858

Προσωποπαγής και χειροναξία
Παροναξία, παρανυχίδα, παρά τρίχα, κίνδυνος κρίση
Παροξυσμός
Λέξεις-πρόσωπα, λέπια ψαριού με την κοιλιά στον ήλιο.

Ανακύκλωση. Σκόλωψ στις σάρκες μου, στα αισθήματα, σκόλωψ στα ενθύμια, ακόμη και στο αλφάβητο, γυρνά η κοιλιά στον ήλιο,
σκοτεινιάζει το μυαλό, σκοτίζεται, κάτι λειτουργεί λάθος.
Ρακέντυτος η φύση, η φύση μας.

Νυστάζω
ύψιλον και χαμηλοί τόνοι, όλα, σαρωμένα στο πραγματικό, το ανεξέλεγκτο, το αήττητο, το ακάθεκτο πραγματικό,
όμοιο πυρακτωμένο σίδερο από λόγια καθ’εκάστης, καθ’έξιν, κατάληξη;
Πάντα η ίδια: θάνατος. Καθ’ έξιν.
Η ημέρα του σαββάτου.

Επτά τραγούδια θα σου πω… για να διαλέξεις το σκοπό…
Ένας δικαστής
Πάντα γελαστός, σαν επιτήδειος κλέφτης αποφάσεων,
Ένας δικαστής πάντα δυνατός, κουβαλάει χρόνια γενεθλίων σε μια χαρτοσακούλα,
σιδερώνει μ’ αυτήν τις σχέσεις του με τα παιδιά
Ένας δυνάστης άπειρος, αναποφάσιστος, ελισσόμενος.
Ο πιο τραχύς εαυτός είναι κι ο πιο πληγωμένος.
Η φύση ευαίσθητη, σχεδόν αόρατη, φυσάει αυτή τη στιγμή, λέει:
καθήστε, θα πετάξω εγώ το πεπρωμένο από το ματάκι σας.
Δακρύζει λίγο, μετά φεύγει όπως ήρθε.

ελένη κονδύλη.2010-08-22