Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

χωρίς τσάντα, αφιερωμένο στην αγράμπελη.

λοιπόν, κοινωνικός ρατσισμός.
να το ξεπεράσουμε και να μιλήσουμε για την ανθρωπιά. γιατί υπάρχει και δεν την ξεχνάμε... δε μπορούμε ρε παιδί μου! αδυνατούμε!
γιατί καλέ αδυνατείτε;
μα, γιατί αν την ξεχάσουμε, απο πού θα πιαστούμε;
λοιπόν (ξανά!), ήμουν φοιτήτρια στο βέλγιο, όπου είχα πάει με τη μητέρα και τον αδελφό μου απ΄ τα 15 μου. η μάνα μου δεν ήξερε παρά ελάχιστα γαλλικά, ίσως γι' αυτό τα ελληνικά και η σχέση με την ελλάδα, και το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν στην ελλάδα κι ήλθε στο βέλγιο πολύ αργότερα, βάστηξε τους δεσμούς με την πατρίδα εντελώς ζωντανούς, στα 20 χρόνια διαμονής μου εκεί.
ως φοιτήτρια λοιπόν σε βελγικό πανεπιστήμιο, δε μου έφτανε η ζωή.
ήθελα να επιστρέψω.
με το στανιό μάζεψα την χαρτούρα που ζητούσαν για μετεγγραφή, κι έπεισα με το στανιό τους γονείς να μ' αφήσουν να γραφτώ και στο ελληνικό πανεπιστήμιο. χωρίς να ξέρω αν γινόταν, ήθελα με πονηριά και παγαποντιά να είμαι γραμμένη και στα δυο πανεπιστήμια και να τελειώνω και τα δυο.
(η ξενητειά με είχε μάθει να κάνω τα πράματα αλλιώτικα, αφού ούφο ήμουνα. έτσι είχα καταφέρει στα 16 μου να είμαι μαθήτρια στο λύκειο εκεί, αλλά με τρόπο θαυματουργικο είχα πετύχει και να γραφτώ στο πανεπιστήμιο εκεί. αυτό ήταν στα όρια του παράνομου, και να που το είχα καταφέρει. γιατί να μην καταφέρω κι αυτό; έτσι σκεφτόμουν).
έστειλα τα χαρτιά στον πατέρα μου, και τον παρακάλεσα να πάει στο πανεπιστήμιο αθηνών να βρει άκρη.
ο καημένος ο πατέρας μου... ο θεός να τον αναπαύει, κι αυτόν και τη μάνα μου κι όλους που πέρασαν απέναντι...
πήρε τα χαρτιά μου και κατέληξε κάπου στην ιπποκράτους, -εγώ αγνοούσα παντελώς τα τι και πώς-. κοίταζε από δω κι απο κει, δεν ήξερε ακριβώς πού να απευθυνθεί...
τα υπόλοιπα μου τα περιέγραψε ο ίδιος ο μπαμπάς μου:
"σε μια στιγμή, εκεί που δεν ήξερα τι να κάνω εκεί που με έστειλαν, άνοιξε μια πόρτα απ' αυτές που έχουν σαν στρώμα πάνω τους, χοντρές!
με είδε έτσι ένας κύριος που βγήκε από κει, και με ρώτησε τι θελετε;
με έβαλε στο γραφείο του να καθήσω, είδε και τα χαρτιά
με ρώτησε τι και τι και πώς κλπ, του είπα
φαινόταν σπουδαίος άνθρωπος, και μου είπε όταν θα 'ρθεις το καλοκαίρι να πας να τον βρεις! μου έδωσε και το τηλέφωνό του! τον λένε ΧΧ.
ο πατέρας μου είχε πολλή καλοσύνη αλλά τον διέκρινε η σιωπή. για να μιλήσει με ενθουσιασμό, όσο συγκρατημένος κι αν ήταν, αυτό, ήταν σπάνιο.

