πριν μερικά χρόνια, αρκετά, είχα ακόμη φίλο τον άρη. τον άρη τον γνώρισα σε μια παρέα φοιτητών στο πανεπιστήμιο, ήταν ο μόνος από την παρέα που φερόταν με την ίδια αφέλεια που φερόμουν κι εγώ. χωρίς δλδ καμώματα και δήθεν. γίναμε φίλοι, ερχόταν σπίτι μας, ήξερε όλη την οικογένεια, εγώ πήγαινα στο δικό του, όπου ζούσε μόνος του, ή στο σπιτι των γονιών του καμιά φορά και με τους δικούς μου. πραγματική φιλία.
ψυχραθήκαμε εξαιτίας των ταλεμπάν.
ήταν από τα ελάχιστα μέλη που έκανε ένα σύλλογο φιλίας ελλήνων και ταλεμπάν.
του είχα πει: και χάθηκε ο κόσμος να κάνετε ένα σύλλογο αφγανιστάν-ελλάδα; έπρεπε να είναι φιλία με τους ταλεμπάν;
μου είπε τα δικά του, του είπα τα δικά μου, τα κάναμε ρόιδο.
πέρσι τον συνάντησα. χάρηκα πολύ κι εκείνος το ίδιο, καθήσαμε μαζί στην εκδήλωση που είμασταν, πιάσαμε κουβέντα μετά...
ο άρης μου τη φύλαγε, παραλίγο να με δείρει. για παρόμοιο θέμα, όχι για ίδιο. είχε άδικο. με απογοήτευσε πολύ.
αυτό δεν έχει να κάνει με τον άρη, και την αγάπη που έχω γι'αυτό τον άνθρωπο. έχει να κάνει πως δεν μπορούμε να συννενοηθούμε.
και να η συνέχεια:
χτες είχα πάει στο σπίτι της μάγδας, της φίλης μου. πολλές γυναίκες, μόνο γυναίκες, και μια έκθεση από τη μια από μας. έφυγα από τη βαβούρα και κάθησα στο υπνοδωμάτιο της μάγδας, μαζί με μια νεαρά τουρκολόγο. εκεί ήρθε και η αθηνά.
η αθηνά είμαι μια γυναίκα.
γι'αυτήν θέλω να μιλήσω σήμερα.
να ζήσει.
γι'αυτό μίλησα και για τον άρη, καλή του ώρα.
η αθηνά είμαι όμορφη και νέα, σίγουρα πολύ μικρότερη από μένα, ήρθε εκεί, ούτε θυμάμαι πώς, αρχίσαμε κουβέντα με μάτια.
κουβέντα με μάτια είναι κάποιος να σου μιλάει και να βγαίνει η χαρά της ψυχής του στα μάτια μου, άδολα και χαρούμενα.
όπως δεν είχε χώρο πολύ, ξέρετε, μια εορταστική ατμόσφαιρα με όλα τα παλτά πάνω στο κρεβάτι, η νεαρά τουρκολόγος κι εγώ καθόμασταν και κουβεντιάζαμε για σπουδές στην άκρη του κρεβατιού, κι η αθηνά ήρθε και στεκόταν όρθια στο μικρό διάδρομο. η μάγδα ήρθε, για να μας κάνει τις συστάσεις, είδε ότι είχαμε γνωριστεί, κάθησε λίγο μαζί μας, μάς έφερε μαστίχα να πιούμε. η μικρή τουρκολόγα καθόταν στο κρεβάτι καθιστή, η αθηνά κι εγώ καθήσαμε στο πάτωμα. δεν μπορούσα να κάθομαι και να τη βλέπω όρθια, ούτε εκείνη να κάθεται κάτω κι εγώ καθιστή πιο πάνω.
η αθηνά είναι μια γυναίκα που έχει χτίσει σχολείο για κορίτσια στο αφγανιστάν, και νοσοκομείο σ'ένα χωριό στο πουθενά.
πήγε μόνη της στο αφγανιστάν, βρήκε τους ταλεμπάν με το δικό της μοναδικό τρόπο, φόρεσε τσαντόρ, έγινε απόλυτα σεβαστή, κι ό,τι πει, αφού τους έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη, γίνεται!
ακούγοντάς την μου ερχόταν συνέχεια στο νου ο άρης.
