ριζίτικο τραγούδι.
τι λέξη, που συνδυάζει όλη τη φύση.
η φύση είναι κάτι ταπεινό, που ξεκινά από κάτω κι απλώνει, σαν το μελάνι στο χαρτί, που λέει κι ο σεφέρης.
η φύση ξεκινά από τη γη που δέχεται τη βροχή, το νερό και η γαία που γεννά το ξύλο και το δάσος και τη φωτιά της ανανέωσης και της αλλαγής, αλήθεια, όταν γεννάς, φωτιά είναι; όχι, όχι, δεν είναι φωτιά, φλόγα είναι. φλόγα που συνεπαίρνει τον άντρα μπροστά στο μεγαλείο της γυναίκας του. σ' αυτόν που πέθανε, η γυναίκα του δώρησε τρεις φλόγες, τρία μεγάλα αγόρια.
η τύχη έφερε έτσι τα πράγματα που γνώρισα τα δυο από τα τρία αγόρια της οικογένειας. ο ένας, ο μεσαίος, χωρίς να με γνωρίζει από κοντά, ήρθε σε επαφή μαζί μου γιατί βρισκόμαστε στο ίδιο αντικείμενο έρευνας. είχαμε κάποια επαφή χωρίς ποτέ να έχω ενδιαφερθεί ούτε καν για το όνομά του, αφού το κυριότερο στη συναλλαγή μας ήταν η ίδια η έρευνα. αυτός ήταν ο σήφης.
παράλληλα, συνάντησα στο δρόμο του χαλανδρίου, δλδ της γειτονιάς μου, έναν άνθρωπο που δε γνώριζα και δε με γνώριζε. αυτός στάθηκε σημάδι στην εξέλιξη του γιου μου του σήφη. είναι ψυχολόγος, και ανέλαβε τη στήριξη του σεραφείμ, με τέτοια υπομονή, που μόνο γνώση κι αγάπη μαζί εμπνέουν. ας έχει καλό. φέτος είναι ο τρίτος χρόνος που στέκει κοντά στο σεραφείμ. κι αλλάζει ο καιρός.
μα δεν αλλάζει η αγάπη.
μια φορά μίλησα με τη μητέρα των παιδιών, που δεν έχω γνωρίσει από κοντά. ήταν τόσο συγκινητική η συνομιλία που δάκρυα κύλησαν από τα μάτια και των δυο μας, ξέρουμε εμείς οι μανάδες τι σημαίνει πόνος και αγαλλίαση μαζί, όταν βλέπεις να προκόφτει όμορφα το κλήμα, και να βγάζει καρπό...
τι να πω
είμαι σε απορία
ο πατέρας των παιδιών πέθανε την επομένη των χριστουγέννων, τώρα, στη γιορτή του σήφη.
ποιητάρης και τραγουδιστής για ριζίτικα. σε φίλο τραγούδησε.
- νίκο φεύγουμε, θα 'ρθεις μαζί μας;
- όχι, φυγέτε εσείς, θα μείνω να τραγουδήσω ένα τελευταίο.
έτσι έφυγαν ξεχωριστά, καταπώς το λέει ο σωκράτης στην απολογία του: εσείς φεύγετε προς τη ζωή, κι εγώ στο θάνατο. μα πού είναι καλύτερα κανείς δεν ξέρει.
ο νίκος ψαρουδάκης έφυγε πάνω στο τελευταίο αυτό ριζίτικο.
μόνος. ακέραιος. δυνατός. μεγαλειώδης στην ταπείνωση των φίλων, στην αγάπη των παιδιών, στην αφοσίωση στη γυναίκα του, στο μόχθο της ξενητειάς στη γερμανία κάποτε, μαζί της, και μαζί με το ένα ή δυο παιδιά, και μετά επιστροφή στην πατρίδα...
πατρίδα πατρίδα, τι απομένει από σένα...
ένα ζεστό σπίτι. τρία αγόρια που μεγαλώνουν όχι με τα πλούτη της ξενητειάς, μα με το όραμα της επιστροφής.
πατρίδα πατρίδα, τι απομένει από σένα
μια ρίζα ελιάς, μια ρίζα υπομονής.
μια ρίζα προσήλωσης.
μια μέρα δέχτηκα από το σταύρο ένα δώρο. ήταν ένα μικρό πράσινο βιβλίο.
τα ριζίτικα του πατέρα του.
όσο βάθος έχει η ρίζα, τόση δύναμη έχουν τα κλαδιά σταύρο.