επειδή όμως στο τέλος οι γονείς μου δε συμφώνησαν να κατέβω να δώσω εξετάσεις για να με δεχτούν και στο ελληνικό πανεπιστήμιο, στεναχωρήθηκα, κι ούτε πήρα τηλέφωνο αυτόν τον καθηγητή...
πέρασαν χρόνια, πήρα το πρώτο μου πτυχίο, το δεύτερο, άρχισα ντοκτορά. το θέμα μού το πρότεινε η αείμνηστη βαν ριτ.
ε, δε θα το πιστέψετε! εγώ άρχισα το ντοκτορά μου το 80, για τη σχέση ενός ελληνικού κειμένου με το αραβικό πρωτότυπό του. στη βιβλιογραφία ανακάλυψα ότι ένα ντοκτορά του ιλινόις ασχολείτο με τα ελληνικά χειρόγραφα αυτού του θέματος. παράγγειλα το βιβλίο από το ιλινόις. ο συγγραφέας ήταν ο ιωάννης-θεοφάνης παπαδημητρίου, και ήταν το δικό του ντοκτορά, του 1961 ή 63, δε θυμάμαι τώρα.
ε, αυτός ήταν ο ΧΧ που έλεγα πιο πάνω! σ' αυτόν είχε φτάσει τυχαία ο πατέρας μου!
όταν το 84 πήγα να τον βρω γιατί δούλευα σε παρόμοιο θέμα με εκείνον, με γνώρισε, δεν του είπα τίποτε για τον πατέρα μου, κι εκείνος μου είπε:
γιατί δεν ήρθατε να με βρείτε τότε που έδωσα το τηλέφωνό μου στον μπαμπά σας;
!!!
ε, δεν είναι όμορφο να είναι κανείς άνθρωπος; είναι μικρός και είναι όμορφος έτσι ο κόσμος...
καλημέρα σας!

8 σχόλια:

roula karamitrou είπε...

Έτσι είναι κυρία κουνέλη
άμαν ο άνθρωπος τιμάει τους ανθρώπους τιμάει και τα λόγια του
Τα χαιρετίματά του στο δάσκαλο :)
Να ναι καλά ο άνθρωπος

Unknown είπε...

εγώ ρε παιδί μου δεν είμαι ρατσίστρια, αλλά γιατί με λε΄ς κουνέλη; όπως και να με πεις, τόσους ανθρώπους που γνώρισα, μ' έχουν αλυσοδέσει να τους θαυμάζω...
αυτός ο θαυμασμός είναι η φωτιά του προμηθέα. μπορεί να σου τρώνε τα σπλάγχνα αυτοί που δεν είχαν πίσω τους γιο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή, όμως όσο και να ματώνουν τα σπλάχνα, θέλω να ελπίζω πως χάρη σ' αυτούς, ζωντανεύουν πάλι και πάλι...

agrampelli είπε...

Ελένη μου,
ότι και να γράψεις,ξεχειλίζει ανθρωπιά τρυφερότητα και επίγνωση.Σε φιλώ και ευχαριστώ "τα μάλα" για την αφιέρωση ετούτη..

Unknown είπε...

ρε συ αγραμπελάκι, σκέφτηκα μόλις σε διάβασα: 'θα της πω να τα σβήσει, γιατί μ' αυτά που γράφει θα με περάσουνε για σοφή'
και μετά σκέφτηκα: τι λες ρε! σοφή είναι αυτή που τα έγραψε, δλδ η αγράμπελη. φιλάκια!

sinnefo rain είπε...

Ελένη μου τι κάνεις;

Unknown είπε...

συννεφάκι γλυκό, στο 'τι κάνεις;' πρέπει να απαντήσω το 'ιτς κομπλικέιτ'!!!
χαίρομαι πολύ που μου γράφεις! εσύ; είσαι τόσο γαλήνια όσο τότε που γνωριστήκαμε; στείλε μέιλ...

Side21 είπε...

Απ' όλα έχει ο μπαχτσές ...
Κοινωνικός ρατσισμός αλλά και ανθρωπιά
συμβαδίζουν και συμβιώνουν !!!
Δυστυχώς η ανθρωπιά και η πίστη στις
πραγματικές αξίες είναι μειοψηφία ...

Unknown είπε...

nai, slide21, έχεις δίκιο! χα χα χα, θυμάμαι μια αγαπημένη μου βελγίδα κυρία, δούκισα, ένα παιδί της είχε υιοθετήσει ένα παιδάκι από το μαρόκο, και η κυρία αυτή που πραγματικά ήταν η καλοσύνη προσωποποιημένη, είχε σκάσει. ο αδελφός μου, φοιτητής τότε ιατρικής, την έπεισε ότι το παιδάκι αυτό ήταν από την κρήτη, κι έτσι την καθησύχασε. η καημένη, στην ηλικία της δεν μποροείς να διορθωθείς εύκολα....:)