εγώ κατάφερα να τσακωθώ με τον συμπατριώτη μου για τους ταλεμπάν,
και η αθηνά κατάφερε να έρθει σε πραγματική επικοινωνία με τους ταλεμπάν, και μάλιστα για γυναικεία θέματα.
είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικός.
θέλω να την καλέσω στο πανεπιστήμιο να μιλήσει για την εμπειρία της, αλλά δε βρήκα ακόμη τον τρόπο. πιστεύω όμως ότι αυτά που θα πει στα παιδιά μπορεί να είναι πολύ βασικά, να είναι μια πραγματική διδασκαλία.
έτσι λοιπόν, από χτες βράδυ είμαι πιο πλούσια δασκάλα.
δέχτηκα ένα δώρο.
έναν άνθρωπο με πραγματικό αντίλογο στα δικά μου.
είναι μεγαλείο να μπορείς να δεχτείς τον άλλον, ως άλλον. όχι σα δικό σου.
είναι μεγαλείο να μπορείς να ζεις αποσχισμένος από την ωμοπλάτη του αδάμ, ως εύα,
εύα κυρία,
με όσα φαύλα ο άνθρωπος και
με όσα κρείττονα ο άνθρωπος
και ο υιός του ανθρώπου, χριστός, να σπαργανώνεται στο δικό σου ανθρώπινο αίμα.
σήμερα είναι η κυριακή των εικόνων.
στην εκκλησιά, με πρώτη την εικόνα της θεοτόκου, γυρνούν ανάμεσά μας οι εικόνες ανθρώπων που πάλεψαν για αυτή τη ζωή και για την άλλη.
με κέντρο τους την ενανθρώπιση του λόγου, που έγινε σάρκα, με κλιμακα καθόδου και ανόδου την Παναγία.
στοργή και αίμα,
πόνος προφητικός ο πόνος της μάνας που τον χάνει δωδεκαετή στο ναό, που ξέρει ότι είναι αυτή που ζητά 'γεννηθήτω κατά το ρήμα σου' στον ευαγγελισμό, που βλέπει χρυσό, σα βασιλιάς, λίβανο σα θεός, σμύρνα σα τεθνεώς, να του προσφέρουν οι ξένοι μάγοι, αυτή, που πονά προφητικά που αγαπά πέρα για πέρα, αυτή, που βαπτίζεται η εκκλησία στο αίμα του Γιού Της, που δίνεται ολοκληρωτικά στη ένωση ανάμεσα στον άνθρωπο και το δημιουργό του,
αυτή η Κυρία γιορτάζει πρώτη σήμερα.
κι εγώ χτες γνώρισα την αθηνά, που με έμαθε τι θα πει να αφήνεις πίσω σου ό,τι κι αν έχεις, ό,τι κι αν είσαι, και να γίνεσαι δώρο για τους άλλους.
ο θεός μαζί σου αθηνά, όπου και να είσαι. να φέρνεις μέσα σου τη μετά-νοια για να πλουτίζεις πάντα το δρόμο σου και να γίνεται όλο και μακρύτερος.
είναι η γιορτή της γυναίκας σήμερα. είναι η πρώτη κυριακή των νηστειών. είναι η κυριακή της ορθοδοξίας.
έστω και τώρα θα πάω στην εκκλησία. δε νιώθω και πολύ καλά σήμερα, μα δεν έχει και πολλή σημασία.
νιώθω το έλεος του θεού, σκέφτομαι τη λέξη σπλαγχνικος. σπλάγχνα.
έχω τρία παιδιά, μερικές φορές πολλές χαρές και μερικές πολλές πίκρες.
γυναίκα κι εγώ.
σας στέλνω την αγάπη μου, κι εύχομαι σε όλους ό,τι καλύτερο.
συγχωρέστε όσους πλήγωσα, μιας και σήμερα,
κι εγώ,
γιορτάζω.
υγ. και φυσικά δεν είμαι η γυναίκα του λωτ εγώ, να γυρίσω πίσω, να κοιτάξω τι έγραψα και να γίνω στήλη άλατος.
ό,τι έγραψα έγραψα.