από την πατρίδα μένει η ρίζα του τόπου, η ευχή των γονιών, η μνήμη μένει σκαλωμένη όπως το φως του ήλιου στις ρυτίδες των βράχων.
στη μάνα σου μένει μια πονεμένη αγάπη, ένα ξαφνικό αντίο, μια σπαρακτική στιγμή όπου σκίζεται στη σκέψη πως έχασε τον άνθρωπό της.
μα αυτά είναι λόγια, και φεύγουν. μένει ναι μεν η θλίψη, μα πιο πολύ, πιο βαθιά, πιο καθαρά, πιο φωτεινά, μένει η χαραμάδα της αγάπης που τη διαπέρασε και της χάρισε τρεις γιους.
μένει που τα τρία παιδιά τους τα μεγάλωσαν μαζί και τα καμαρώνουμε εμείς οι έξω.
μένω κι εγώ να μιλάω με το σταύρο σήμερα πρωτοχρονιά για το χαμό του πατέρα του,
και μένω ακόμη να καμαρώνω ως 'φοιτητή' μου το σήφη, που μίλησε στο ίδιο συνέδριο με μένα στη θεσσαλονίκη 2 βδομάδες πριν, και καμάρωναν όσοι έβλεπαν ένα νέο παλλικαράκι να μιλά με τόση αλήθεια στα λόγια του, και να φέρνει τόσες ιδέες στην επιφάνεια της ιστορίας...
σήμερα τ' απόγευμα θα μιλήσω στη μάνα τους.
τι να πεις σ' ένα βράχο που κλαίει;
σάμπως έχεις και τίποτα να τον παρηγορήσεις;
ναι, έχεις.
τα δάκρυα για τον άντρα της και τον πατέρα των παιδιών της μπορούν να είναι αυτό που θα μείνει: χαρά, ότι τα μεγάλωσαν μαζί,
και προσευχή,
να μείνουν τα παιδιά στις ρίζες του πατέρα,
με την ευχή του,
και με τη δική της αγάπη και στέριωση.
καλή χρονιά, και χρόνια πολλά, με τα οράματα του νίκου ψαρουδάκη μπροστά σας!
καλή δουλειά, καλήν αγάπη.
τι λέξη, που συνδυάζει όλη τη φύση.
η φύση είναι κάτι ταπεινό, που ξεκινά από κάτω κι απλώνει, σαν το μελάνι στο χαρτί, που λέει κι ο σεφέρης.
η φύση ξεκινά από τη γη που δέχεται τη βροχή, το νερό και η γαία που γεννά το ξύλο και το δάσος και τη φωτιά της ανανέωσης και της αλλαγής, αλήθεια, όταν γεννάς, φωτιά είναι; όχι, όχι, δεν είναι φωτιά, φλόγα είναι. φλόγα που συνεπαίρνει τον άντρα μπροστά στο μεγαλείο της γυναίκας του. σ' αυτόν που πέθανε, η γυναίκα του δώρησε τρεις φλόγες, τρία μεγάλα αγόρια.
η τύχη έφερε έτσι τα πράγματα που γνώρισα τα δυο από τα τρία αγόρια της οικογένειας. ο ένας, ο μεσαίος, χωρίς να με γνωρίζει από κοντά, ήρθε σε επαφή μαζί μου γιατί βρισκόμαστε στο ίδιο αντικείμενο έρευνας. είχαμε κάποια επαφή χωρίς ποτέ να έχω ενδιαφερθεί ούτε καν για το όνομά του, αφού το κυριότερο στη συναλλαγή μας ήταν η ίδια η έρευνα. αυτός ήταν ο σήφης.
παράλληλα, συνάντησα στο δρόμο του χαλανδρίου, δλδ της γειτονιάς μου, έναν άνθρωπο που δε γνώριζα και δε με γνώριζε. αυτός στάθηκε σημάδι στην εξέλιξη του γιου μου του σήφη. είναι ψυχολόγος, και ανέλαβε τη στήριξη του σεραφείμ, με τέτοια υπομονή, που μόνο γνώση κι αγάπη μαζί εμπνέουν. ας έχει καλό. φέτος είναι ο τρίτος χρόνος που στέκει κοντά στο σεραφείμ. κι αλλάζει ο καιρός.
μα δεν αλλάζει η αγάπη.
