
έτσι λοιπόν, από χτες βράδυ είμαι πιο πλούσια δασκάλα.
δέχτηκα ένα δώρο.
έναν άνθρωπο με πραγματικό αντίλογο στα δικά μου.
είναι μεγαλείο να μπορείς να δεχτείς τον άλλον, ως άλλον. όχι σα δικό σου.
είναι μεγαλείο να μπορείς να ζεις αποσχισμένος από την ωμοπλάτη του αδάμ, ως εύα,
εύα κυρία,
με όσα φαύλα ο άνθρωπος και
με όσα κρείττονα ο άνθρωπος
και ο υιός του ανθρώπου, χριστός, να σπαργανώνεται στο δικό σου ανθρώπινο αίμα.
σήμερα είναι η κυριακή των εικόνων.
στην εκκλησιά, με πρώτη την εικόνα της θεοτόκου, γυρνούν ανάμεσά μας οι εικόνες ανθρώπων που πάλεψαν για αυτή τη ζωή και για την άλλη.
με κέντρο τους την ενανθρώπιση του λόγου, που έγινε σάρκα, με κλιμακα καθόδου και ανόδου την Παναγία.
στοργή και αίμα,
πόνος προφητικός ο πόνος της μάνας που τον χάνει δωδεκαετή στο ναό, που ξέρει ότι είναι αυτή που ζητά 'γεννηθήτω κατά το ρήμα σου' στον ευαγγελισμό, που βλέπει χρυσό, σα βασιλιάς, λίβανο σα θεός, σμύρνα σα τεθνεώς, να του προσφέρουν οι ξένοι μάγοι, αυτή, που πονά προφητικά που αγαπά πέρα για πέρα, αυτή, που βαπτίζεται η εκκλησία στο αίμα του Γιού Της, που δίνεται ολοκληρωτικά στη ένωση ανάμεσα στον άνθρωπο και το δημιουργό του,
αυτή η Κυρία γιορτάζει πρώτη σήμερα.


κι εγώ χτες γνώρισα την αθηνά, που με έμαθε τι θα πει να αφήνεις πίσω σου ό,τι κι αν έχεις, ό,τι κι αν είσαι, και να γίνεσαι δώρο για τους άλλους.


ο θεός μαζί σου αθηνά, όπου και να είσαι. να φέρνεις μέσα σου τη μετά-νοια για να πλουτίζεις πάντα το δρόμο σου και να γίνεται όλο και μακρύτερος.

είναι η γιορτή της γυναίκας σήμερα. είναι η πρώτη κυριακή των νηστειών. είναι η κυριακή της ορθοδοξίας.
έστω και τώρα θα πάω στην εκκλησία. δε νιώθω και πολύ καλά σήμερα, μα δεν έχει και πολλή σημασία.
νιώθω το έλεος του θεού, σκέφτομαι τη λέξη σπλαγχνικος. σπλάγχνα.
έχω τρία παιδιά, μερικές φορές πολλές χαρές και μερικές πολλές πίκρες.
γυναίκα κι εγώ.
σας στέλνω την αγάπη μου, κι εύχομαι σε όλους ό,τι καλύτερο.
συγχωρέστε όσους πλήγωσα, μιας και σήμερα,
κι εγώ,
γιορτάζω.


υγ. και φυσικά δεν είμαι η γυναίκα του λωτ εγώ, να γυρίσω πίσω, να κοιτάξω τι έγραψα και να γίνω στήλη άλατος.
ό,τι έγραψα έγραψα.
ξεπερνάω κι αυτούς που θα διαβάσουν για να λογοκρίνουν και έχουν καταφέρει να πληγώσουν τις αδυναμίες μου. θα στείλω στα μάτια όσων θέλουν αυτό το μήνυμα. ας το παραβλέψουν ή ας γελάσουν ειρωνικά ή άβολα όσοι τυχόν δεν θα το ήθελαν έτσι. συγγνώμη προκαταβολικά, μα η χαρά της ελευθερίας είναι πιο μεγάλη από τη δύναμη του κουτσομπολιού, αυτό είναι σίγουρο, όπως και να γίνει! καλημέρα!