ξεπερνάω κι αυτούς που θα διαβάσουν για να λογοκρίνουν και έχουν καταφέρει να πληγώσουν τις αδυναμίες μου. θα στείλω στα μάτια όσων θέλουν αυτό το μήνυμα. ας το παραβλέψουν ή ας γελάσουν ειρωνικά ή άβολα όσοι τυχόν δεν θα το ήθελαν έτσι. συγγνώμη προκαταβολικά, μα η χαρά της ελευθερίας είναι πιο μεγάλη από τη δύναμη του κουτσομπολιού, αυτό είναι σίγουρο, όπως και να γίνει! καλημέρα!
26 σχόλια:
Καλημέρα Λενάκι μου ! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ , όπως και στην κάθε γυναίκα που παλεύει για να είναι σιάξια να απολαμβάνει ισότιμα τους καρπούς των κόπων της και να μεγαλώνει ήρεμα και όμορφα τα παιδιά της μακρυά από αδικίες και πολέμους.
Να είσαι καλά και να χαίρεσαι τον εαυτό σου και όποιους αγαπάς
*ισάξια και με αγάπη
Καλό μου στήλη άλατος δεν θα γίνεις ποτέ...Ομως την Αθηνα θελω να την γνωρίσω και να γράψω γι αυτήν περιμενω το τηλεφων....ριτς φιλια και νασαι παντα αυτό που είσαι : ατοφιο είδος....
ευχαριστώ και τις δυό σας για το σχόλιο...
χρειάζεται αγώνας γιατί κινδύνεψα να γίνω στήλη άλατος, να ευχόσαστε να μπορέσω να μείνω όσο πιο ανθρώπινη γίνεται....
δεν είναι πάντα εύκολο. το θέλω όμως, έστω και με σκυμμένο το κεφάλι.
σας φιλώ και σας ευχαριστώ.
είμαι σίγουρη ότι κι η Αθηνά θα είναι χαρούμενη που σε γνώρισε
και είμαι σίγουρη ότι θα ήθελα κι εγώ να τη γνωρίσω, αυτό το "κουβέντα με μάτια" είναι που ψάχνω πάντα στους ανθρώπους :)
Φιλιά!!!
Ετσι απλά, χρ΄νια πολλά και σε σένα, κασι στη Αθηνά, και στην τουρκολόγο και σε όλες. Με το Αρη δεν μπορεί να σας χωρίσουν οι ταλιμπάν... Αδικο. Τι σου έφταιξαν;
naτασάκι, κάτι θα καταφέρω, θέλω πολύ δλδ, οπότε θα καλέσω κόσμο...
ίσως το καταφέρω κάποια δευτέρα απόγευμα μετά τις 6. να δούμε.
αγαπητέ μας φίλε φλου-φλις, οι ταλιμπάν, η παραπληροφόρηση, η αδικία, οι δυσκολίες, κι η κυρία ασυνενοησία, βασίλισσα των ανθρωπίνων σχέσεων...
:)
μια μέρα θα γράψω για αυτό το φοβερό όνομα, άρης. έχω τέσσερις φίλους μ'αυτό το εντελώς συμβολικό για μένα όνομα...
… είναι μεγαλείο και μόνο που σκέφτηκες να την καλέσεις, καλή κι αγαπημένη μου Ελένη, να μιλήσει στο πανεπιστήμιο. Και ναι, να είσαι σίγουρη πως θα είναι μια, ολωσδιόλου, πραγματική διδασκαλία. Δίπλα σε σένα τη Δασκάλα κι η Αθηνά πολλά θα έχουν να νιώσουν οι φοιτητές.
Γι αυτό το γένοιτο που προηγήθηκε της σάρκωσης, κουρνιάζουμε όλες στη σκέψη της Παναγίας…
Για τούτες τις γυναίκες της κατάφασης ελπίζουμε ακόμη…
Ο Θεός να σε έχει καλά…
Σαρκώνεται καθημερινά η αλήθεια όταν δεν γυρίζουμε πίσω σαν γυναίκες του Λωτ αλλά κοιτάμε μπροστά, προς όλα τα ναι της Ζωής…
Για σένα ως μικρό ευχαριστώ…
http://bigbigbigproblem.blogspot.com/2009/02/blog-post_26.html
αγαπημένε μου μηθυμναίε...
έτυχε να γνωριστούμε μου φαίνεται με τον καλύτερο τρόπο: εν μέσω αδυναμιών. κι αυτό μας έχει κάνει πραγματικούς φίλους...