μια φορά μίλησα με τη μητέρα των παιδιών, που δεν έχω γνωρίσει από κοντά. ήταν τόσο συγκινητική η συνομιλία που δάκρυα κύλησαν από τα μάτια και των δυο μας, ξέρουμε εμείς οι μανάδες τι σημαίνει πόνος και αγαλλίαση μαζί, όταν βλέπεις να προκόφτει όμορφα το κλήμα, και να βγάζει καρπό...
τι να πω
είμαι σε απορία
ο πατέρας των παιδιών πέθανε την επομένη των χριστουγέννων, τώρα, στη γιορτή του σήφη.
ποιητάρης και τραγουδιστής για ριζίτικα. σε φίλο τραγούδησε.
- νίκο φεύγουμε, θα 'ρθεις μαζί μας;
- όχι, φυγέτε εσείς, θα μείνω να τραγουδήσω ένα τελευταίο.
έτσι έφυγαν ξεχωριστά, καταπώς το λέει ο σωκράτης στην απολογία του: εσείς φεύγετε προς τη ζωή, κι εγώ στο θάνατο. μα πού είναι καλύτερα κανείς δεν ξέρει.
ο νίκος ψαρουδάκης έφυγε πάνω στο τελευταίο αυτό ριζίτικο.
μόνος. ακέραιος. δυνατός. μεγαλειώδης στην ταπείνωση των φίλων, στην αγάπη των παιδιών, στην αφοσίωση στη γυναίκα του, στο μόχθο της ξενητειάς στη γερμανία κάποτε, μαζί της, και μαζί με το ένα ή δυο παιδιά, και μετά επιστροφή στην πατρίδα...
πατρίδα πατρίδα, τι απομένει από σένα...
ένα ζεστό σπίτι. τρία αγόρια που μεγαλώνουν όχι με τα πλούτη της ξενητειάς, μα με το όραμα της επιστροφής.
πατρίδα πατρίδα, τι απομένει από σένα
μια ρίζα ελιάς, μια ρίζα υπομονής.
μια ρίζα προσήλωσης.
μια μέρα δέχτηκα από το σταύρο ένα δώρο. ήταν ένα μικρό πράσινο βιβλίο.
τα ριζίτικα του πατέρα του.
όσο βάθος έχει η ρίζα, τόση δύναμη έχουν τα κλαδιά σταύρο.
από την πατρίδα μένει η ρίζα του τόπου, η ευχή των γονιών, η μνήμη μένει σκαλωμένη όπως το φως του ήλιου στις ρυτίδες των βράχων.
στη μάνα σου μένει μια πονεμένη αγάπη, ένα ξαφνικό αντίο, μια σπαρακτική στιγμή όπου σκίζεται στη σκέψη πως έχασε τον άνθρωπό της.
μα αυτά είναι λόγια, και φεύγουν. μένει ναι μεν η θλίψη, μα πιο πολύ, πιο βαθιά, πιο καθαρά, πιο φωτεινά, μένει η χαραμάδα της αγάπης που τη διαπέρασε και της χάρισε τρεις γιους.
μένει που τα τρία παιδιά τους τα μεγάλωσαν μαζί και τα καμαρώνουμε εμείς οι έξω.
μένω κι εγώ να μιλάω με το σταύρο σήμερα πρωτοχρονιά για το χαμό του πατέρα του,
και μένω ακόμη να καμαρώνω ως 'φοιτητή' μου το σήφη, που μίλησε στο ίδιο συνέδριο με μένα στη θεσσαλονίκη 2 βδομάδες πριν, και καμάρωναν όσοι έβλεπαν ένα νέο παλλικαράκι να μιλά με τόση αλήθεια στα λόγια του, και να φέρνει τόσες ιδέες στην επιφάνεια της ιστορίας...
σήμερα τ' απόγευμα θα μιλήσω στη μάνα τους.
τι να πεις σ' ένα βράχο που κλαίει;
σάμπως έχεις και τίποτα να τον παρηγορήσεις;
ναι, έχεις.
τα δάκρυα για τον άντρα της και τον πατέρα των παιδιών της μπορούν να είναι αυτό που θα μείνει: χαρά, ότι τα μεγάλωσαν μαζί,
και προσευχή,
να μείνουν τα παιδιά στις ρίζες του πατέρα,
με την ευχή του,
και με τη δική της αγάπη και στέριωση.
καλή χρονιά, και χρόνια πολλά, με τα οράματα του νίκου ψαρουδάκη μπροστά σας!
καλή δουλειά, καλήν αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου