ε δε γίνεται, θα πέσω μόνη μου απ' την καρέκλα.

το παιδί δεν είπε αυτό.
άλλωστε το παιδί αυτό δε μιλάει.
δεν ακούει; ακούει.
δεν έχει γλώσσα; έχει.
δεν ξέρει ελληνικά; ξέρει.
δεν πάει σχολείο; πάει.
το παιδί δε μιλάει.
............................. ο εγκέφαλός του δεν ξέρω πώς είναι. δείκτης νοημοσύνης; ίσως μια ευθεία.
ποιος διαπιστώνει το δείκτη νοημοσύνης; κάποιος που θέλει να ξέρει, κι εσύ, εγώ, αυτός, αυτό το παιδί, δε θέλει να πει. κι ο άλλος, που νομίζει ότι έχει το μαχαίρι και το πεπόνι, λέει: ε, κάτω από τριάντα. τριάντα. κάτω από πενήντα. πενήντα. κλπ.
το παιδί είναι μικρό.
από πικρή εμπειρία ξέρει πως όταν σε λένε μικρό, μάλλον μαλάκα θέλουν να σε πουν. τόσο πολύ έχει εισπράξει την απόρριψη, που είναι η ταυτότητά του, άλλο όνομα δεν έχει. δε λέει ούτε το όνομά του.

κι όμως.
το παιδί δεν είπε αυτό, εγώ το λέω, σκασμένη.
το παιδί βλέπει τη δασκάλα να πονάει και να πρέπει να κάτσει. ξέρει πως η καρέκλα του είναι πολύ καλή, κι η δασκάλα θα πάψει να πονά.
ξέρει προφανώς πως η δασκάλα θα πάψει να πονά και για κάτι άλλο.
το παιδί, που δε μιλά, δε νοά, φοράει ακόμη πάμπερς στα 11του, παίρνει το μολύβι και της γράφει:
εδώ να κάτσεις θα σου περάσει ο πόνος.
η δασκάλα του γνέφει, δλδ του γράφει: .
θα σηκωθείς εσύ για να κάτσω εγώ;
και το μικρό γνέφει κι αυτό, δλδ γράφει:

ΠΕΤΑΞΈ ΜΕ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ

κι η δασκάλα κλαίει.
δε θα σε πετάξω εγώ από καμιά καρέκλα εσένα.
για μένα είσαι πεταλούδα που με δένεις με τα φτερά σου
για μένα είσαι άθροισμα της ζωής των άλλων, κι εγώ ένα συν προσθετικό για να κατέβει καλά ο λογαριασμός, δε θα σε πετάξω εγώ από την καρέκλα, που έτσι έχεις μάθει.

η δασκάλα πάει λίγο πιο μακριά να δεί πόσο γαλάζιο έχει ο ουρανός πίσω από τις πιο μαύρες κι άραχλες καταιγίδες.
κι ο μικρός που δε νογά και δε μιλά, σηκώνεται και δίνει τη θέση του στη δασκάλα που πονάει. στη δασκάλα που τον πονάει.

έμενα τώρα γκρέμισέ με, νόημα άλλο δε βρήκα πουθενά μέσα μου. παρεκτός σ' ότι άκουσα. εσύ μίλα τώρα.