ώρες-ώρες νιώθω ευτυχισμένη που προσπαθώ να είμαι δασκάλα. είναι τόσο όμορφο! χάρη στα παιδιά φυσικά. αυτά σε μαθαίνουν να μαθαίνεις μαζί τους.
μπιγκμάμα, τι καταπληκτικά μπλογκς!
ευχαριστώ πολύ για τα ωραία που είδα!
βαθειά χαρά και αγαλίαση είναι να σε διαβάζω ελενάκι μας!!!
μ'όρθάνοιχτα τα μάτια τη ψυχής σου πως να μην συναντήσεις τα άλλα μάτια?
αυτές οι συναντήσεις γίνονται μόνο σ'αυτούς που ξέρουν να περπατούν πάνω στη θάλασσα. το καταφέρατε!!
θα περιμένω κι εγώ να μάθω για την ομιλία της Αθηνάς.
σ'ευχαριστώ καλή μου
όνειρα γλυκά!!
σιρίν, κοντά σου νιώθω σαν ευτυχισμένος ζητιάνος.
Καλημέρα Ελένη!
νομίζω τα ξέρω τα μάτια της Αθηνάς
και το πάθος της προσφοράς της, δεν μπορεί
να είναι σύμπτωση, αλλά όπως και να έχει
σίγουρα είναι μεγάλη η προσφορά της...
τόσες γυναίκες, πόσα έχουν προσφέρει...
να είσαι καλά!
πολύ εντυππωσιακό! Για παρόμοιο λόγο άδειασαν πριν λίγα χρόνια οι γυναίκες της Νιγηρίας την Δυτική αλληλεγγύη σε γυναικεία θέματα της χώρας τους, αισθανόμενες ότι μπορούν να τα αντιμετωπίσουν καλύτερα μόνες τους με τον τρόπο που ξέρουν, χωρίς να προκαλούν αντιπαλότητες και σκλήρυνση των θεοκρατικών θεσμών τους. Περισσότερα για το θέμα αυτό εδώ
αλήθεια, γνωρίζεις την αθηνά;
πόσο χαίρομαι... είσαι κι εσύ τυχερή!
καλόν αγώνα κι εσύ, στο δικό σου μετερίζι...
τάιλορ, πιστεύω πως είναι κατανοητές όλες οι πλευρές...
παρόμοια είναι κι αυτά που ζούμε εμείς εδώ:
υπάρχει τρόπος να λύσεις ένα θέμα με βία και φωνή, ή με δύναμη και ειρήνη.
είναι πιο δύσκολο ίσως το δεύτερο.
όμως μερικές φορές θες και το ένα και το άλλο.
η συμπαράσταση είναι πολλών λογιών.
αν εγώ δε μιλήσω καθόλου γι'αυτά που θίγουν την ισότητα, πώς θα συμπαρασταθώ; με τη σιωπή μου; με την αδιαφορία μου;
δύσκολα όλα...
Πέρασα τυχαία και έμεινα. Μου άρεσε η ανάρτηση σου είναι συγκινητική και αληθινή και μπράβο σου. Θα περάσω ξανά οπωσδήποτε καλή εβδομάδα να έχεις.
κηπουρέ, καλώστον!
αληθινή γιατί τίποτα δεν είν δικό μου, παρεκτός η καλή τύχη να συναντάω ανθρώπους!
ανθρώπους-ανθρώπους. και πάντα θα χρωστάω, γιατί λιγάκι άνθρωπος είμαι, και προσπαθώ πόντο τον πόντο να μεγαλώνω λίγο, πριν πεθάνω εντελώς.
Καλημέρα σας καλή μου abttha (πειράζει που σας λέω ακόμα έτσι;)
Ήταν πολύ όμορφη η ανάρτησή σας και πολύ σημαντική. Πιο πολύ απο όμορφη. Κι ακόμα πιο σημαντική η προσπάθειά σας να καλέσετε τη γυναίκα αυτή στο Πανεπιστήμιο. Κι ακόμα πιο σημαντικό απ' όλα το να υπάρχουν από κάτω άνθρωποι, παιδιά, με ανοιχτά αυτιά, χωρίς παρωπίδες, να ακούσει η ψυχή τους αυτά που θα πει η φίλη σας.
Γιατί τόση πικρία όμως στο υστερόγραφο; Ποιοί θα μπορούσαν στ' αλήθεια να λογοκρίνουν ένα τόσο τρυφερό κείμενο; Ποια θα μπορούσαν να χλευάσουν ή να ειρωνευτούν;
Σας επισκέπτονται κι εσάς φαντάσματα;
αγαπημένε μου σπάι
ειρωνία ή χλεύη φυσικά απευθύνονται σε πρόσωπα και όχι κείμενα.
υπάρχουν στιγμές που ένιωσα τόσο πολύ να μετρούν λόγια και έκφρασή μου, που για καιρό δεν μπορούσα να γράψω τίποτα προσωπικό.
ήθελα να κλείσει κι αυτό το μπλογκ, όπως το προηγούμενο, ενδεχομένως όπως κι αυτό, και το επόμενο, και να το βουλώσω εντελώς.
γιατί;
γιατί απλώς, στο διαδίκτυο ένιωθα πως δεν είμαι ούτε η μαμά των τριών παιδιών που έχω, ούτε η κυρία της γειτονιάς που μένω, ούτε η καθηγήτρια που παριστάνω όσο πιο ευφυέστερα και ψεύτικα μάλλον μπορώ, ούτε η ανικανοποίητη πενηντάρα, κλπ κλπ κλπ.
έγραφα στο σκοτάδι μου, μιλούσα, πέρα από όλα τα προηγούμενα αληθινά, για μένα. ένα εμένα ολάκερο, παιδιάστικο παρά την ηλικία του, ευφυές παρά τη βλακεία του, τρυφερό παρά το ναζισμό που προκύπτει στη μαμά-καθηγήτρια-σύζυγο...
ένα μπέρδεμα επανάστασης.
και φυσικά, όταν είσαι ένα μπέρδεμα επανάστασης, σαν και του λόγου μου, δεν μπορείς να μένεις ανώνυμος. είσαι. πέρα από όλα, εσύ.
το εσύ το δικό μου, το εγώ δλδ, κρίθηκε μερικές φορές ως όνομα. πληγώθηκα.
σχεδόν ανεπανόρθωτα.
αποφάσισα λοιπόν να σβήσω ό,τι προσπάθησε να με σβήσει από τις αλήθειες μου, δλδ τη μικρότητά μου και τις πίκρες μου. το ταπεινό και ευτελές εγώ μου.
τώρα, ακολουθώντας την πορεία που γεύτηκα ευεργετικά ανώνυμα και ειλικρινά, συνεχίζω.
μπορεί να είπα σαχλαμάρες...
τι λέξη!
κι όμως έχει νόημα.
θα μπορούσα δλδ να υπογράφω κι ως σαχλαμαρένια.
άμπτθα είναι το καλό μου όνομα. το αγαπώ. καλά κάνεις και το κρατάς.
σχώρα το χαζό περιεχόμενο. μα στέκει στο ύψος μου.
λοιπόν Abttha,
σήμερα ήρθε μια κυρία και ζήτησε μια κυρία Coco αν ξέρω πού είναι να της μιλήσει
κι όταν της είπα εγώ είμαι
αναφώνησε ααα!
έκανε δυο βήματα πίσω
και κόντεψε να πέσει από τη σκάλα
ήμασταν ψηλά στο κεφαλόσκαλο!
αυτά περί ύψους!
η κυρία δικιολογείται, διότι οι γάτες και οι ποδηλάτες έχουν σπάνια ισορροπία!
αυτά.
υπογραφή: δεν είμαι γάτα, δεν είμαι ποδηλάτης, είμαι μια απλή της χαμοζωής επιβάτις....
(με γιώτα το 'τις', για να είναι ολίγον σικ και ολίγον σικιέ!
Αυτές τις φωτεινές και σκοτινές ματιές που είδες στα μάτια του άρη και της αθηνάς των αδελφών μου, μακάρι ο καθένας να μπορούσε να τις δεί.Το δωδεκάθεο των θνητών θεών είναι εδώ δίπλα μας, ψάχτε το όλοι.Σ΄ευχαριστώ για το κείμενο Ελένη.
εσένα ευχαριστώ διονύση, που με τιμάς με τη φιλία σου. άλλο δεν έχω να πω, είμαι πολύ φτωχή μπροστά σου.
Δημοσίευση σχολίου