παιδί σε λύκειο κυνηγάει με σπαθί.

καλημέρα, είναι μητέρα τριών παιδιών, όσοι μπαίνετε εδώ μέσα το ξέρετε. το πιο μικρό παιδί μου με οδήγησε πιο κοντά στο σχολείο. έτσι βρέθηκα στο σύλλογο γονέων, σε δραστηριότητες γύρω από τα παιδιά και το σχολείο. πήγαινα σε καθημερινή βάση στο σχολειό, γνώριζα όλα τα παιδιά. με γνώριζαν κι αυτά κι οι γονείς τους, είχα μάλλον κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και εύχομαι να είναι όλα πάντα καλά.

σε κάποια φάση ήρθε ένας πατέρας, μη γνωρίζοντάς με πολύ είχε ωστόσο την ειλικρίνεια να μου μιλήσει για το παιδί του.

προσωπικά, εκτός από να τον ακούσω, δεν κατάφερα τίποτα. μια χρονιά ή δυο αργότερα, το παιδί απολυθηκε για πάντα από το συγκεκριμένο σχολείο.

περίπου τότε, μαθητής ήταν κι ο Χ. ερχόταν ατιμέλητος, απεριποίητος, κουνιστός, καμιά φορά με λίγο μέικάπ. γινόταν της μουρλής σε όποια τάξη έμπαινε μέσα. τα παιδιά τον κορόιδευαν.

όταν κάποιος καθηγητής τον πέταξε έξω λόγω της φασαρίας, δε θα ξεχάσω τον μέλλοντα τραβεστί κατά πάσα πιθανότητα, να λέει:

με πετάς έξω έ; μου λές πού να πάω; οχιά! ε οχιά!

ασφαλώς και δεν ήταν οχιά η συγκεκριμένη καθηγήτρια. άσχετα απ' αυτό, ο δεκατετράχρονος έβγαζε την κραυγή της εκγατάλειψης: δεν είχε αποκούμπι πουθενά.

με το διευθυντή του σχολείου πήραμε τηλέφωνο κοινωνικές υπηρεσίες. δε βγάλαμε τίποτα.

ο καθηγητής των θρησκευτικών, ένας παππάς, ανέλαβε να πάει σπίτι του, να μιλήσει με την οικογένεια.

η οικογένεια ήταν αποφασισμένη: σε λίγο θα έχανε κάθε επαφή με τον μέλλοντα παραβάτη, και το περίμενε πώς και πως. τι να τον κάνουν τον παππά; τους δυσκόλευε τον καιάδα που είχαν ήδη ετοιμάσει, μαζί με την κοινωνία, γι' αυτό το παιδί.

όλα τα παιδιά, παιδιά μας είναι.

έμαθα κι άλλα. ο πρώτος παραβάτης τον οποίο ανέφερα, στο δημοτικό, είχε φοβερίσει κοριτσάκι να μη μιλήσει, βάζοντας το κεφάλι της στην οπή της τουαλέττας! στην ερώτησή μου αν το είπαν στη μαμά ή τον μπαμπά, η απάντηση ήταν: είχαμε φοβηθεί τόσο που κανείς δεν είπε τίποτε.

τώρα, αν φύγουμε από τη λεπτομέρεια και πάμε στο ψητό, τι βλέπουμε; ένα φούρνο εκκολαπτόμενων βομβών. βόμβα για την κοινωνία είναι παιδιά που κανείς δεν πλησιάζει στη σωστή διάσταση της κραυγής τους.

τι έχουμε τώρα; έναν έφηβο με σπαθί. ένα σπαθί νίντζα, απ' αυτά που βλέπεις στο άβαταρ, στα γιαπωνέζικα κόμικς. ο νεαρός σαμουράι κυνηγάει ενήλικες. θα μπει ίσως για θεραπεία και μπορεί να το ξεπεράσει εντελώς και να γίνει μια χαρά άνθρωπος όταν μεγαλώσει.

ΌΜΩΣ ΚΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΤΟ ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟ.

πόσο φορτώνεται ένα παιδί που ξυπνάει το πρωί, ίσως παίζει η τηλεόραση και γκαρίζουν πεντακόσιοι εκφοβιστές λέγοντας ότι παντού βασιλεύει η αδικία, όταν η ύφεση μας έχει παρασύρει κάτω από το μηδέν, ότι πρέπει να φοβόμαστε. πώς αντιδράνε γονείς που μπορεί να έχουν χάσει τη δουλειά τους, ή που διερωτώνται τι φόρο θα πληρώσουν, πού θα τα βρουν, τι θα κάνουν, ποιο λογαριασμό θα πρωτοπληρώσουν... ΚΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ, ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ, ΚΑΙ Η ΒΙΑ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΒΕΒΑΙΌΤΗΤΑ Η ΟΠΟΊΑ ΔΙΔΆΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΘΕΝ.

για να μην πω, τι μπορεί να έχει συναντήσει το παιδί και μέσα στο σχολείο. και έξω από το σχολείο. γύρω του.

κατά τα άλλα, ψυχολόγους, έχουμε.

σωρηδόν. δε γνωρίζω την κατάρτιση για το κάθε κομμάτι.

γνωρίζω πάντως πως ξεχειλίζει η ανεργία στον τομέα τους.

αντίθετα, νομίζω οι ψυχίατροι έχουν ήδη πολλή δουλειά, γιατί, τα πράγματα, χωρίς έλεγχο, οι ανθρώπινες ομάδες που γίνονται όλο και πιο ευπαθείς, δεν έχουν στήριξη,

ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ.

μιας και οι φυλακές όχι μόνο δε χωράνε, αλλά, ως γνωστόν, είναι σχολεία που μπαίνεις μαθητής και βγαίνεις δάσκαλος,

σε λίγο, το σκεφτήκατε;

ΠΏς ΘΑ ΕΊΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ;

ΠΌΣΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΘΑ ΞΕΚΟΛΛΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ ΕΠΆΝΩ ΜΑΣ;

ΕΤΟΥΤΑ ΕΔΩ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΚΑΚΙΆ ΣΚΟΥΡΙΆ ΔΕΝ ΠΙΆΝΟΥΝ....

στα χέρια αδικημένων και εκφοβισμένων παιδιών, ετούτα εδώ τα μάρμαρα, σ' αυτή την πατρίδα που πληγώνει κάθε μέρα περισσότερο, είναι πέτρες στο σύνταγμα. πέτρες στα σχολειά. στο δρόμο, και κυρίως στο μέλλον.